การจะเห็นจิต รู้จิต  จะต้องเห็นตำแหน่งจิตขณะนั้น
ย้ำว่าเป็นขณะนั้น  อันบอกถึงว่า จิตอยู่ที่ใด ที่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาน อันจะบอกถึงที่มา ว่าขณะนี้ เป็นการพิจารณาอะไร
จิตไม่มีที่ตั้ง  แต่การบอกได้ว่า ขณะนี้จิตอยู่ที่รูป นอกรูป อยู่ใกล้ อยู่ไกล มีความรู้สึกเป็นอย่างไร มีอะไรมาประกอบเป็นจิตขณะนั้นต้องบอกได้ ยังกะตาเห็น

หากบอกไม่ได้ว่าขณะนี้จิตอยู่ที่ไหน จิตเป็นอย่างไร ก็เป็นการเรียนจิตอย่างท่องจำ อย่างนกแก้ว นกขุนทอง ที่พูดได้แต่“ตามคำพูดที่สอน” จะมีปัญญาที่ไหนไปรู้รสชาดของคำพูดนั้นว่าเป็นอย่างไร(เจตสิก)