รู้สึกว่า 2 ปีที่ผ่านมานี้ร้องไห้บ่อยมากๆเลยค่ะ แทบจะทุกวันเลย บางวันก็ไม่มีสาเหตุอะไร แค่รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาเท่านั้น นอกจากนั้นก็รู้ตัวว่ามักจะบั่นทอนตัวเองอยู่บ่อยๆ รู้สึกแคร์ความคิดของคนอื่นในแง่ลบมากจนเกินไปค่ะ ว่าหากเราเป็นแบบนี้เขาคงจะคิดไม่ดี เช่น ไปเล่นกีฬากับเขาแต่เราเล่นไม่เก่ง ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงทุกๆคน อาจจะทำให้ทุกคนเสียบรรยากาศ และคงจะไม่มีใครอยากจะมาจับคู่ด้วย แบบนั้นจึงเลิกเล่นไปค่ะ ทั้งๆที่อาจจะชอบเล่นกีฬานั้นมากๆก็ตาม ทั้งๆที่คนอื่นไม่ได้คิดอะไรเลย อาจจะเพราะเป็นคนขี้เกรงใจคนอื่นด้วย เพราะแบบนั้นจึงไม่ค่อยเข้าหาใครสักเท่าไหร่ ชอบฟังเพลงเศร้า คำคมเศร้าๆ ด้วยค่ะ ไม่แน่ใจว่าเกี่ยวไหม แล้วก็รู้สึกว่าตัวเองทำอะไรก็ไม่ได้เรื่อง ไม่เก่งสักอย่าง ถึงแม้จะมีคนมาคอบปลอบใจแต่ก็ยังคงบั่นทอนตัวเองต่อไป เพราะเคยคิดว่าการบั่นทอนทำให้เราเองมีความพยายามมากขึ้นเพื่อที่จะหลุดพ้นจากคำว่าทำไม่ได้ หรือทำไม่เป็นไปได้ค่ะ หลังๆมานี้ต้องการกอดมากๆเลยค่ะ รู้สึกได้กอดแล้วสบายใจหัวโล่งขึ้นได้บ้างแค่ชั่วขณะ แบบนี้เข้าข่ายซึมเศร้าไหมคะ เราไม่แน่ใจเลยว่านี่เป็นอาการซึมเศร้าหรือแค่อาการเครียดสะสม