ตอนคิดจะเขียนจดหมายลา *าย อะไรทำให้คิดแบบนั้นคะ

บางทีเราอยากได้เหตุผล และบางเหตุผลขอแค่ทำให้เราได้เข้าใจก็พอ แต่คุณแม่เรากลับตะคอกใส่เราด้วยท่าทีและอารมณ์ที่หงุดหงิด เขาไม่ถามแม้แต่เหตุผลที่ทำให้เราคิดแบบนั้น หรือความรู้สึกของเราเลย เราพยายามเข้าใจการเลี้ยงดูของเขา แต่มันขัดต่อนิสัยเราอย่างมาก แถมบางทีเขายึดสิ่งที่ถูกต้องแบบผิดๆ เราเลือกที่จะมองข้ามไม่พูดอะไร แต่พอเราอยากจะเปิดใจปรึกษาใดๆกับเขา เรากลับได้มาเพียงอารมณ์หงุดหงิด และการตัดบทสนทนา เขามักบอกเราว่าเราติดโทรศัพท์เสมอ แต่พอเราอยากจะคุยอจากจะถามเขา เขาไม่เพียงแต่ตอบส่งๆแต่กลับสนใจหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง การสั่งสอนของเขามันไม่ตรงกับสิ่งที่เขาแสดงออกมาเลยค่ะ เขาไม่พยายามสอนเราด้วยเหตุผล แต่สอนเราด้วยคำด่าและอารมณ์ที่รุนแรง เรายอมรับเลยว่าเป็นคนอ่อนไหวง่าย เคยแอบร้องไห้เงียบๆ พอเขาเข้ามาเห็นเราเราพยายามทำตัวปกติแม้จะมีน้ำตาไหลอยู่บนแก้ม แต่เขากลับหงุดหงิดและด่าเราว่า “สำออยจะร้องไห้ทำไม” ทั้งพ่อทั้งแม่มักใช้คำด่าและอารมณ์เสมอ พอเราเริ่มพยายามปรับตัวเข้าใจอารมณ์ของเขา มันยิ่งแย่ลง เรายิ่งรับไม่ไหว เราต้องร้องไห้เก็บไปคิดมากและเสียใจทุกๆคืน แม้คนรอบข้างจะบอกว่า “อย่าพยายามไปเข้าใจเขาเลย” แต่เราก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้ว่าจริงๆแล้ว พ่อกับแม่ เป็นคนยังไงถึงมักเลี้ยงดูเราด้วยคำพูดจาแบบนี้ จนเราอยากจะต่อต้าน เรากรีดแขนเพื่อระบายความโกรธและเสียใจทุกครั้งที่มันหนักหน่วงมากๆ เราอดกลั้นไม่ร้องไห้จนกลายมาเป็นการโกรธจนเก็บกดแทน เราเก็บทุกอย่างไว้ในและเงียบแม้การกระทำเราจะ ปึ้งปั้ง แต่พวกเขาก็ใช่ว่าจะไม่ทำแบบนี้ เพราะคำพูดแรงๆของเขา เราเลยอยากรู้ว่าแล้วถ้าเราพูดบ้างละ … พอพูดออกไป เขาก็โกรธและหาว่าเราเถียงเป็นเด็กก้าวร้าว บางทีเราก็อยากแย้งในสิ่งที่ผิด นี่คือปัยจัยการเลี้ยงดูใช่ไหม ปัจจุบันนี้เขาบอกกับเราว่าเราอคติพ่อแม่ เพื่อนๆให้ความรู้สึกที่สนุกไม่มีความเครียดและไปไหนไปกันแม้พ่อกับแม่จะเลี้ยงดูเรามาแต่ว่า เรากลับรู้สึกไม่สนิท ห่างเหิน ไม่อยากผูกมัด เรารู้นี่คงบาป แต่ความรู้สึกเราเรารับรู้ได้ แม้อาจจะใจหวิวๆถ้ารู้ว่าสมมติเขาจากเราไป เรารู้สึกว่า เขาคงยังไม่พร้อมมีลูก และถ้า ฆตต ไปก็อยากให้เขาใช้ชีวิตของตัวเองก่อนก่อนจะมีลูก ศึกษาดีๆก่อน แม้ตอนนั้นเขาพอจะมีเงินแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป มันทำให้เราเครียดเป็นปมมาถึงทุกวันนี้ ตอนเด็กๆเขามักจะบอกว่าเราผอมแห้ง ซึ่งผอมจริงๆ เขาบอกเรากินข้าวน้อย แต่เรากินเท่าที่เราหิวเท่านั้นตอนเราอยากกินขนม20บาท 10บาท ใดๆเอย เขาตะหวาดและบอกว่าข้าวไม่กินกินแต่ขนม ซึ่งตอนเด็กๆนานทีเราจะได้กิน ปัจจุบันเราตำหนิและเตือนถึงการเลี้ยงดูของเขาและย้ำถึงอดีตที่เราโดนเขาพูดจาไม่ดี เขาไม่แม้แต่จะสนใจและหมางเมินด้วยซ้ำ พ่อเราแย่มากๆพออารมณ์ร้อนแล้วเหมือนเขาเป็นมนุษย์ที่ไม่มีสมองให้ใช้ และใช้แต่อารมณ์การแก้ปัญหาของเขาห่วยที่สุดในโลก ขอบคุณที่อ่านนะคะ อยากได้ใครสักคนมาเตือนเขาถึงสิ่งที่ทำอยู่จังเลยค่ะ บางคนอาจจะคิดว่ามาจากปากของเราเขาคงจะคิดได้ ไม่หรอกค่ะ อยากรีเซ็ตชีวิตใหม่เลยค่ะ หนูไม่ได้ดีร้อย แต่อยากได้ความอ่อนโยนจากครอบครัวมากๆเลยค่ะ ทุกครั้งที่มองเห็นความอ่อนโยนของพ่อกับแม่เพื่อนก็อดอิจฉาไม่ได้เลยค่ะแม้จะคิดว่า นั้นคือเพื่อนเรานะทำไมถึงไปอิจฉาละ แต่ว่า สิ่งที่พื่อนแสดงออกกับสิ่งที่ครอบครัวเขาแสดงออกมันทำให้หนูรู้ว่านั้นคือครอบครัวที่มีคุณภาพสุดๆเลยค่ะ มีวันนึงหนูทะเลาะกับพ่อกับแม่ หนูอธิบายไปต่างๆนาๆ เพระาหนูทนไม่ไหวแล้ว หนูจะฆตตค่ะ แม่หงุดหงิดตามเคยค่ะ หนูบอกเขาไปว่าหนูอิจฉาที่พ่อแม่เพื่อนหนูพวกเขาเลี้ยงดูเพื่อนคนนั้นมาอย่างดีแต่เขากลับสวนมาว่าเขาก็อิจฉาพ่อแม่เพื่อนคนนั้นของหนูเหมือนกันที่มีเพื่อนคนนั้นเป็นลูก มันทำให้หนูจุกอกและไม่อยากทำอะไรต่อเลยค่ะ