ตอนนี้ตกงาน อายุจะ22 เดือนมีนา
มีวุฒิแค่ ม.3 พ่อแม่ซัพพอตไม่ได้ตอนมีงานทำพวกเขาก็มาขอเงินบ่อยๆ อายุพ่อแม่ยังๆม่ถึง50เลยแต่หวังพึ่งลูกแล้วแต่ต้นทุนชีวิตที่ให้มามันต่ำมาก พอหนูไม่ให้ก็ด่าใช้คำพูดสารพัดและพ่อก็ไม่ใช่เซฟโซนขี้เมาและชอบอาละวาดหนูเลยออกมาใช้ชีวิตตัวคนเดียวในต่างจังหวัดตั้งแต่ 17 ย้ายมา3จังหวัดแล้วในภาคเหนือที่ไหนมีงานมีเงินก็ไปหมดเหมือนคนเร่ร่อน หาเงินกินข้าวประทังชีวิตไปเรื่อยๆ รู้สึกโดดเดี่ยวทุกครั้งที่มีปัญหาอยากมีโมเมนท์โทรไประบายโทรไปขอกำลังใจเหมือนครอบครัวคนอื่นที่เขาทำกันบ้าง ถึงจะช่วยซัพพอร์ตเรื่องเงินไม่ได้ขอกำลังขอความเข้าใจก็ยังดี ไม่รู้จะเอาไงต่อดี อยากมีงานอยากส่งตัวเองเรียนอยากทำงานดีๆ อยากเรียนมากๆเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันได้เรียนได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นก็แอบเสียใจมาก น้อยใจหลายๆอย่าง
แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ ไม่มีเงิน ไม่มีงาน ข้างๆก็ไม่มีใครหันไปหาใครก็ไม่เจอ ตอนนี้ก็หางานไปเรื่อยๆหวังว่าคงจะมีสักที่ที่ใจดีกับหนูบ้าง ด้วยวุฒิแค่ ม.3ไม่ค่อยมีที่ไหนรับ กระทู้นี้ก็อยากมาระบายเพราะไม่มีใครรับฟังหนูเลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ชีวิตถึงทางตันมืดแปดด้านในวัย21
มีวุฒิแค่ ม.3 พ่อแม่ซัพพอตไม่ได้ตอนมีงานทำพวกเขาก็มาขอเงินบ่อยๆ อายุพ่อแม่ยังๆม่ถึง50เลยแต่หวังพึ่งลูกแล้วแต่ต้นทุนชีวิตที่ให้มามันต่ำมาก พอหนูไม่ให้ก็ด่าใช้คำพูดสารพัดและพ่อก็ไม่ใช่เซฟโซนขี้เมาและชอบอาละวาดหนูเลยออกมาใช้ชีวิตตัวคนเดียวในต่างจังหวัดตั้งแต่ 17 ย้ายมา3จังหวัดแล้วในภาคเหนือที่ไหนมีงานมีเงินก็ไปหมดเหมือนคนเร่ร่อน หาเงินกินข้าวประทังชีวิตไปเรื่อยๆ รู้สึกโดดเดี่ยวทุกครั้งที่มีปัญหาอยากมีโมเมนท์โทรไประบายโทรไปขอกำลังใจเหมือนครอบครัวคนอื่นที่เขาทำกันบ้าง ถึงจะช่วยซัพพอร์ตเรื่องเงินไม่ได้ขอกำลังขอความเข้าใจก็ยังดี ไม่รู้จะเอาไงต่อดี อยากมีงานอยากส่งตัวเองเรียนอยากทำงานดีๆ อยากเรียนมากๆเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันได้เรียนได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นก็แอบเสียใจมาก น้อยใจหลายๆอย่าง
แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ ไม่มีเงิน ไม่มีงาน ข้างๆก็ไม่มีใครหันไปหาใครก็ไม่เจอ ตอนนี้ก็หางานไปเรื่อยๆหวังว่าคงจะมีสักที่ที่ใจดีกับหนูบ้าง ด้วยวุฒิแค่ ม.3ไม่ค่อยมีที่ไหนรับ กระทู้นี้ก็อยากมาระบายเพราะไม่มีใครรับฟังหนูเลย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ