ตอนที่ 1 — เงาเรือนฝั่งคลอง
ผมลางานมาพักผ่อนอยู่เพียงสามสี่วัน ในที่พักเล็ก ๆ ริมคลองสายเก่าแห่งหนึ่งของนนทบุรี
เจ้าของที่พักบอกว่าที่นี่เคยเป็นเรือนไม้ของตระกูลเก่าแก่ ก่อนจะปรับให้คนมาเช่าพักแบบเงียบ ๆ สำหรับคนที่อยากหนีความวุ่นวายของเมือง
และผมก็คงเป็นหนึ่งในนั้น — คนที่แค่อยากใช้ชีวิตอย่างสงบสักระยะ ไม่ต้องแตะโทรศัพท์ ไม่ต้องพูดคุยกับใคร อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ แล้วค่อยกลับไปเผชิญโลกเหมือนเดิม
ในตอนแรก ผมคิดว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างที่ตั้งใจ
แต่ตั้งแต่เย็นวันแรก ผมกลับรู้สึกว่าที่นี่ไม่ได้ “เงียบ” อย่างที่คิดไว้เลย
ฝั่งตรงข้ามคลอง มีบ้านหลังหนึ่งซ่อนตัวอยู่ในร่มเงาไม้ใหญ่ ศาลาไม้ของมันยื่นออกไปในน้ำเหมือนแขนที่รอใครบางคนกลับมา
ตัวเรือนเก่าคร่ำคร่าดูเหมือนถูกทิ้งให้รกร้างมานาน แต่ถึงอย่างนั้นกลับมีบางอย่างในนั้นที่ยัง “มีชีวิต”
ผมเผลอจ้องมองอยู่นานโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งแสงสุดท้ายของวันค่อย ๆ จมหายไปหลังแนวต้นมะฮอกกานี และเสียงฝนเริ่มโปรยเบา ๆ ลงบนผิวน้ำ
ลมเย็นพัดกลิ่นดินชื้นเข้ามาในระเบียงห้อง กลิ่นที่ชวนให้นึกถึงบ้านเก่าสมัยเด็ก เสียงไม้กระดานฝั่งตรงข้ามดังเอี๊ยดเบา ๆ คล้ายคนเหยียบเดินช้า ๆ
เสียงนั้นแผ่วราวกับจะขอให้ผมเงี่ยหูฟัง
“บ้านนั้นไม่มีคนอยู่นานแล้วครับ”
เสียงเจ้าของที่พักดังขึ้นข้างหลัง เขายกแก้วน้ำเย็นมาให้ พร้อมรอยยิ้มสุภาพ แต่ในแววตานั้นมีบางอย่างคล้ายความลังเลแฝงอยู่
ผมพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร
เพราะไม่ได้อยากให้เขารู้ว่า…เมื่อคืน ตอนที่ผมยังไม่หลับ
ผมเห็นแสงไฟสีส้มวูบหนึ่งลอดออกมาจากช่องหน้าต่างบ้านหลังนั้น
และคืนนี้ — ผมตั้งใจจะรอดูอีกครั้ง
เพื่อให้แน่ใจว่า…ผมเห็น “แสง” หรือเห็น “ใคร”
เงาเรือนฝั่งคลอง – เรื่องสั้นแนวลึกลับหลอนเงียบแบบไทยโบราณ
ผมลางานมาพักผ่อนอยู่เพียงสามสี่วัน ในที่พักเล็ก ๆ ริมคลองสายเก่าแห่งหนึ่งของนนทบุรี
เจ้าของที่พักบอกว่าที่นี่เคยเป็นเรือนไม้ของตระกูลเก่าแก่ ก่อนจะปรับให้คนมาเช่าพักแบบเงียบ ๆ สำหรับคนที่อยากหนีความวุ่นวายของเมือง
และผมก็คงเป็นหนึ่งในนั้น — คนที่แค่อยากใช้ชีวิตอย่างสงบสักระยะ ไม่ต้องแตะโทรศัพท์ ไม่ต้องพูดคุยกับใคร อ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ แล้วค่อยกลับไปเผชิญโลกเหมือนเดิม
ในตอนแรก ผมคิดว่าทุกอย่างจะเป็นอย่างที่ตั้งใจ
แต่ตั้งแต่เย็นวันแรก ผมกลับรู้สึกว่าที่นี่ไม่ได้ “เงียบ” อย่างที่คิดไว้เลย
ฝั่งตรงข้ามคลอง มีบ้านหลังหนึ่งซ่อนตัวอยู่ในร่มเงาไม้ใหญ่ ศาลาไม้ของมันยื่นออกไปในน้ำเหมือนแขนที่รอใครบางคนกลับมา
ตัวเรือนเก่าคร่ำคร่าดูเหมือนถูกทิ้งให้รกร้างมานาน แต่ถึงอย่างนั้นกลับมีบางอย่างในนั้นที่ยัง “มีชีวิต”
ผมเผลอจ้องมองอยู่นานโดยไม่รู้ตัว จนกระทั่งแสงสุดท้ายของวันค่อย ๆ จมหายไปหลังแนวต้นมะฮอกกานี และเสียงฝนเริ่มโปรยเบา ๆ ลงบนผิวน้ำ
ลมเย็นพัดกลิ่นดินชื้นเข้ามาในระเบียงห้อง กลิ่นที่ชวนให้นึกถึงบ้านเก่าสมัยเด็ก เสียงไม้กระดานฝั่งตรงข้ามดังเอี๊ยดเบา ๆ คล้ายคนเหยียบเดินช้า ๆ
เสียงนั้นแผ่วราวกับจะขอให้ผมเงี่ยหูฟัง
“บ้านนั้นไม่มีคนอยู่นานแล้วครับ”
เสียงเจ้าของที่พักดังขึ้นข้างหลัง เขายกแก้วน้ำเย็นมาให้ พร้อมรอยยิ้มสุภาพ แต่ในแววตานั้นมีบางอย่างคล้ายความลังเลแฝงอยู่
ผมพยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร
เพราะไม่ได้อยากให้เขารู้ว่า…เมื่อคืน ตอนที่ผมยังไม่หลับ
ผมเห็นแสงไฟสีส้มวูบหนึ่งลอดออกมาจากช่องหน้าต่างบ้านหลังนั้น
และคืนนี้ — ผมตั้งใจจะรอดูอีกครั้ง
เพื่อให้แน่ใจว่า…ผมเห็น “แสง” หรือเห็น “ใคร”