ตอนที่ 2: รอยเท้าที่ไม่จาง
หลังจากได้ยินบันทึกเสียงในโทรศัพท์ของพลอยเมื่อคืน ลลิก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน
ภาพในหัวเธอฉายซ้ำไม่หยุด... เสียงกระซิบสุดท้ายของเพื่อนสนิทยังคงก้องอยู่ในใจ
“อย่าเข้ามานะ… ฉันบันทึกเสียงไว้แล้ว…”
มันคือคำขู่ หรือคำเตือน?
ลลินั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือภายในห้องตัวเอง รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
เธอเริ่มรวบรวมเบาะแสทั้งหมดลงในสมุดโน้ตเล่มเล็ก:
เวลาเสียชีวิต: ประมาณ 00:50 น.
เสียงบันทึกหยุดที่: 00:42 น.
ตำแหน่งที่ตก: บันไดหนีไฟชั้น 5
ไม่มีรอยต่อสู้ในที่เกิดเหตุ
ประตูดาดฟ้า — ไม่มีกล้องวงจรปิด
เธอไม่ใช่นักสืบ ไม่ใช่ตำรวจ แต่สิ่งหนึ่งที่ลลิรู้ดีคือ พลอยไม่ "ลื่นตก"
ช่วงบ่าย ลลิกลับมาที่ชั้น 5 พร้อมสมุดโน้ต เธอเดินไปสำรวจบันไดหนีไฟหลังหออีกครั้ง
บริเวณที่เพื่อนเธอตกลงไปยังคงมีร่องรอยเศษผ้ารูดกับราวบันไดอยู่เล็กน้อย
แต่สิ่งที่เธอสังเกตเห็นในวันนี้... คือ รอยเท้าเลอะฝุ่นจาง ๆ บนพื้นทางเดินปูนใกล้ประตูดาดฟ้า
“เมื่อคืนไม่มีนี่นา…” ลลิก้มดูใกล้ ๆ รอยนั้นดูเหมือนของรองเท้าผ้าใบผู้ชาย
รอยเท้าคู่นั้นไม่ใช่ของพลอย — พลอยใส่รองเท้าแตะหูหนีบ
และรอยเท้า... กำลังหันหน้า "เดินออกจากประตูดาดฟ้า" ไม่ใช่ "เดินเข้า"
ลลิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพไว้
"มีใครบางคนอยู่กับพลอย... หลังจากบันทึกเสียง"
เธอหยิบกุญแจออกมา แล้วไขประตูดาดฟ้าซึ่งไม่เคยล็อก
ลมแรงพัดปลิวผมเธอจนต้องยกมือขึ้นปัด ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ
พื้นดาดฟ้ามีแต่ฝุ่นและคราบตะไคร่
แต่ที่มุมหนึ่งของผนังปูน มีข้อความถูกขีดเขียนด้วยปากกาหมึกดำ:
“504 เงียบไปแล้ว”
ลลิยืนนิ่ง หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
ห้อง 504 คือห้องของพลอย
ใครเขียน? เขียนเมื่อไหร่? เพื่ออะไร?
ค่ำวันเดียวกัน
ลลินั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เปิดบันทึกเสียงซ้ำอีกครั้ง เธอลองปรับระดับเสียงให้เบาลง... แล้วเร่งระดับเสียงพื้นหลัง
เสียงฝีเท้า... เสียงหอบ... เสียงกระซิบ...
แต่คราวนี้ เธอได้ยินเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง
เสียงกริ๊ก... เหมือนเหล็กกระทบกัน
เธอลองกรอกหูฟังใหม่อีกครั้ง — แล้วตาเบิกโพลงทันที
“เสียงกุญแจ...”
ลลิรู้แล้ว — คนที่อยู่กับพลอยในคืนนั้น มี ‘กุญแจ’ เปิดประตูดาดฟ้า
และมีรองเท้าผ้าใบขนาดใหญ่...
ไม่ใช่อุบัติเหตุ
ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย
มันคือความตั้งใจ
“ปริศนาใต้หอพักเก่า” การเสียชีวิตของนักศึกษาหญิงในหอพักที่มีประวัติลึกลับ ตอนที่ 2: รอยเท้าที่ไม่จาง
หลังจากได้ยินบันทึกเสียงในโทรศัพท์ของพลอยเมื่อคืน ลลิก็นอนไม่หลับเลยทั้งคืน
ภาพในหัวเธอฉายซ้ำไม่หยุด... เสียงกระซิบสุดท้ายของเพื่อนสนิทยังคงก้องอยู่ในใจ
“อย่าเข้ามานะ… ฉันบันทึกเสียงไว้แล้ว…”
มันคือคำขู่ หรือคำเตือน?
ลลินั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือภายในห้องตัวเอง รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล
เธอเริ่มรวบรวมเบาะแสทั้งหมดลงในสมุดโน้ตเล่มเล็ก:
เวลาเสียชีวิต: ประมาณ 00:50 น.
เสียงบันทึกหยุดที่: 00:42 น.
ตำแหน่งที่ตก: บันไดหนีไฟชั้น 5
ไม่มีรอยต่อสู้ในที่เกิดเหตุ
ประตูดาดฟ้า — ไม่มีกล้องวงจรปิด
เธอไม่ใช่นักสืบ ไม่ใช่ตำรวจ แต่สิ่งหนึ่งที่ลลิรู้ดีคือ พลอยไม่ "ลื่นตก"
ช่วงบ่าย ลลิกลับมาที่ชั้น 5 พร้อมสมุดโน้ต เธอเดินไปสำรวจบันไดหนีไฟหลังหออีกครั้ง
บริเวณที่เพื่อนเธอตกลงไปยังคงมีร่องรอยเศษผ้ารูดกับราวบันไดอยู่เล็กน้อย
แต่สิ่งที่เธอสังเกตเห็นในวันนี้... คือ รอยเท้าเลอะฝุ่นจาง ๆ บนพื้นทางเดินปูนใกล้ประตูดาดฟ้า
“เมื่อคืนไม่มีนี่นา…” ลลิก้มดูใกล้ ๆ รอยนั้นดูเหมือนของรองเท้าผ้าใบผู้ชาย
รอยเท้าคู่นั้นไม่ใช่ของพลอย — พลอยใส่รองเท้าแตะหูหนีบ
และรอยเท้า... กำลังหันหน้า "เดินออกจากประตูดาดฟ้า" ไม่ใช่ "เดินเข้า"
ลลิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายภาพไว้
"มีใครบางคนอยู่กับพลอย... หลังจากบันทึกเสียง"
เธอหยิบกุญแจออกมา แล้วไขประตูดาดฟ้าซึ่งไม่เคยล็อก
ลมแรงพัดปลิวผมเธอจนต้องยกมือขึ้นปัด ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ
พื้นดาดฟ้ามีแต่ฝุ่นและคราบตะไคร่
แต่ที่มุมหนึ่งของผนังปูน มีข้อความถูกขีดเขียนด้วยปากกาหมึกดำ:
“504 เงียบไปแล้ว”
ลลิยืนนิ่ง หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
ห้อง 504 คือห้องของพลอย
ใครเขียน? เขียนเมื่อไหร่? เพื่ออะไร?
ค่ำวันเดียวกัน
ลลินั่งอยู่ที่โต๊ะของตัวเอง เปิดบันทึกเสียงซ้ำอีกครั้ง เธอลองปรับระดับเสียงให้เบาลง... แล้วเร่งระดับเสียงพื้นหลัง
เสียงฝีเท้า... เสียงหอบ... เสียงกระซิบ...
แต่คราวนี้ เธอได้ยินเพิ่มอีกอย่างหนึ่ง
เสียงกริ๊ก... เหมือนเหล็กกระทบกัน
เธอลองกรอกหูฟังใหม่อีกครั้ง — แล้วตาเบิกโพลงทันที
“เสียงกุญแจ...”
ลลิรู้แล้ว — คนที่อยู่กับพลอยในคืนนั้น มี ‘กุญแจ’ เปิดประตูดาดฟ้า
และมีรองเท้าผ้าใบขนาดใหญ่...
ไม่ใช่อุบัติเหตุ
ไม่ใช่การฆ่าตัวตาย
มันคือความตั้งใจ