บางครั้ง… เราอาจรู้สึกว่า
การจากไปอาจเป็นคำตอบ
เหมือนจะง่ายกว่าอยู่ต่อ
เหมือนจะไม่มีอะไรต้องทนอีกแล้ว
แต่รู้ไหม…
เวลาที่คนหนึ่งเลือกจะหายไปจากโลกนี้
สิ่งที่เขาทิ้งไว้ไม่ใช่เพียงร่างกาย
แต่คือรอยแผลที่ลึกมาก…
ในหัวใจของคนที่ยังรักเขาอยู่
แม่อาจไม่เข้าใจว่าทำไมลูกถึงเศร้า
แต่แม่จะไม่มีวันลืมเสียงร้องไห้ของตัวเอง
ในวันที่ไม่มีลูกให้กอดอีกแล้ว
พ่ออาจไม่พูดมาก
แต่จะเก็บเสื้อผ้าชุดเดิมของลูกไว้ทุกชิ้น
เพราะมันคือสิ่งสุดท้ายที่เขายังจับต้องได้
เพื่อนที่เราคิดว่าเขาไม่แคร์
อาจโทษตัวเองไปทั้งชีวิต
ว่าเพราะเขาไม่โทรหาในวันนั้น
เราถึงไม่มีอยู่ในวันนี้
และยังมีใครอีกหลายคน
ที่เราอาจยังไม่เคยได้พบ
แต่เขารอเราอยู่ที่ไหนสักแห่งในอนาคต
รอวันที่เราเข้มแข็งพอจะยิ้มให้กันได้
เพราะงั้น… ถ้าวันนี้คุณยังหายใจไหว
แม้จะช้า แม้จะหนัก
แค่ไม่ปล่อยมือจากตัวเอง
ก็เพียงพอแล้ว
ไม่มีใครเก่งตลอดเวลา
ไม่มีใครยิ้มได้ทุกวัน
แต่แค่ “คุณยังอยู่”
คุณก็คือคนที่กล้าหาญมากพอแล้วครับ
และถ้าวันไหนรู้สึกว่าอยู่ไม่ไหว
อย่ากลัวที่จะพูดว่า "ช่วยด้วย"
อย่ากลัวที่จะร้องไห้ให้ใครฟัง
เพราะชีวิตมันไม่ได้สวยงามทุกวัน
แต่มันก็ยังคุ้มค่าที่จะมีอยู่
เพื่อวันพรุ่งนี้… ที่อาจเบากว่าวันนี้

ปล.กระทู้นี้ เขียนเพื่อให้คนที่กำลังเป็นโรคซึมเศร้า อ่านโดยเฉพาะ