อยู่ที่ไหนก็รู้สึกรกเกะกะไปหมดเลยอ่ะครับ

บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนเลยที่ไหนเคยมีสุขก็มีเเต่ทุกข์คนใกล้ก็มีเเต่หลอกลวงครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนรู้สึกโดดเดี่ยวว่างเปล่าไม่มีกำลังใจมีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจถามกับตัวเองบ่อยๆเกิดมาทำไม มีเเต่สิ่งบั่นทอนจิตใจความรู้สึกพังทลายสลายหมดเเล้ว เเล้วก็คิดอยู่บ่อยๆลาโลกไปดีไหม สิ่งเหล่านี้ที่ผมว่ามาไม่สามาถรคุยระบายให้ใครฟังได้ไม่รู้สึกว่ามีใครที่สามารถที่ผมจะเปิดใจคุยด้วยเลยเลยคงมีเเค่ตรงนี้เเหละครับ บางทีอาจจะเเค่ต้องการกำลังใจหรือได้ระบายออกมาบ้าง หลายๆอย่างมันสะสมมานานมากครับ อายุเเค่17ยังขนาดนี้ผมจะต่อสู้กับใจไปได้นานอีกเเค่ไหน