รักมากกว่ารักระหว่างเรา

0 เพลงชาติแว่วเสียงฝ่าอุษาสมัย ผืนผ้าไหวบอกเขตมีเฉดสี ครบเสื้อผ้าขาวดำหน้ากรรมพิธี เครื่องแบบสีกากีในที่ก็พร้อม 0 ท่ามกลางเสียงหลากหลายที่รายรอบ ทั้งรับ-ตอบ, ลอบชม-ทั้งจมจ่อม เสียงขนาบ, แววขนางร่วมขวา

ยามลมเย็นเร้นผ่านวสันต์ค่ำ ชีวิตช้ำก็คลายไปในยามหม่น บางความหลังยังพัวพันอยู่กับคน บางคำล้นยังค้างอยู่ในสายลม หนทางไกลใช่ไร้เงาของความหวัง ทุกก้าวยังเก็บฝันอันเหมาะสม บางวันเศร้าก็ซ่อนยิ้มไว้พอช้ม ให

จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโ

0 หมายโอบเอื้อมเอารักจำหลักจิต จนเฝ้าคิดเฝ้าคอยละห้อยหา จ่อมจมด้วยหอมหวาน .. แห่งมารยา พร้อมแรงอาวรณ์ช่วง .. โหม-ห้วงใจ 0 และเพื่อว่า .. ใจหนึ่งเมื่อซึ้งหนัก จะเกินกักกุมขวัญ .. เมื่อสั่นไหว ย่อมเผยคว

0 อุษากาลทาบถิ่น .. ยามสิ้นฝน เวียนรอบดับมืดหม่นให้ป่นหาย บทเพ-ลาลมล่อง .. วันผ่องพราย เริ่มพร้อมปลายปีกวิหคที่โบกบิน 0 ทานตะวันช้อยช่อ .. ขึ้นรอแดด ที่จะแวดล้อมสู่ .. ไม่รู้สิ้น หอมเกสรเพรียกผชุมปีกภ

อยากทำใจ ได้ดั่ง ที่หวังไว้ กลับสุดหัก ผลักไส หทัยขม รอยอดีต กรีดย้ำ ความช้ำตรม เกิดเป็นปม ห่มห่อ แทบท้อใจ ตั้งสติ ริเริ่มหมายเติมฝัน ช้ำจาบัลย์หั่นซ่อนแม้อ่อนไหว ยิ้มที่แย้มแต้มเงาเหงากระไร เก็บเร้น

อกเคยช้ำสีดำระกำรัก ทุกข์หน่วงหนักถ่วงทับใจให้หมองขม นั่งนิ่งนิ่งแผ่ความเศร้าเคล้าความตรม พาลผสมจมจ่อมหลอมหยากใย เคยคู่เธอคือเตาหล่อไหลไอเหงา คำว่าเราเผาสลายกลายหมองไหม้ เขี้ยวเริ่มงอกตาเริ่มกลอกไหวช