"แบกความเงียบ"
(Carry the Silence)
ใต้เงาไม้ใหญ่หน้าบ้านเก่า
มีเก้าอี้หนึ่งตัวเงียบเหงา
และชายชราผู้ไม่เอ่ยเรื่องราว
มีเพียงแววตาเล่าความหลัง
เด็กน้อยถาม — ตาเคยร้องไห้ไหม
เขาเพียงยิ้ม ไม่ตอบอะไร
แล้วเอื้อมมือวางบนหัวเบา ๆ
“บางคำถาม ไม่ต้องมีคำตอบ”
วันเวลาพัดผ่านเหมือนลมเย็น
เด็กเติบโตในเมืองที่ไม่คุ้นเคย
เธอกลับมาในวันที่ไม่มีใครเอ่ย
เก้าอี้ไม้ยังอยู่...แต่คนหายไป
บันทึกหนึ่งหน้า หล่นใต้เงาไม้
“อย่าฟังแค่เสียง ให้ฟังความเงียบด้วย”
เธอนิ่งงัน น้ำตารินร่วงลงผืนดิน
เพิ่งเข้าใจคำที่ไม่เคยพูด
ไม่ใช่ทุกคนจะเล่าเรื่องด้วยปาก
บางคนเล่าด้วยการเงียบและการอยู่
และผู้ที่ฟังเป็น — คือผู้รู้
ว่าความเงียบนั้น...ไม่เคยว่างเปล่า
⌛ข้อคิดจากเรื่อง:
การเข้าใจ ไม่ใช่การถามให้หมดเปลือก
แต่คือการอยู่กับความเงียบของใครบางคน
โดยไม่รู้สึกว่ามันน่าอึดอัด
หรือบางที...ความเงียบก็คือภาษาที่ลึกที่สุดของใจ
------------------------------------------------------------------------
แล้วคุณล่ะ เคย “เข้าใจใครบางคน” โดยที่เขาไม่ต้องพูดอะไรไหม? รู้สึกอย่างไรในตอนนั้น?
#จงเติบโตในทุกๆวัน
#ชีวิตเล่มเล็ก I หน้า 3
คุณคิดว่า ทำไมบางคนถึงเลือก “ไม่พูด” แทนที่จะเล่าออกมาตรง ๆ?