เราอายุ 22 ปี เราทำงานที่ประเทศญี่ปุ่นมา 2 ปีแล้ว ตอนที่เรียนจบม.6 ทางบ้านไม่ให้เรียนต่อเพราะให้เหตุผลว่า ไม่มีเงินส่งเรียน (แต่เราทำงานส่งตัวเองเรียนตลอด) เลยออกมาทำงาน ตอนนี้ชีวิตการทำงานแย่มาก งานกดดัน
เพื่อนร่วมงานเอาเปรียบ โอทีไม่มี เรทเงินตก เราเครียดมาก ท้อแท้ (บางครั้งก็มีความคิดอยากทำร้ายตัวเองเพราะทำอะไรก็ไม่ได้อย่างที่ตั้งใจ) แต่ว่าตั้งแต่เรามาทำงานที่ญี่ปุ่น ทางบ้าน แม่ พี่สาว น้องสาว จะโทรมาหาเฉพาะช่วงที่ต้องการเงิน พอให้เงินก็หายเงียบ พอเราไม่มีเงินให้ก็จะต่อว่า พ่นคำที่ทิ่มแทงใจ อกตัญญูบ้าง โยนภาระให้คนอื่นบ้าง ส่วนพ่อไม่สนใจเราเลยไม่ถามว่าเป็นไง ไม่คุย ไม่ติดต่อ ตัดขาด แต่จะให้แม่ขอเงินกับเรา
ตอนนี้เราไม่มีเงินซักบาท ให้ที่บ้านทั้งหมด การกินอยู่ของใช้ ค่าหอ ค่าน้ำ ค่าไฟ ที่ญี่ปุ่นของเราใช้แค่เดือนล่ะ 30,000 เยน(ประมาณ 6,800 บาท)
เราต้องการแค่กำลังใจจากสิ่งที่เรียกว่าครอบครัว เป็นพื้นที่เซฟโซนให้ในตอนที่เลิกงานมา แต่เราไม่เคยได้รับมันเลย เราไม่มีแฟน ไม่มีลูก เพราะทำแต่งาน มีเพื่อนสนิทแค่คนเดียวที่คอยรับฟังเราในบางครั้ง

อยากจะบอกทุกคนว่าเราเหนื่อยแล้ว ทุกอย่างมันกดดัน
เหมือนตัวคนเดียว โดดเดี่ยว ซึมเศร้า ทุกวันต้องมานั่งร้องไห้คนเดียวในห้องเล็กๆ ทบทวนว่าทำไมใครๆต้องใจร้ายกับเราด้วย ทั้งที่ตั้งแต่เราโตมาอายุจน 22 แล้ว เรายังไม่เคยใช้ชีวิตวัยเด็กอย่างที่เด็กต้องทำ วัยรุ่นอย่างที่เค้าเป็นกัน เราทำเพื่อคนที่เรารักตลอด เพื่อให้เค้าหันมารักเราบ้าง แต่เรายังรู้สึกเหมือนไม่เคยได้รับมันเลย
”โลกมันช่างโหดร้ายเหลือเกิน“