โครงการ LandBridge ของไทย คืบหน้าไปถึงไหนแล้ว เป้าหมายที่แท้จริงคืออะไร

ถ้าเอาเป้าหมายดั้งเดิมก็คงตั้งใจว่าไปตัดหน้าสิงคโปร์นั่นแหละ ให้เทียบก็เหมือนไปสร่างปั้มน้ำมันตัดหน้ากันแบบบ้านเรา

ก็เถียงกันไปมา คุ้มไม่คุ้ม คนก็บอกว่าต้องขุดมันจะได้ย่นระยะเวลาจริงๆ ก็มีคนมาบอกว่าประเทศไทยจะแบ่งแยกดินแดนไม่ได้ กลัวเป็นปัญหาความมั่นคง ไม่ขุดอย่างนั้นก็ส่งข้ามก็แล้วกัน ส่งสินค้าจากฝั่งหนึ่งไปฝั่งหนึ่งเลยกลายเป็นชื่อแลนด์บริดจ์ จะทำท่าเรือสองฝั่งอ่าวไทยกับอันดามันและโครงสร้างพื้นฐานเชื่อม

แต่ปัญหามันก็ยังคิดอยู่เรื่องเดิมนั่นแหละคือมันช่วยประหยัดเวลาจริงหรือเปล่า การเอาตู้ขึ้นลงและกว่าเรือจะต่อคิวเสร็จรวมเวลาแล้วมันอาจจะลดไม่เท่าไหร่แต่ความเสี่ยงเพิ่ม คนค้านก็รู้สึกว่ามันไม่คุ้มไม่ต้องทำ คนดันก็อยากสร้างผลงาน แต่ดูแล้วคนส่วนใหญ่ไม่ได้มองในแง่ดีนัก น่าจะมองว่ามันอาจเจ๊งตั้งแต่ในกระดาษแล้วก็ได้เลยไม่อยากทำ ไม่อยากรับผิดชอบ

คือถ้าทำในกรอบความคิดเดิมมันดูไม่เข้าท่าเท่าไหร่ จะตัดหน้าสิงคโปร์มันต้องตอบทางโลจิกส์ได้ไม่ใช่คาดหวังไปเฉยๆ เพราะโครงการนี้คงต้องใช้เงินเป็นล้านล้านบาท ล่มมามันต้องมีคนรับผิดชอบ

ส่วนตัวผมมองว่าเปลี่ยนความคาดหวังใหม่ เปลี่ยนชื่อโครงการเป็นนิคมอุตสาหกรรมไทยอันดามันอะไรทำนองนั้นน่าจะดูเข้าท่ากว่า ให้คนมาตั้งโรงงาผลิตและประกอบสินค้ามูลค่าสูงโดยสามารถใช้พื้นที่ส่งออกไปสองฝั่งทะเลได้หากมีปัญหาที่ช่องแคบมะละกาไม่ว่าจะความมั่นคงหรือเรือเต็ม เราใช้ตรงนั้นเชื่อมส่งสินค้ากระจายให้ทั้งเอเชียได้ ส่วนสำคัญก็เป็นเรื่องน้ำมัน ตะวันออกกลางกับจีนก็อยากได้ความมั่นคงทางพลังงานถ้าช่องแคบมะละกามีปัญหาเพราะพลังงานถูกบรรทุกผ่านช่องแคบนั้นเยอะมาก แต่เราตั้งไปก็คงแทนไม่ได้ เพียงแต่เป็นทางเลือกกับบรรเทาปัญหาได้ จะแทนอาจต้องขุดจริงและจุดใหญ่มากไม่งั้นเรือก็อัดกันผ่านเหมือนเดิม ต่อให้พร้อมแต่มีข้อจำกัดเรือไม่ไหลไปได้เร็วพอเขาก็ใช้ช่องแคบมะละกาเหมือนเดิม

ถ้าใช้ชื่อแลนบริดจ์ผมว่าโครงการคงไม่เกิด ลองเปลี่ยนเป้าเป็นนิคมอุตสาหกรรมมูลค่าสูงหรือเป็นประโยชน์ต่อประชาชนที่ใช้ประโยชน์จากภูมิศาสตร์ผมว่าเกิดง่ายกว่า (มูลค่าสูงคือการผลิตระดับสูง เป็นประโยชน์ต่อประชาชนอาจเป็นพวกแปรรูปสินค้าเกษตร ยกระดับมาตรฐานการรับรองให้ประเทศมาตรฐานสูงสบายใจที่จะรับซื้อได้)