จิต ใจ สติ ผู้ดู

ใจเป็นที่รวมทั้ง กุศลและอกุศล เป็นความรู้สึกในขณะนั้น
เมื่อจิตเป็นกุศล  ใจก็เป็นสุข เมื่อจิตเป็นอกุศลจิตก็ทุกข์
จิตกับใจ เป็นดั่งน้ำสี มันแยกกันอยู่  จิตเป็นดั่งตัวจิต ใจเป็นเจตสิก

เห็นใจเกิดขึ้นมาแล้ว ก็ให้หยุดนิดหนึ่ง จิตมันจะทวนได้เองว่า ขณะนี้ใจมันเป็นอย่างนี้เพราะอะไร
แต่จิตมันเกิดดับรวดเร็วมาก เราจะไม่มีทางเห็น กระบวนการปรุงแต่งร่วมกันไปมา ระหว่างจิตกับใจนั้น
การจะทำให้เห็นกระบวนการนี้ได้ จึงต้องทำให้มันเกิดช้าลง ตัวที่มาหน่วงนี้ เรียกว่า“ สติ”

เมื่อมีสติ จะเห็นการแยกกันระหว่าง“จิตกับใจ”

“เมื่อเห็นภาพ เกิดวิญญานทางตา ( เกิดจิต) เกิดเวทนา สุข ทุกข์ เฉยๆ (ใจ)  นี่เป็นเพราะจิตและใจ เกิดดับรวดเร็วมากจนสังเกตุไม่ได้
จึงต้องอาศัยสติ  “ทั้งจิตและใจ จึงอยู่ภายใต้การเห็นของผู้ดู   สติ ”