สอบถามค่ะ นั่งสมาธิแล้วเป็นแบบนี้

คืออยากรู้ว่ามันคืออะไรค่ะ (ขอภาษาชาวบ้านธรามดานะคะ ศัพท์ยากๆในวงการศาสนาเราไม่เข้าใจเพราะไม่เคยศึกษาเลย ชีวิตนี้สวดมนต์ไหว้พระกะทำบุญตักบาตรอย่างเดียว

คือพอดีตอนอายุ 17 นั่งสมาธิภาวนาว่า "หายใจเข้าพุทธหายใจออกโธ" ตามที่ครูประถมเคยสอน(คือจริงๆครูเค้าคงหมายถึงแค่ "พุทธโธ" แหละค่ะ^^ แต่เราชินกะคำนี้เลยภาวนาหมดนี่เลย) รู้ตัวอีกทีรอบตัวเรามันเงียบมาก ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เรายังอยู่ในสมาธิแต่เหมือนจิตเรานิ่งมากและในใจคิดว่าเราสามารถนั่งต่อไปได้อีกเป็นชั่วโมงเลยแบบสบายๆเลย ไม่เมื่อยไม่รู้สึกลำบากอะไรเลยซักนิด เหมือนเรากำลังสำรวจสิ่งที่เกิดกะตัวเอง เรารับรู้ทุกอย่างชัดเจนเหมือนตอนเราตื่น สำรวจดูนู่นนี่ในใจตอนนั้นแต่ก็ยังมีสมาธิอยู่ มันนิ่งสงบอยู่  นึกได้ว่าเค้าบอกถ้ามีสมาธิจะไม่รู้สึกถึงลมหายใจ เราก็เป็น ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจ ไม่รู้คำภาวนาหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ น่าจะนั่งไปซักประมาณ 10 นาทีได้ค่ะถึงรู้สึกแบบนี้ หลังจากนั้นลองนั่งต่ออีกพักนึงมันก็นิ่งๆเหมือนเดิมเลยตัดสินใจออกจากสมาธิ แล้วรู้สึกมีความสุขมากแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต เป็นครั้งเดียวในชีวิตที่นั่งแล้วเป็นงี้(แต่ปกติไม่ค่อยนั่งสมาธิค่ะ) จำได้ว่าช่วงปีราวๆนั้นตอนตื่นอยู่ อยู่ดีๆเราเห็นภาพนึงในหัวคล้ายเวลานึกถึงอะไรบางอย่าง แต่เราไม่ได้นึกอะไรเลย ตอนนั้นสมองว่างเปล่ามาก มันเหมือนมีใครอยู่ๆเอาภาพนั้นมายัดใส่หัวเราและตอนเห็นภาพเรารู้สึกมั่นใจมากด้วยว่าต้องเป็นแบบที่เห็นแน่นอน ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจมาจากไหน จะว่าเป็นข้อมูลที่สมองประมวลผลก็ไม่ใช่ เพราะเราไม่เคยเห็นสิ่งที่อยู่ในรูปมาก่อนเลยในชีวิต พออีกวันเหตุการณ์เกิดขึ้นจริงตามภาพที่เห็นเป๊ะเลยค่ะ ตกใจมาก แต่ก็เกือบลืมเหตุการณ์ทั้งหมดไปแล้ว นึกขึ้นได้เลยอยากรู้ว่ามันคืออะไรค่ะและมีใครเคยเป็นอย่างเราบ้างมั้ย