ทำจิตที่เห็น ให้มันชัด

1.เมื่อมีผัสสะทางอายาตน6  มีจิตไปรับรู้ผัสสะนั้น เรียกจิตเกิด

2.จิตไม่หลงไปตามผัสสะนั้น ไม่เกิดการปรุงแต่งต่อ ผัสสะนั้นก็ดับ   จิตก็ดับ

3.ผู้เห็นกระบวนการ ผัสสะ-กับจิตนั้น   เป็นจิตที่เห็น เป็นจิตที่แยกตัวออกมา แยกตัวออกมาจึงเห็นกระบวนการเกิดดับ

4.ทำจิตที่เห็น“ให้ม้นชัด” จิตที่เห็นจะเจริญขึ้น

5.จิตที่เห็น มีลักษณะเป็น ความว่าง เบา สงบ สุข เป็นสมาธิ

6.จิตที่เห็นหรือผู้มองเป็นอย่างไร  ผู้ถูกมอง(จิตกับผัสสะ)ก็เกิดอยู่ในสมาธิอย่างนั้น  จิตที่เห็นสุข สว่าง ว่าง เบา สงบ ผู้ถูกมองก็เกิดอยู่ใน ความสุข สงบ สว่าง ว่าง เบา สงบนั้น

7.นี่แหล่ะ “จิตที่ดี” เป็นความดีจากที่มีกุศลจิต จิตจึง เบา สบายไปด้วยในทุกอิริยาบถ