ตอนที่ 1: เสียงจากความมืด
เสียงไซเรนรถพยาบาลกรีดฝ่าความเงียบของยามค่ำคืนในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
แสงไฟวูบวาบสะท้อนกับผนังหอพักหญิงหลังเก่า ที่ยืนตระหง่านเงียบงันมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ของนักศึกษาในยุคนี้
"นักศึกษาผู้หญิงตกลงมาจากบันไดหนีไฟชั้นห้า..." เสียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกระซิบกับเจ้าหน้าที่พยาบาล
ท่ามกลางความวุ่นวาย ลลิตา หรือ ลลิ ยืนตัวสั่นอยู่ริมแถบกั้นพื้นที่
เธอสวมเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงวอร์ม เหงื่อผุดตามไรผมทั้งที่อากาศกลางคืนค่อนข้างเย็น
“พลอย... พลอยของลิ... ทำไม…”
เสียงในใจของเธอเบากว่าลมหายใจเสียอีก
เธอรู้จักพลอยดี
พลอยร่าเริง อบอุ่น ไม่ใช่คนคิดสั้น ไม่เคยมีปัญหาชีวิตถึงขั้นต้องเลือกเส้นทางนี้
แต่ศพที่นอนนิ่งอยู่บนเปลสนามหามกลับยืนยันในสิ่งที่เธอไม่อยากเชื่อ
พลอยจากไปแล้ว... และไม่มีใครคิดว่ามันคือ “ฆาตกรรม”
รุ่งเช้า
"เราสรุปว่าเป็นการพลัดตกลงมาเองครับ อาจจะลื่นตอนเดินออกไปโทรศัพท์ หรือไม่ก็... เดินละเมอ"
สารวัตรภูษิตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแห้ง ขณะยืนอยู่หน้าหอพักกับเจ้าหน้าที่อีกสองคน
เขาไม่ได้ดูเฉยชา... แต่เขาไม่สงสัยอะไรมากเท่าที่ลลิคิด
"แต่พลอยไม่ใช่คนนอนละเมอค่ะ แล้วเธอก็ไม่เคยขึ้นไปบนดาดฟ้าคนเดียว"
"คุณเป็นเพื่อนเหรอ?"
"ใช่ค่ะ ลิ... อยู่ห้องข้าง ๆ กัน"
เจ้าหน้าที่พยักหน้าแล้วก้มจดในสมุดบันทึก
แต่ไม่มีใครสนใจคำพูดของลลิมากนัก
เพื่อนร่วมคณะเริ่มกระซิบกันเรื่อง “อาถรรพ์หอหญิงเก่า” อีกครั้ง เสียงลือกระพือราวกับลมแรงในช่วงสอบ
คืนนั้น ลลิกลับมาที่ห้องของพลอย
ห้อง 504 ถูกปิดไว้ด้วยเทปกั้น ตำรวจบอกว่าเธอเข้าไปไม่ได้
แต่ลลิยังมีของสิ่งหนึ่ง
โทรศัพท์ของพลอย – ที่ตกอยู่ในราวผ้าหน้าห้อง
เธอเปิดมันขึ้นมาช้า ๆ
สังเกตเห็นแอปบันทึกเสียงเปิดใช้งานล่าสุดตอน 00:42 น. – ประมาณ 10 นาทีก่อนพลอยตกลงมา
มือของลลิสั่นตอนเธอกด "เล่น"
เสียงลมพัดเบา ๆ
แล้วก็เสียงฝีเท้า... หนึ่งคู่... ตามด้วยเสียงหอบเบา ๆ
เหมือนใครบางคน... ยืนใกล้
แล้วก็ตามมาด้วยเสียงพลอยกระซิบ...
“อย่าเข้ามานะ… ฉันบันทึกเสียงไว้แล้ว…”
…เงียบ...
แล้วเสียงฝีเท้าเร่งจังหวะเข้ามา...
ตัดจบ
ลลิลุกพรวดขึ้นมาเหมือนโดนปลุกด้วยฝันร้าย
เธอมองไปรอบห้อง หัวใจเต้นถี่
บันทึกเสียงนั้น... ไม่ได้จบด้วยเสียงร้อง ไม่ได้จบด้วยเสียงตก... แต่มันจบลงอย่าง "ถูกตัด"
"ถ้านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ... ก็ต้องมีใครบางคนอยู่กับพลอยก่อนเธอจะตาย"
ลลิคิดในใจ แล้วรู้ทันทีว่าเธอจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้เงียบหายไปกับข่าวหน้าหนึ่ง
“ปริศนาใต้หอพักเก่า” การเสียชีวิตของนักศึกษาหญิงในหอพักที่มีประวัติลึกลับ ตอนที่ 1: เสียงจากความมืด
เสียงไซเรนรถพยาบาลกรีดฝ่าความเงียบของยามค่ำคืนในมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง
แสงไฟวูบวาบสะท้อนกับผนังหอพักหญิงหลังเก่า ที่ยืนตระหง่านเงียบงันมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ของนักศึกษาในยุคนี้
"นักศึกษาผู้หญิงตกลงมาจากบันไดหนีไฟชั้นห้า..." เสียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยกระซิบกับเจ้าหน้าที่พยาบาล
ท่ามกลางความวุ่นวาย ลลิตา หรือ ลลิ ยืนตัวสั่นอยู่ริมแถบกั้นพื้นที่
เธอสวมเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงวอร์ม เหงื่อผุดตามไรผมทั้งที่อากาศกลางคืนค่อนข้างเย็น
“พลอย... พลอยของลิ... ทำไม…”
เสียงในใจของเธอเบากว่าลมหายใจเสียอีก
เธอรู้จักพลอยดี
พลอยร่าเริง อบอุ่น ไม่ใช่คนคิดสั้น ไม่เคยมีปัญหาชีวิตถึงขั้นต้องเลือกเส้นทางนี้
แต่ศพที่นอนนิ่งอยู่บนเปลสนามหามกลับยืนยันในสิ่งที่เธอไม่อยากเชื่อ
พลอยจากไปแล้ว... และไม่มีใครคิดว่ามันคือ “ฆาตกรรม”
รุ่งเช้า
"เราสรุปว่าเป็นการพลัดตกลงมาเองครับ อาจจะลื่นตอนเดินออกไปโทรศัพท์ หรือไม่ก็... เดินละเมอ"
สารวัตรภูษิตพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแห้ง ขณะยืนอยู่หน้าหอพักกับเจ้าหน้าที่อีกสองคน
เขาไม่ได้ดูเฉยชา... แต่เขาไม่สงสัยอะไรมากเท่าที่ลลิคิด
"แต่พลอยไม่ใช่คนนอนละเมอค่ะ แล้วเธอก็ไม่เคยขึ้นไปบนดาดฟ้าคนเดียว"
"คุณเป็นเพื่อนเหรอ?"
"ใช่ค่ะ ลิ... อยู่ห้องข้าง ๆ กัน"
เจ้าหน้าที่พยักหน้าแล้วก้มจดในสมุดบันทึก
แต่ไม่มีใครสนใจคำพูดของลลิมากนัก
เพื่อนร่วมคณะเริ่มกระซิบกันเรื่อง “อาถรรพ์หอหญิงเก่า” อีกครั้ง เสียงลือกระพือราวกับลมแรงในช่วงสอบ
คืนนั้น ลลิกลับมาที่ห้องของพลอย
ห้อง 504 ถูกปิดไว้ด้วยเทปกั้น ตำรวจบอกว่าเธอเข้าไปไม่ได้
แต่ลลิยังมีของสิ่งหนึ่ง
โทรศัพท์ของพลอย – ที่ตกอยู่ในราวผ้าหน้าห้อง
เธอเปิดมันขึ้นมาช้า ๆ
สังเกตเห็นแอปบันทึกเสียงเปิดใช้งานล่าสุดตอน 00:42 น. – ประมาณ 10 นาทีก่อนพลอยตกลงมา
มือของลลิสั่นตอนเธอกด "เล่น"
เสียงลมพัดเบา ๆ
แล้วก็เสียงฝีเท้า... หนึ่งคู่... ตามด้วยเสียงหอบเบา ๆ
เหมือนใครบางคน... ยืนใกล้
แล้วก็ตามมาด้วยเสียงพลอยกระซิบ...
“อย่าเข้ามานะ… ฉันบันทึกเสียงไว้แล้ว…”
…เงียบ...
แล้วเสียงฝีเท้าเร่งจังหวะเข้ามา...
ตัดจบ
ลลิลุกพรวดขึ้นมาเหมือนโดนปลุกด้วยฝันร้าย
เธอมองไปรอบห้อง หัวใจเต้นถี่
บันทึกเสียงนั้น... ไม่ได้จบด้วยเสียงร้อง ไม่ได้จบด้วยเสียงตก... แต่มันจบลงอย่าง "ถูกตัด"
"ถ้านี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ... ก็ต้องมีใครบางคนอยู่กับพลอยก่อนเธอจะตาย"
ลลิคิดในใจ แล้วรู้ทันทีว่าเธอจะไม่ปล่อยเรื่องนี้ให้เงียบหายไปกับข่าวหน้าหนึ่ง