..อัสดงอีกอึดใจไม่นานนัก..

พ่อเคยถาม "..ว่างาม อรุณรุ่ง
ฟ้าเริ่มปรุง สีสัน ตะวันฉาย
กับอีกงาม ยามรพิ ทิวาวาย
แสงแรก แสงสุดท้าย ใดตระการ.."

ข้าไม่ทวน มากความ กับถามนั้น
แสงสวรรค์ ย่ำก่อน ตะวันฉาน
งามที่สุด เท่าฟ้า พึงประทาน
ใครพบพาน คลั่งไคล้ ในทันที

“…แสงแรกนั้น ฉายชัด ด้วยศรัทธา
อิ่มอุ่นพา สรรพสิ่ง ตื่นจากที่
ฟ้าเบื้องหน้า กว้างไกล เกินวจี
ปลุกชีวี ให้ก้าวไป ในหนทาง…”

กลางเวหน ตะวันตรง จึ่งรู้ค่า
แดดแผดจ้า ทาบเอา เผาทุกอย่าง
บทพิสูจน์ จะสดใส รึเลือนราง
ความสว่าง ต่างระดับ กำกับยศ

เงาราตรี เคลื่อนไหว ในกายข้า
เข็มนาฬิกา กระชั้น ทัณฑ์สะกด
จวนเจียนใจ เจียนหมด เวลาทด
รอปลอบด้วยบทสวด ในไม่ช้า

เคยอุทัย เรืองระรอง ท้องฟ้ารุ่ง
เมฆจรุง เปลวละลาม ยามอุษา
บัดนี้ยล ตะวันลับ กลับพลับพลา
มอบประกาย อร่ามกว่า อรุโณ

“…อัสดง อีกอึดใจ ไม่นานนัก
แสงสุดท้าย เจ้าจะรัก มันอักโข
มันอ่อนโยน ชวนเจ้าหลง หัวงมโง
ต่อเจ้าโต ถึงปรากฏ ความงดงาม …"

บางสิ่งงาม เพียงครู่ ดูซาบซึ้ง
ครั้นคำนึง ตรึกตรอง มิมองข้าม
แสงแรก งามเปี่ยมฝัน อันรุ่งยาม
แสงสุดท้าย งามกระจ่าง อย่างเข้าใจ...