ห้องมืดเงียบสนิท มีเพียงแสงหน้าจอโน้ตบุ๊กสว่างวาบขึ้นกลางความมืดเย็นชื้น ราวกับกล่องเรืองแสงที่คอยดูดกลืนสายตาให้จ้องเข้าไปไม่อาจละ
มินเบิกตากว้าง มองบรรทัดที่เพิ่งปรากฏขึ้นเองตรงหน้า
“…นายหาเราเจอแล้ว…”
ลมหายใจติดขัด หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เขานั่งนิ่งไปนานจนเวลาเหมือนหยุดเดิน ความเงียบรอบกายถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวใจเต้น ตุบ ๆ ๆ รัวหนักเหมือนกลองศึก
มือสั่นจนควบคุมแทบไม่ได้ เขากดรีเฟรชหน้าเว็บทันทีที่ได้สติ เมื่อหน้าจอโหลดเสร็จ—ข้อความนั้นก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงโพสต์และคอมเมนต์ตามปกติ
“บ้าเอ๊ย…” เขาสบถเสียงสั่น พยายามบอกตัวเองว่านั่นอาจเป็นแค่ตาฟาด ไวรัสเล่นงาน หรือบั๊กของระบบ แต่ส่วนลึกในใจกลับรับรู้ชัดเจน… มันไม่ใช่แค่ข้อผิดพลาดของเครื่องจักร แต่เป็น บางสิ่ง ที่รู้จักเขา และกำลังส่งสัญญาณมาจริง ๆ
ความเย็นวูบแล่นขึ้นสันหลัง เหมือนมีสายตาที่ไม่ใช่ของมนุษย์จ้องเขาอยู่จากมุมห้องที่มืดมิด
รุ่งเช้า ห้องสมุดมหาวิทยาลัยสว่างด้วยแสงแดดลอดผ่านกระจกสูง แต่บรรยากาศรอบมินกลับเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยความว่างเปล่า เขาเปิดโน้ตบุ๊กอีกครั้ง ทดสอบสายตาตัวเอง
คอมเมนต์แรก—
“ฉันก็อยู่ที่นั่น…หลังประตู”
…ยังคงอยู่ที่เดิม ราวกับหลักฐานยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป แต่ข้อความเมื่อคืนกลับไม่มีใครเห็นอีก มันหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
เขาเลื่อนลงไปยังโพสต์ล่าสุด นิ้วหยุดนิ่งเมื่อเห็นสิ่งใหม่ปรากฏขึ้นใต้บรรทัดบันทึกของตัวเอง
“ฉันก็ฝันเห็นประตูสีดำเหมือนกัน”
สั้นเพียงบรรทัดเดียว แต่แรงสะท้อนกลับในอกหนักพอจะทำให้เขาขนลุกไปทั้งแขน
รีบกดเข้าไปที่โปรไฟล์ยูสเซอร์นั้น…ว่างเปล่า ไม่มีข้อมูล ไม่มีรูป ไม่มีโพสต์อื่นใด เหมือนถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคอมเมนต์บรรทัดนี้เพียงเท่านั้น
“ใครกันแน่วะ…” เสียงพึมพำเบา ๆ เล็ดรอดออกจากริมฝีปาก
“เป็นไรวะมิน หน้าตาเหมือนผีหลอกเลยนะ”
เสียงทักทำให้มินสะดุ้งเฮือก เขาเงยหน้าขึ้น เห็นชัชวาล เพื่อนสนิทแบกกองรายงานเดินเข้ามาอย่างสบายใจ
“ช่วยรวมเล่มหน่อยดิ งานกลุ่มน่ะ” ชัชพูดพลางโยนเอกสารกองโตลงบนโต๊ะ
มินรับมาเรียงโดยอัตโนมัติ ก่อนจะตอบเสียงอ่อนแรง “เออ… กูฝันแปลก ๆ เจอเรื่องไม่ค่อยโอเคมาหลายวันละ”
“ฝันไรวะ?” ชัชเลิกคิ้ว
มินถอนหายใจยาว ร่างกายยังสั่นเบา ๆ “เอางานไปส่งกับกูก่อน เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังตอนกินข้าวร้านป้าหลังมอ”
ชัชหัวเราะเบา ๆ ยอมตาม ก่อนที่มินจะโอบคอเพื่อนลากออกไปจากห้องสมุด เสียงหัวเราะของพวกเขากลบความตึงเครียดไว้ชั่วคราว แต่ในใจของมินกลับไม่อาจสลัดคำถามที่ติดค้างออกไปได้
ร้านข้าวเล็ก ๆ หลังมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยเสียงจอแจและกลิ่นหอมของอาหารร้อน ๆ เมื่ออาหารถูกยกมาวางตรงหน้า มินก็เล่าทุกอย่างออกมา ตั้งแต่ฝันแรกที่เจอประตู จนถึงเสียงประหลาดและคอมเมนต์ลึกลับในบล็อก
ชัชเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาสั่นไหวเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนถามด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ แต่กดดันจนขนลุก
“แล้ว…เปิดประตูหรือยัง?”
มินขมวดคิ้วทันที “ประตูไหนวะ ในฝัน หรือที่ตึกเก่า?”
ชัชจ้องเขาเขม็ง แววตานั้นมีบางอย่างแปลกไปจากเพื่อนที่เขารู้จักมาทั้งชีวิต—ราวกับซ่อนความกลัวหรือโกรธเกรี้ยวเอาไว้
“ทั้งสองประตูนั่นแหละ เปิดไปรึยัง?”
มินสะดุ้ง เผลอพูดเสียงดัง “จะขึ้นเสียงทำไมเนี่ยไอ้ชัช ยังโว้ย ยังสักประตูแหละ!”
บรรยากาศบนโต๊ะตึงเครียด แต่พนักงานก็ยกอาหารมาส่งพอดี ทำให้ทั้งสองหันไปเปลี่ยนเรื่องคุย ความอึดอัดค่อย ๆ เจือจางไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่ออิ่มแล้ว ทั้งคู่แยกย้ายกลับหอเหมือนปกติ
แต่หลังจากที่มินเดินลับตาไป…
ชัชยืนนิ่งอยู่หน้าร้าน สายตาจ้องตามแผ่นหลังเพื่อนสนิทก่อนจะพึมพำเสียงต่ำ ราวกับบอกใครบางคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“…แต่กูเปิดประตูดำนั่นไปแล้วว่ะ มิน…”
[img]https://cdn.readawrite.com/publicassets/10059787/images/8243286366__5_.jpg[/img]
บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 3 คอมเมนต์แรกที่ไม่ปกติ
ห้องมืดเงียบสนิท มีเพียงแสงหน้าจอโน้ตบุ๊กสว่างวาบขึ้นกลางความมืดเย็นชื้น ราวกับกล่องเรืองแสงที่คอยดูดกลืนสายตาให้จ้องเข้าไปไม่อาจละ
มินเบิกตากว้าง มองบรรทัดที่เพิ่งปรากฏขึ้นเองตรงหน้า
“…นายหาเราเจอแล้ว…”
ลมหายใจติดขัด หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาจากอก เขานั่งนิ่งไปนานจนเวลาเหมือนหยุดเดิน ความเงียบรอบกายถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวใจเต้น ตุบ ๆ ๆ รัวหนักเหมือนกลองศึก
มือสั่นจนควบคุมแทบไม่ได้ เขากดรีเฟรชหน้าเว็บทันทีที่ได้สติ เมื่อหน้าจอโหลดเสร็จ—ข้อความนั้นก็หายวับไปอย่างไร้ร่องรอย เหลือเพียงโพสต์และคอมเมนต์ตามปกติ
“บ้าเอ๊ย…” เขาสบถเสียงสั่น พยายามบอกตัวเองว่านั่นอาจเป็นแค่ตาฟาด ไวรัสเล่นงาน หรือบั๊กของระบบ แต่ส่วนลึกในใจกลับรับรู้ชัดเจน… มันไม่ใช่แค่ข้อผิดพลาดของเครื่องจักร แต่เป็น บางสิ่ง ที่รู้จักเขา และกำลังส่งสัญญาณมาจริง ๆ
ความเย็นวูบแล่นขึ้นสันหลัง เหมือนมีสายตาที่ไม่ใช่ของมนุษย์จ้องเขาอยู่จากมุมห้องที่มืดมิด
รุ่งเช้า ห้องสมุดมหาวิทยาลัยสว่างด้วยแสงแดดลอดผ่านกระจกสูง แต่บรรยากาศรอบมินกลับเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยความว่างเปล่า เขาเปิดโน้ตบุ๊กอีกครั้ง ทดสอบสายตาตัวเอง
คอมเมนต์แรก—
“ฉันก็อยู่ที่นั่น…หลังประตู”
…ยังคงอยู่ที่เดิม ราวกับหลักฐานยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป แต่ข้อความเมื่อคืนกลับไม่มีใครเห็นอีก มันหายไปเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น
เขาเลื่อนลงไปยังโพสต์ล่าสุด นิ้วหยุดนิ่งเมื่อเห็นสิ่งใหม่ปรากฏขึ้นใต้บรรทัดบันทึกของตัวเอง
“ฉันก็ฝันเห็นประตูสีดำเหมือนกัน”
สั้นเพียงบรรทัดเดียว แต่แรงสะท้อนกลับในอกหนักพอจะทำให้เขาขนลุกไปทั้งแขน
รีบกดเข้าไปที่โปรไฟล์ยูสเซอร์นั้น…ว่างเปล่า ไม่มีข้อมูล ไม่มีรูป ไม่มีโพสต์อื่นใด เหมือนถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคอมเมนต์บรรทัดนี้เพียงเท่านั้น
“ใครกันแน่วะ…” เสียงพึมพำเบา ๆ เล็ดรอดออกจากริมฝีปาก
“เป็นไรวะมิน หน้าตาเหมือนผีหลอกเลยนะ”
เสียงทักทำให้มินสะดุ้งเฮือก เขาเงยหน้าขึ้น เห็นชัชวาล เพื่อนสนิทแบกกองรายงานเดินเข้ามาอย่างสบายใจ
“ช่วยรวมเล่มหน่อยดิ งานกลุ่มน่ะ” ชัชพูดพลางโยนเอกสารกองโตลงบนโต๊ะ
มินรับมาเรียงโดยอัตโนมัติ ก่อนจะตอบเสียงอ่อนแรง “เออ… กูฝันแปลก ๆ เจอเรื่องไม่ค่อยโอเคมาหลายวันละ”
“ฝันไรวะ?” ชัชเลิกคิ้ว
มินถอนหายใจยาว ร่างกายยังสั่นเบา ๆ “เอางานไปส่งกับกูก่อน เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังตอนกินข้าวร้านป้าหลังมอ”
ชัชหัวเราะเบา ๆ ยอมตาม ก่อนที่มินจะโอบคอเพื่อนลากออกไปจากห้องสมุด เสียงหัวเราะของพวกเขากลบความตึงเครียดไว้ชั่วคราว แต่ในใจของมินกลับไม่อาจสลัดคำถามที่ติดค้างออกไปได้
ร้านข้าวเล็ก ๆ หลังมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยเสียงจอแจและกลิ่นหอมของอาหารร้อน ๆ เมื่ออาหารถูกยกมาวางตรงหน้า มินก็เล่าทุกอย่างออกมา ตั้งแต่ฝันแรกที่เจอประตู จนถึงเสียงประหลาดและคอมเมนต์ลึกลับในบล็อก
ชัชเงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาสั่นไหวเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนถามด้วยน้ำเสียงแผ่วต่ำ แต่กดดันจนขนลุก
“แล้ว…เปิดประตูหรือยัง?”
มินขมวดคิ้วทันที “ประตูไหนวะ ในฝัน หรือที่ตึกเก่า?”
ชัชจ้องเขาเขม็ง แววตานั้นมีบางอย่างแปลกไปจากเพื่อนที่เขารู้จักมาทั้งชีวิต—ราวกับซ่อนความกลัวหรือโกรธเกรี้ยวเอาไว้
“ทั้งสองประตูนั่นแหละ เปิดไปรึยัง?”
มินสะดุ้ง เผลอพูดเสียงดัง “จะขึ้นเสียงทำไมเนี่ยไอ้ชัช ยังโว้ย ยังสักประตูแหละ!”
บรรยากาศบนโต๊ะตึงเครียด แต่พนักงานก็ยกอาหารมาส่งพอดี ทำให้ทั้งสองหันไปเปลี่ยนเรื่องคุย ความอึดอัดค่อย ๆ เจือจางไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เมื่ออิ่มแล้ว ทั้งคู่แยกย้ายกลับหอเหมือนปกติ
แต่หลังจากที่มินเดินลับตาไป…
ชัชยืนนิ่งอยู่หน้าร้าน สายตาจ้องตามแผ่นหลังเพื่อนสนิทก่อนจะพึมพำเสียงต่ำ ราวกับบอกใครบางคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
“…แต่กูเปิดประตูดำนั่นไปแล้วว่ะ มิน…”
[img]https://cdn.readawrite.com/publicassets/10059787/images/8243286366__5_.jpg[/img]