คือว่าตั้งแต่เด็กแล้วเราชอบทำอาหารมาก ถึงจะทำไม่ค่อยอร่อยแต่ชอบการเรียนรู้ เราชอบดูคลิปทำงานแล้วทำตาม ส่วนใหญ่เป็นอาหารญี่ปุ่นเพราะทำง่ายและอร่อยค่ะ พอโตมาสักหน่อยก็คืดว่าเออเราอยากเป็นเชฟทำอาหาร ที่ไม่ใช่แค่เฉพาะทางแต่ทำได้หลากหลาย แต่ด้วยความที่เป็นคนฐานะปานกลางจึงไม่มีเงินเรียนระดับนั้น และพ่อแม่ก็ไม่ได้สนับสนุนไปด้านใดด้านนึง แค่ให้เรามีชีวิตด้วยตัวเองได้ก็พอ การขอไปเรียนนั่นเรียนนี่สำหรับเราเราเลยเกรงใจ เราเลยแก้ป้ญหาด้วยการที่ เอาวะ! เราจะเรียนด้วยวิธีการทำงานในครัว พอเห็นว่าเขาสอนเราได้เราก็เอาค่ะ แต่พอทำไปนานๆเราเริ่มไม่แน่ใจ เพราะเราใส่ใจในอาหารแต่ละจานมากแต่เพื่อนร่วมงานที่มาจากประเทศเพื่อนบ้านเขาไม่ได้ใส่ใจขนาดนั้น เขาทำให้ลูกค้ากินไปส่งๆ การเตรียมของก็แย่ไม่ใส่ใจผักช้ำกับเจอหนอนในผักเพราะล้างไม่ดี ของบางอย่างที่ละเอียด เช่นเส้นบะหมี่ เราก็บอกเสมออย่าทำเยอะเดี๋ยวมันจะระบายความร้อนไม่ทันเส้นมันเละ ไม่ฟังค่ะ สุดท้ายเส้นเละ ต้องทิ้งเส้นเป็นกิโล สุดท้ายโดนด่า มันไม่ใช่ว่าเราแบ่งงานกันไม่ได้ คือไอ้คนต้มเส้นเนี่ยต้มไปเดินไปคุยคนโน้นทีคนนี้ที มันได้หรอ เราบอกว่าเห้ยเส้นมันต้มนานไปแล้วนะต้องเอาไปล้างน้ำเย็น ก็ไม่ฟังค่ะ กับการทำอาหารเมนูอื่น เช่นการทำราเมง เส้นมันจะต้องเด้งไม่เละ พอเขาทำเละตลอดเขาบอกยังไงลูกค้าก็กินไปอยู่ดี โถ่ เราสงสารลูกค้ามาก พอลูกค้าตีกลับอาหารก็มาไม่พอใจกันอีก เราพูดจนเราเหนื่อยว่าให้ใส่ใจมากกว่านี้หน่อย สุดท้ายก็ทนไม่ไหว เพราะงานที่เยอะจนเกินไป ร้านอาหารหรือโรงงานก็ไม่รู้ ต้องทำอาหารให้เสร็จภายใน5นาที จะบ้าตาย เราคิดว่าถ้าเราอยากเป็นเฮดเชฟเราก็ต้องขยันพัฒนาตัวเองให้ได้หลายๆตำแหน่งถูกมั้ยคะ แต่พอเราทำมาจนเกือบปี ระดับการทำงานของเรายัง LV1 อยู่ แต่น้องอีกคนที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้แค่ 4 เดือนทำได้ตำแหน่งเดียว ก็ได้เป็นเชฟ LV2 แล้ว เรารู้สึกมันไม่แฟร์ทั้งๆที่เราก็พยายามเรียนรู้จากตำแหน่งอื่นทั้งสี่ตำแหน่ง พยายามช่วยเหลือทุกคนเท่าที่ตัวเองช่วยไหว สุดท้ายโดนลำเอียงใส่แบบนี้ โคตรรู้สึกท้อเลย เราก็เลยลาออกหมดหวังในชีวิตมาก คือเรื่องแบบนี้มันเจอแต่ในหนังไง เพิ่งมาเจอกับตัวเองเจ็บจี๊ด แม้แต่อาหารที่ชอบทำก็ไม่อยากทำแล้วค่ะ ปัจจุบันทำงานที่เกลียดแทนค่ะเป็นงานที่ต้องเจอหน้าลูกค้า แต่อย่างน้อยก็ทำแค่อย่างเดียว ไม่อยากฝืนตัวเองอีกแล้วค่ะ ทำร้ายตัวเองเสียเปล่า
บางทีสภาพแวดล้อมมันคงไม่เหมาะกับคนที่มีความฝัน มันทำร้ายความฝันของเราไปได้เลย