นิทานเรื่อง: เด็กชายที่ไม่มีวันเกิด
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง
มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อว่า “นที”
นทีไม่เหมือนเด็กคนอื่น
เขาไม่เคยมีงานวันเกิด ไม่เคยเป่าเค้ก ไม่เคยได้รับของขวัญ
เขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าวันเกิด... ควรจะรู้สึกยังไง
ทุกๆ ปี เมื่อถึงวันที่เขาเกิด
มันก็เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่ง
ไม่มีคำอวยพร ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีใครจำได้ — แม้แต่แม่ของเขา
แต่ในปีนี้... บางอย่างเปลี่ยนไป
เช้าวันนั้น นทีเดินเล่นอยู่ริมถนนของหมู่บ้าน
เสียงหัวเราะ เสียงดนตรีลอยมากับลม
เขาเดินตามเสียงนั้นไปอย่างเงียบๆ
และพบกับงานวันเกิดของเด็กชายคนหนึ่ง
เด็กที่เกิดในวันเดียวกับเขา
เด็กคนนั้นยิ้มกว้าง ท่ามกลางเค้กสีสดใส ลูกโป่งหลากสี และเสียงอวยพรจากผู้คนมากมาย
นทีหยุดยืนมอง... เงียบ
หัวใจเขาอุ่นๆ หนาวๆ สับสนอย่างบอกไม่ถูก
ทำไมวันเกิดของใครๆ ถึงน่าจดจำ
แต่ของเขากลับไม่มีใครแม้แต่จะนึกถึง
ทันใดนั้น แม่ของเขาก็เดินมาเจอ
แม่ยิ้มอ่อนๆ แล้วพูดว่า
“ลูก... ทำไมไม่เข้าไปร่วมสนุกกับเพื่อนๆ ล่ะ หรือว่าอาย?”
นทีไม่ตอบ
เพียงแค่หันหน้าหนีแล้ววิ่งหนีไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเงียบงัน
เขาไม่ได้ร้องเพราะเขาไม่ได้เข้าร่วมงานวันเกิดของคนอื่น
เขาร้อง... เพราะแม้แต่แม่
คนที่เขารักที่สุด
ก็ยังลืมวันเกิดของเขา
และในวันนั้นเอง
นทีเรียนรู้ว่า... บางครั้ง
ความเงียบ ก็สามารถทำให้ใจคนร้องไห้ได้ดังที่สุด
---
🕊 ข้อคิดจากนิทาน:
> “อย่าลืมใส่ใจคนที่เงียบที่สุด เพราะบางครั้ง... พวกเขาอาจกำลังร้องขอความรักเสียงดังอยู่ในใจ”
นิทานเรื่อง: เด็กชายที่ไม่มีวันเกิด
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง
มีเด็กชายคนหนึ่งชื่อว่า “นที”
นทีไม่เหมือนเด็กคนอื่น
เขาไม่เคยมีงานวันเกิด ไม่เคยเป่าเค้ก ไม่เคยได้รับของขวัญ
เขาไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าวันเกิด... ควรจะรู้สึกยังไง
ทุกๆ ปี เมื่อถึงวันที่เขาเกิด
มันก็เป็นวันธรรมดาอีกวันหนึ่ง
ไม่มีคำอวยพร ไม่มีเสียงเพลง ไม่มีใครจำได้ — แม้แต่แม่ของเขา
แต่ในปีนี้... บางอย่างเปลี่ยนไป
เช้าวันนั้น นทีเดินเล่นอยู่ริมถนนของหมู่บ้าน
เสียงหัวเราะ เสียงดนตรีลอยมากับลม
เขาเดินตามเสียงนั้นไปอย่างเงียบๆ
และพบกับงานวันเกิดของเด็กชายคนหนึ่ง
เด็กที่เกิดในวันเดียวกับเขา
เด็กคนนั้นยิ้มกว้าง ท่ามกลางเค้กสีสดใส ลูกโป่งหลากสี และเสียงอวยพรจากผู้คนมากมาย
นทีหยุดยืนมอง... เงียบ
หัวใจเขาอุ่นๆ หนาวๆ สับสนอย่างบอกไม่ถูก
ทำไมวันเกิดของใครๆ ถึงน่าจดจำ
แต่ของเขากลับไม่มีใครแม้แต่จะนึกถึง
ทันใดนั้น แม่ของเขาก็เดินมาเจอ
แม่ยิ้มอ่อนๆ แล้วพูดว่า
“ลูก... ทำไมไม่เข้าไปร่วมสนุกกับเพื่อนๆ ล่ะ หรือว่าอาย?”
นทีไม่ตอบ
เพียงแค่หันหน้าหนีแล้ววิ่งหนีไปหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างเงียบงัน
เขาไม่ได้ร้องเพราะเขาไม่ได้เข้าร่วมงานวันเกิดของคนอื่น
เขาร้อง... เพราะแม้แต่แม่
คนที่เขารักที่สุด
ก็ยังลืมวันเกิดของเขา
และในวันนั้นเอง
นทีเรียนรู้ว่า... บางครั้ง
ความเงียบ ก็สามารถทำให้ใจคนร้องไห้ได้ดังที่สุด
---
🕊 ข้อคิดจากนิทาน:
> “อย่าลืมใส่ใจคนที่เงียบที่สุด เพราะบางครั้ง... พวกเขาอาจกำลังร้องขอความรักเสียงดังอยู่ในใจ”