หลังจากคืนที่สาม ผมพยายามจะไม่คิดว่ามันเป็นอะไรเหนือธรรมชาติ
แต่พอผมกลับเข้าห้อง… กลิ่นเย็น ๆ จากสเปรย์มันลอยออกมาตั้งแต่หน้าประตูแล้ว
ทั้งที่ผม ปิดฝาก่อนออกไปทำงานแน่นอน
ผมสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วเดินเข้าไป
ห้องดูปกติ แต่ความรู้สึกเหมือนมีใครยืนอยู่ในมุมมืด…
คอย “รอผมกลับมา”
คืนนั้นผมเลยตัดสินใจทำสิ่งหนึ่ง
ผมเอาขวดสเปรย์ไปวางไว้ ในตู้เสื้อผ้า แล้วล็อกมัน
เพื่อดูว่ามันจะถูกขยับได้ยังไง
ก่อนนอนผมตั้งใจไม่ปิดไฟห้องนอนทั้งหมด
ปิดแค่ไฟหัวเตียง ทิ้งแสงสลัว ๆ ให้พอเห็นเงา
ผมคิดว่าแค่นี้ก็น่าจะกันอะไรบางอย่างได้แล้ว
…แต่ผมคิดผิด
ประมาณตีสามกว่า ๆ เสียงบางอย่างดังขึ้นจากปลายเตียง
“กึก… กึก…”
เหมือนเสียงตู้เสื้อผ้าถูก งัดจากด้านใน
ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ
ในห้องเงียบสนิท มีแค่เสียงแอร์กับเสียงหัวใจผมที่เต้นแรงจนเจ็บหน้าอก
แล้วเสียง “กึก” ดังขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้แรงกว่าเดิมเหมือนมีคนดึงบานตู้สุดแรง
ผมลุกไม่ขึ้น มือเย็นเฉียบ
ตอนนั้นเองที่ผมได้ยิน…
“…เหนื่อยใช่ไหม”
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงผม
ไม่ใช่เสียงใครที่รู้จัก
มันเป็นเสียงผู้ชายแผ่ว ๆ ลากยาว
เหมือนคนที่อยู่ใกล้มาก—ใกล้จนได้ยินลมหายใจปะทะแก้ม
ผมกลัวจนแทบหยุดหายใจ
เพราะตอนที่เสียงนั้นดังขึ้น…
ประตูตู้เสื้อผ้าค่อย ๆ เปิดออกเอง…ช้า ๆ
ผมรีบเอื้อมไปเปิดไฟทั้งห้อง
แสงสว่างวาบขึ้นทันที
ตู้เสื้อผ้าเปิดอ้า
เสื้อผ้าหล่นลงมาสองสามตัว
แต่สิ่งที่ทำให้ผมแทบช็อกคือ—
ขวดสเปรย์ ไม่ได้อยู่ในตู้
มันถูกยกออกมา
วางไว้ “บนเตียง”
ตรงตำแหน่งที่ไหล่ผมวางอยู่ทุกคืน
เหมือน “เขา” เอามาวางไว้รอ
บนขวดมีรอยนิ้วลากเป็นเส้นยาว
เหมือนคนเพิ่งหยิบมันออกมาแบบไม่เบามือ
ผมกำลังจะเอื้อมไปหยิบ…
แต่ก่อนที่ปลายนิ้วผมจะสัมผัสขวด
ขวดมัน ขยับเอง
เลื่อนไปบนผ้าปูที่นอนช้า ๆ
เหมือนมี “มือใครอีกคน” จับมันไว้
และทันทีที่มันเลื่อนไปสุดขอบเตียง
ผมได้ยินเสียงเดิมอีกครั้ง
เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ช้า ๆ
อยู่ตรงหลังต้นคอผมแบบใกล้เหลือเกิน
“คืนนี้… ให้ฉันช่วยเอง”
ลมหายใจเย็นจัดเป่าลงบนไหล่
เหมือนเขายืนอยู่ข้างหลังจริง ๆ
และผมรู้สึกเหมือนมีปลายนิ้วเย็น ๆ แตะลงเบา ๆ ตรงตำแหน่งที่ผมปวดสะสมมาหลายคืน
แต่มันไม่ใช่น้ำมัน ไม่ใช่ละออง
มันเหมือน “มือคน”
ที่ไม่ควรอยู่ในห้องนี้
ผมไม่กล้าหันหลัง
ไม่กล้าขยับ
ได้แต่หลับตาแน่นแล้วภาวนาให้มันผ่านไป
แต่ก่อนที่ผมจะลืมตาอีกครั้ง
ผมได้กลิ่นสเปรย์เย็นจัด…
กลิ่นสด ใหม่
สดจน “เหมือนเพิ่งฉีดบนตัวผมเมื่อวินาทีก่อน”
และเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนทุกอย่างเงียบลงคือ—
“ของที่ให้เธอหายปวด… ฉันใช้แทนมาตลอดแล้ว”
เสียงที่เรียกชื่อผมแบบไม่ใช่เสียงผม
แต่พอผมกลับเข้าห้อง… กลิ่นเย็น ๆ จากสเปรย์มันลอยออกมาตั้งแต่หน้าประตูแล้ว
ทั้งที่ผม ปิดฝาก่อนออกไปทำงานแน่นอน
ผมสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วเดินเข้าไป
ห้องดูปกติ แต่ความรู้สึกเหมือนมีใครยืนอยู่ในมุมมืด…
คอย “รอผมกลับมา”
คืนนั้นผมเลยตัดสินใจทำสิ่งหนึ่ง
ผมเอาขวดสเปรย์ไปวางไว้ ในตู้เสื้อผ้า แล้วล็อกมัน
เพื่อดูว่ามันจะถูกขยับได้ยังไง
ก่อนนอนผมตั้งใจไม่ปิดไฟห้องนอนทั้งหมด
ปิดแค่ไฟหัวเตียง ทิ้งแสงสลัว ๆ ให้พอเห็นเงา
ผมคิดว่าแค่นี้ก็น่าจะกันอะไรบางอย่างได้แล้ว
…แต่ผมคิดผิด
ประมาณตีสามกว่า ๆ เสียงบางอย่างดังขึ้นจากปลายเตียง
“กึก… กึก…”
เหมือนเสียงตู้เสื้อผ้าถูก งัดจากด้านใน
ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ
ในห้องเงียบสนิท มีแค่เสียงแอร์กับเสียงหัวใจผมที่เต้นแรงจนเจ็บหน้าอก
แล้วเสียง “กึก” ดังขึ้นอีกครั้ง
คราวนี้แรงกว่าเดิมเหมือนมีคนดึงบานตู้สุดแรง
ผมลุกไม่ขึ้น มือเย็นเฉียบ
ตอนนั้นเองที่ผมได้ยิน…
“…เหนื่อยใช่ไหม”
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงผม
ไม่ใช่เสียงใครที่รู้จัก
มันเป็นเสียงผู้ชายแผ่ว ๆ ลากยาว
เหมือนคนที่อยู่ใกล้มาก—ใกล้จนได้ยินลมหายใจปะทะแก้ม
ผมกลัวจนแทบหยุดหายใจ
เพราะตอนที่เสียงนั้นดังขึ้น…
ประตูตู้เสื้อผ้าค่อย ๆ เปิดออกเอง…ช้า ๆ
ผมรีบเอื้อมไปเปิดไฟทั้งห้อง
แสงสว่างวาบขึ้นทันที
ตู้เสื้อผ้าเปิดอ้า
เสื้อผ้าหล่นลงมาสองสามตัว
แต่สิ่งที่ทำให้ผมแทบช็อกคือ—
ขวดสเปรย์ ไม่ได้อยู่ในตู้
มันถูกยกออกมา
วางไว้ “บนเตียง”
ตรงตำแหน่งที่ไหล่ผมวางอยู่ทุกคืน
เหมือน “เขา” เอามาวางไว้รอ
บนขวดมีรอยนิ้วลากเป็นเส้นยาว
เหมือนคนเพิ่งหยิบมันออกมาแบบไม่เบามือ
ผมกำลังจะเอื้อมไปหยิบ…
แต่ก่อนที่ปลายนิ้วผมจะสัมผัสขวด
ขวดมัน ขยับเอง
เลื่อนไปบนผ้าปูที่นอนช้า ๆ
เหมือนมี “มือใครอีกคน” จับมันไว้
และทันทีที่มันเลื่อนไปสุดขอบเตียง
ผมได้ยินเสียงเดิมอีกครั้ง
เสียงกระซิบแผ่ว ๆ ช้า ๆ
อยู่ตรงหลังต้นคอผมแบบใกล้เหลือเกิน
“คืนนี้… ให้ฉันช่วยเอง”
ลมหายใจเย็นจัดเป่าลงบนไหล่
เหมือนเขายืนอยู่ข้างหลังจริง ๆ
และผมรู้สึกเหมือนมีปลายนิ้วเย็น ๆ แตะลงเบา ๆ ตรงตำแหน่งที่ผมปวดสะสมมาหลายคืน
แต่มันไม่ใช่น้ำมัน ไม่ใช่ละออง
มันเหมือน “มือคน”
ที่ไม่ควรอยู่ในห้องนี้
ผมไม่กล้าหันหลัง
ไม่กล้าขยับ
ได้แต่หลับตาแน่นแล้วภาวนาให้มันผ่านไป
แต่ก่อนที่ผมจะลืมตาอีกครั้ง
ผมได้กลิ่นสเปรย์เย็นจัด…
กลิ่นสด ใหม่
สดจน “เหมือนเพิ่งฉีดบนตัวผมเมื่อวินาทีก่อน”
และเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนทุกอย่างเงียบลงคือ—
“ของที่ให้เธอหายปวด… ฉันใช้แทนมาตลอดแล้ว”