เพราะนักตำรา ไม่มีสมาธิหรือฌาน จึงมีความเห็นผิด

พระพุทธเจ้าเน้นสอนเรื่องอะไรมากที่สุดครับ ระหว่างสมาธิ กับ วิปัสสนา

พระพุทธเจ้าตรัสว่า การฝึกสมาธิอย่างถูกต้อง มีอยู่ ๔ ลักษณะ แต่ละอย่างให้ผลต่างกันดังนี้ ๑. สมาธิเพื่อความอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน คือการฝึกสมาธิที่ทำให้ ใจสงบ มีความสุขในชีวิตประจำวัน ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ทุ

พระพุทธเจ้าตรัสว่า การฝึกสมาธิอย่างถูกต้อง มีอยู่ ๔ ลักษณะ แต่ละอย่างให้ผลต่างกันดังนี้ ๑. สมาธิเพื่อความอยู่เป็นสุขในปัจจุบัน คือการฝึกสมาธิที่ทำให้ ใจสงบ มีความสุขในชีวิตประจำวัน ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่ทุ

ยิ่งพูดอธิบายปรมัตถธรรมก็ยิ่งเลอะเทอะ เพราะจะตกสู่บัญญัติธรรม จึงต้องอธิบายสภาวะธรรมด้วยการเห็นสภาวะจริงตรงหน้าขณะนั้น สภาวะจริงตรงหน้าขณะนั้น ก็ต้องแยกออกได้ว่าอะไรคือผู้เห็น อะไรคือผู้ถูกเห็น สภาวะ

จิตเกิด ดับ ตลอดเวลา จะภาวนาได้ก็ต้อง เห็นจิตที่เป็นสมาธิได้ก่อน เห็นชั่วช้างกระดิกหู งูกระพือปีก ก็คือเห็น เห็นจิตที่เป็นสมาธิมันเกิด ดับ แล้วเกิดใหม่ อย่าเข้าใจผิดว่า ภาวนาไม่ต้องใช้สมาธิ

ความหลุดพ้นเกิดได้ในหนึ่งขณะจิต เป็น“หนึ่งขณะจิต ที่หลุดพ้นจากจิต” จิตที่เป็นฌาน จะเห็นได้ชัดว่า ขณะนี้มีผัสสะอะไร กระทบจิต กระทบด้วย วิญญานทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แลแยกได้ชัดว่า วิญญา

สมาธิภาวนา หรือการเจริญสมาธิ เป็นหัวใจสำคัญในการปฏิบัติธรรมในพระพุทธศาสนา โดยพระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงแสดงแนวทางการพัฒนาสมาธิไว้หลายนัย ซึ่งในสังคีติสูตร (ทีฆนิกาย ปาฏิกวรรค) และสมาธิสูตร (อังคุตตรนิกา