“ร้อยกรองยังร้องไห้”

                                   
อยากทำใจ ได้ดั่ง ที่หวังไว้
กลับสุดหัก ผลักไส หทัยขม
รอยอดีต กรีดย้ำ ความช้ำตรม
เกิดเป็นปม ห่มห่อ แทบท้อใจ

ตั้งสติ ริเริ่มหมายเติมฝัน
ช้ำจาบัลย์หั่นซ่อนแม้อ่อนไหว
ยิ้มที่แย้มแต้มเงาเหงากระไร
เก็บเร้นใน ห้วงลึก ตรึกดวงแด
*****
แต่..เมื่อคราวผ่านกาลร้าวรานจิต
รอยลิขิตบิดเบือนเหมือนสร้างแผล
โอ้ขวัญเอยเลยหาย..กลายเปลี่ยนแปร
ทิ้งนวลแขดายเดียวดั่งเสี้ยวจันทร์  

ยาก-ฝืนยิ้มพริ้มพรายสลายเปื้อน
ยาก-ลบเลือนเกลื่อนช้ำยามโศกศัลย์
ยาก-แกร่งพอท้อแท้ต้องแพ้มัน
ยาก-ฝ่าฟันฝันร้ายเยี่ยมกรายมา....

“สุนันยา”