O ปีกนก กับ อกคน .. O

0 อุษากาลทาบถิ่น .. ยามสิ้นฝน
เวียนรอบดับมืดหม่นให้ป่นหาย
บทเพ-ลาลมล่อง .. วันผ่องพราย
เริ่มพร้อมปลายปีกวิหคที่โบกบิน
0 ทานตะวันช้อยช่อ .. ขึ้นรอแดด
ที่จะแวดล้อมสู่ .. ไม่รู้สิ้น
หอมเกสรเพรียกผชุมปีกภุมริน
ให้ท่องถิ่นหวานละมุนอย่างคุ้นเคย
0 เมื่อปีกนกโบกบ่ายสู่ปลายฟ้า
แววนัยน์ตาห่วงละห้อยก็ค่อยเผย
อิริยา .. รูป .. จริต .. รอชิดเชย
หลังแหงนเงยสบสะท้อนแววซ่อนยิ้ม
0 คำนึงล้อมอารมณ์ .. กลางลมร่ำ
คล้ายชักนำป่ายแต้มด้วยแก้มอิ่ม
พูดผ่านเนตรคมปลาบตรึงภาพพิมพ์
ให้ทุกพริ้มทุกพรับกระชับกระชั้น
0 ดูเถิด .. เนตรผ่องแผ้วฤาแล้วได้
เมื่อคอยสบ-หลบให้อกไหวสั่น
ล้อมอารมณ์ .. อาลัย .. จนไหวทัน
ให้มุ่งมั่นแต่งาม .. อย่าคร้ามเกรง
0 สกุณาป่าฝน .. บินพ้นผ่าน
เมื่อรูปคราญปราดระรุม .. เข้ากุมเหง
ครวญลมพลิ้วแผ่วประดัง .. ล่มวังเวง
ร่วมประเลงกล่อมเกล้า .. ผู้เยาว์วัย
0 วันลอยดวงเลื่อนคว้างขึ้นกลางหาว
หากแสงวาววับนั้น .. กลับสั่นไหว
ฤา-อารมณ์อาวรณ์ .. เคยซ่อนนัย
เผยออกให้รับรู้ .. มอบสู่กัน
0 เรียวปีกนกยังกระหยับ, เมื่อวับไหว
ที่แสนใกล้ชิดอยู่ .. เกินรู้บั่น
เร้าอาวรณ์อาลัย .. ดั่งไฟควัน
สุมทรวงปั่นป่วนอยู่ .. ไม่รู้วาย
0 ปีกนกกาง .. เสียงขรม .. ล้อลมร่ำ
ยังคลาคล่ำรูปเงาจนเข้าสาย
พร้อมหวานซึ้งดื่มด่ำ .. ค่อยกำจาย
แรงมุ่งหมายรุมเร้าให้เฝ้าคอย
0 ปีกบางยังลอยล่องเต็มท้องฟ้า
เมื่อเหว่ว้าแตกดับจนยับย่อย
คาเนตรวามคู่กะพริบแววปริบปรอย
ยามชะม้อยคอยชม้ายให้หมายชม
0 ให้-เสพรับความคำ .. ที่ย้ำสู่
ให้รับรู้ .. ให้หวัง .. ร่วมสั่งสม
รับรู้เถิด .. เสน่หาในอารมณ์
เบิกบทบ่มหวานประดัง .. ใจทั้งดวง
0 เสพรับความสื่อสู่ .. พึงรู้ว่า
มีคุณค่าสอดซุก .. อยู่ทุกช่วง
สืบสานทุกบทกรรมเพื่อย้ำทวง
หวานต้องหน่วงแนบถวิล .. ถ้วนจินตนา
0 เสพรับความนัยชู้ .. จงรู้เถิด
หอมจะเทิดหวานเทินจนเกินค่า
หลอมรวมสองใฝ่ฝันลงสัญญา
เพื่อนัยน์ตาจะพรับ-พริ้ม .. ด้วยยิ้มสะเทิ้น !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sdayoo&month=07-11-2025&group=239&gblog=13