MY GAD

generalized anxiety disorder
คือโรคที่เราเป็น
มันช่างทรมานที่กังวลไปซะทุกเรื่องในสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคต
บางทีก็แค่อยากหลับๆไปซะ
หนีจากความกังวลนี้
คิดถึงมันทีไรก็หายใจไม่สะดวก
เหมือนจะhyperventilation
เลือดไปเลี้ยงสมองน้อย
ช่างน่าเวทนาตนเองเหลือเกิน
เมื่อไหร่ความทรมานนี้จะหมดไป
การมาtrainingทำให้โรคนี้กำเริบเสิบสาน
บุคคล สถานการณ์ สภาวะแวดล้อม
ล้วนทำรายเรา
แค่คิด…อาการก็กำเริบแล้ว
ถึงจะพบpsychiatrist ก็ไม่เคยจะดีขึ้น
ได้แต่หลอกตัวเองไปวันๆว่ามันต้องดีขึ้นน่า
หรือเพราะชีวิตประจำวันที่มันเป็นแบบนี้
เลยไม่มีทางที่จะดีขึ้นได้
ไม่มีทางหลุดพ้นได้
ทำไมมันทรมานจัง
เพราะถอยหลังไม่ได้แล้ว
1ปี4เดือนแล้วนะ ที่ทนมาได้
บอกใครก็ไม่ได้ว่าเป็นแบบนี้
เพราะถูกคาดหวัง..ว่าฉันต้องสำเร็จ
เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
กังวลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เมื่อไหร่จะมีความสุข
เวลาในชีวิตเหลืออีกแค่ไหนกัน
ความทรมานนี้ถึงจะหมดไป
ถึงจะหลุดพ้นจากมัน
เข้าใจว่านี่คือความจริงของมนุษย์
เราเกิดมาเพื่อชดใช้กรรม
แต่มันต้องขนาดนี้เลยหรือ
ชาติที่แล้วคงทำบาปทำกรรมไว้เยอะสินะตัวฉัน
ถึงเกิดโรคห่าเหวนี้
ทรมานจัง
พรุ่งนี้ที่โคตรน่ากังวลก็คงต้องมาถึง
รีบๆผ่านพ้นไปสักที
มันแค่ 24 ชั่วโมง
1440 นาที
86400 วินาที
เอง