สวัสดีค่ะ ทุกคน ที่ดิฉันเลือกเอาเรื่องสั้นเรื่องนี้มาเล่าให้ฟัง เพราะลูกสาวเคยเล่าให้ฟังว่านางเคยฝันตอนที่ไม่ใช่ฝันเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น ซึ่งนางได้เห็นตัวเองยืนอยู่ข้างเตียง ยืนมองตัวเองที่กำลังหลับอยู่😱...ดิฉันจึงเลือกเรื่องสั้นนี้ มาเขียนให้เพื่อนๆได้อ่านเพื่อความบันเทิงค่ะ 🫶🏻
🌸เริ่มกันเลย
มีหลายเรื่องในชีวิตที่ฉันเคยเชื่อว่าเป็นเรื่องแต่ง
ของ…คุณไสย…ผี…หรืออะไรที่มนุษย์มองไม่เห็น
แต่หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น
ฉันไม่อาจมองคำว่า “งมงาย” เหมือนเดิมได้อีกเลย
เรื่องมันเริ่มตอนที่ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านหลังเก่าคนเดียว
บ้านที่ปิดทิ้งไว้หลายปี
ตั้งแต่พ่อแม่ย้ายไปต่างจังหวัด
บ้านที่ฉันเคยคิดว่ามันแค่ “เงียบ”…
แต่ตอนนี้เข้าสู่คำจำกัดความว่า “วังเวง”
คืนแรกที่กลับมา
ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเดินตามหลังตั้งแต่หน้าประตู
แต่ก็คิดว่าคงคิดไปเอง
จนกระทั่งช่วงตี 2 ของคืนที่สาม…
เสียงบางอย่างปลุกฉันขึ้นมา
มันเป็นเสียง วิ่งบนพื้นไม้
เร็ว…เบา…แต่ชัดเจนเหมือนยืนอยู่ข้างเตียง
ตอนแรกฉันคิดว่าแมว
จนฉันจำได้ว่า…ฉันไม่มีแมว
ฉันนอนนิ่ง
ไม่กล้าขยับแม้แต่นิ้ว
เหมือนสัญชาตญาณกำลังบอกว่า
“อย่าลืมตา…อย่าหันไปมอง”
แต่ความอยากรู้ก็ชนะความกลัวอย่างโง่เขลา
และทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น…
ฉันเห็น เงาของคนยืนอยู่ข้างเตียง
สูงมาก
ผอมมาก
และมันยืนก้มหน้า…อยู่ห่างแค่ปลายแขนเอื้อม
ฉันพยายามกรีดร้อง
แต่ไม่มีเสียงออกมา
เหมือนลำคอหายไป
ฉันทำได้แค่จ้องเงานั้น
จนกระทั่งฉันสังเกตเห็นบางอย่าง…
เงานั้น “ไม่มีตัวจริง” อยู่ในห้อง
แสงจากโคมไฟสลัว ๆ กระทบกำแพง
แต่ไม่มีใครยืนตรงนั้น
มีแต่เงา…ของบางสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่
และที่เลวร้ายที่สุดคือ
ฉันสาบานได้ว่า…
เงานั้นเป็นเงาของฉันเอง
แต่เงาที่ฉันเห็นนั้น
ก้มหน้า
ผอม
ไหล่ห่อ
เหมือนคนเจ็บหนัก
ไม่ใช่ฉันในสภาพตอนนี้เลย
ฉันสะดุ้งลุกขึ้น
ไฟทั้งห้องดับพรึ่บ
มีเพียงเสียงหายใจเบา ๆ อยู่ข้างหู
เย็น…และใกล้เกินกว่าคำว่า “ลม”
ฉันควานหาโทรศัพท์ เปิดไฟฉาย
และทันทีที่แสงกวาดไปทางกำแพง…
เงานั้น “เดินเข้าตู้เสื้อผ้า”
แล้วหายไปเหมือนไม่เคยมีอะไรอยู่เลย
รุ่งเช้า ฉันโทรหาแม่
แม่เงียบไปนานก่อนพูดว่า…
“หนูจำได้ไหม…ตอนเด็ก ๆ หนูเคยป่วยหนักจนเกือบไปแล้ว
หมอเรียกพ่อแม่ไปคุย…
แต่คืนก่อนผ่าตัด หนูตื่นขึ้นมาบอกว่า
‘หนูเจอหนูอีกคนยืนข้างเตียง’”
ฉันขนลุกทั้งตัว
เพราะความทรงจำนั้น…ฉันลืมไปนานแล้ว
หรืออาจจะถูก “ลืม” ไป
แม่พูดต่อด้วยเสียงสั่น ๆ
“คนแก่เขาเชื่อกันว่า…
ถ้าใครเคยเกือบตาย
จะมี ‘เงาเก่า’ ของคนนั้นตามกลับบ้านด้วย
เหมือนเจ้ากรรมนายเวร หรือส่วนหนึ่งของดวง
ที่ยังไม่ยอมไปไหน…”
แม่สั่งห้ามฉันเปิดตู้เสื้อผ้าในห้องตอนกลางคืน
โดยเฉพาะช่วงตี 2–ตี 3
เพราะเป็น “เวลาที่เงาเดิน”
ตั้งแต่นั้นมา
ฉันไม่เคยนอนห้องนั้นอีกเลย
และทุกคืน…
ฉันจะได้ยินเสียงเหมือนใครบางคน
เดินวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ปิดสนิท
🌞🌞🌞🌞🌞🌞
😱😱มีใครเคยเจอ “เงา” ที่ไม่ใช่เงาของตัวเองบ้างไหม?😱😱
เรื่องสั้น : เห็น “เงาของตัวเอง” ยืนอยู่ข้างเตียงตอนตี 2
🌸เริ่มกันเลย
มีหลายเรื่องในชีวิตที่ฉันเคยเชื่อว่าเป็นเรื่องแต่ง
ของ…คุณไสย…ผี…หรืออะไรที่มนุษย์มองไม่เห็น
แต่หลังจากเหตุการณ์คืนนั้น
ฉันไม่อาจมองคำว่า “งมงาย” เหมือนเดิมได้อีกเลย
เรื่องมันเริ่มตอนที่ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านหลังเก่าคนเดียว
บ้านที่ปิดทิ้งไว้หลายปี
ตั้งแต่พ่อแม่ย้ายไปต่างจังหวัด
บ้านที่ฉันเคยคิดว่ามันแค่ “เงียบ”…
แต่ตอนนี้เข้าสู่คำจำกัดความว่า “วังเวง”
คืนแรกที่กลับมา
ฉันรู้สึกเหมือนมีใครเดินตามหลังตั้งแต่หน้าประตู
แต่ก็คิดว่าคงคิดไปเอง
จนกระทั่งช่วงตี 2 ของคืนที่สาม…
เสียงบางอย่างปลุกฉันขึ้นมา
มันเป็นเสียง วิ่งบนพื้นไม้
เร็ว…เบา…แต่ชัดเจนเหมือนยืนอยู่ข้างเตียง
ตอนแรกฉันคิดว่าแมว
จนฉันจำได้ว่า…ฉันไม่มีแมว
ฉันนอนนิ่ง
ไม่กล้าขยับแม้แต่นิ้ว
เหมือนสัญชาตญาณกำลังบอกว่า
“อย่าลืมตา…อย่าหันไปมอง”
แต่ความอยากรู้ก็ชนะความกลัวอย่างโง่เขลา
และทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น…
ฉันเห็น เงาของคนยืนอยู่ข้างเตียง
สูงมาก
ผอมมาก
และมันยืนก้มหน้า…อยู่ห่างแค่ปลายแขนเอื้อม
ฉันพยายามกรีดร้อง
แต่ไม่มีเสียงออกมา
เหมือนลำคอหายไป
ฉันทำได้แค่จ้องเงานั้น
จนกระทั่งฉันสังเกตเห็นบางอย่าง…
เงานั้น “ไม่มีตัวจริง” อยู่ในห้อง
แสงจากโคมไฟสลัว ๆ กระทบกำแพง
แต่ไม่มีใครยืนตรงนั้น
มีแต่เงา…ของบางสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่
และที่เลวร้ายที่สุดคือ
ฉันสาบานได้ว่า…
เงานั้นเป็นเงาของฉันเอง
แต่เงาที่ฉันเห็นนั้น
ก้มหน้า
ผอม
ไหล่ห่อ
เหมือนคนเจ็บหนัก
ไม่ใช่ฉันในสภาพตอนนี้เลย
ฉันสะดุ้งลุกขึ้น
ไฟทั้งห้องดับพรึ่บ
มีเพียงเสียงหายใจเบา ๆ อยู่ข้างหู
เย็น…และใกล้เกินกว่าคำว่า “ลม”
ฉันควานหาโทรศัพท์ เปิดไฟฉาย
และทันทีที่แสงกวาดไปทางกำแพง…
เงานั้น “เดินเข้าตู้เสื้อผ้า”
แล้วหายไปเหมือนไม่เคยมีอะไรอยู่เลย
รุ่งเช้า ฉันโทรหาแม่
แม่เงียบไปนานก่อนพูดว่า…
“หนูจำได้ไหม…ตอนเด็ก ๆ หนูเคยป่วยหนักจนเกือบไปแล้ว
หมอเรียกพ่อแม่ไปคุย…
แต่คืนก่อนผ่าตัด หนูตื่นขึ้นมาบอกว่า
‘หนูเจอหนูอีกคนยืนข้างเตียง’”
ฉันขนลุกทั้งตัว
เพราะความทรงจำนั้น…ฉันลืมไปนานแล้ว
หรืออาจจะถูก “ลืม” ไป
แม่พูดต่อด้วยเสียงสั่น ๆ
“คนแก่เขาเชื่อกันว่า…
ถ้าใครเคยเกือบตาย
จะมี ‘เงาเก่า’ ของคนนั้นตามกลับบ้านด้วย
เหมือนเจ้ากรรมนายเวร หรือส่วนหนึ่งของดวง
ที่ยังไม่ยอมไปไหน…”
แม่สั่งห้ามฉันเปิดตู้เสื้อผ้าในห้องตอนกลางคืน
โดยเฉพาะช่วงตี 2–ตี 3
เพราะเป็น “เวลาที่เงาเดิน”
ตั้งแต่นั้นมา
ฉันไม่เคยนอนห้องนั้นอีกเลย
และทุกคืน…
ฉันจะได้ยินเสียงเหมือนใครบางคน
เดินวนอยู่ในตู้เสื้อผ้าที่ปิดสนิท
🌞🌞🌞🌞🌞🌞
😱😱มีใครเคยเจอ “เงา” ที่ไม่ใช่เงาของตัวเองบ้างไหม?😱😱