คือเราเข้าม.4โรงเรียนนึงแล้วจากบ้านมารร.ค่อนข้างไกลเลยต้องย้ายมาอยู่หอในของรร.(ห้องละ 6คน) วันแรกที่ย้ายเข้าหอแม่มาส่งก็ปกติดีไม่ได้รู้สึกอยากร้องไห้ แต่หลังจากวันนั้นแค่นึกนึกถึงแม่นึกถึงแมวที่บ้านแค่แว็บนึงนํ้าตามันก็จะไหลแล้ว เราต้องอยู่หอจนกว่าจะปิดเทอมไม่ได้กลับบ้านเสาร์-อาทิตย์(ส-อา ต้องอยู่คนเดียวเพื่อนกลับบ้านทุกคน) เวลาโทรหาแม่ได้ยินเสียงแม่ทีไรมันกลั้นน้ำตาไม่อยู่จริงๆ ระหว่างอยู่หอก็มีป่วยบ้างครั้งไหนไม่ไหวก็ลาเรียน เราก็พยายามบอกแม่ทุกครั้งว่าไม่เป็นไร ไหวอยู่ โอเคอยู่ ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง เราอยากรีบๆชินมากแต่ก็เหมือนว่าจะยาก เราโทรหาแม่ทุกวันไม่ได้เพราะกลัวรบกวนเพื่อน เรารู้สึกโกรธตัวมากที่บางครั้งทำตัวไม่ค่อยดีใส่ท่าน พ่อกับแม่เราเป็นคนที่รักลูกๆมากแม้จะไม่ค่อยมีกำลังมากแต่พวกท่านพยายามซัพพอร์ตลูกทุกอย่างเท่าที่พ่อแม่คนนึงจะทำได้ ลูกอยากเรียนอะไรอยากทำอะไรท่านไม่เคยห้ามเลย เราต้องแอบมาร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ

พาร์ทนี้ขอขอนอกเรื่องเป็นปัญหาเรื่องเพื่อน เรียน
เรากังวลมากเรื่องเพื่อนกลัวไม่มีเพื่อนกลัว เราเป็นคนเข้ากับคนยากคุยได้แต่ไม่สนิท พยายามปรับตัวตลอดเวลายิ้มแย้มปกติเหมือนคนอื่นๆ แต่เราเข้ากับเขาไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าเอาจริงเราสามารถไปไหนมาไหนทำอะไรคนเดียวได้(เราไม่ใช่คนติดเพื่อนชอบอยู่คนเดียวหรือกับคนที่สนิทมากว่า) แต่เราห่วงเกี่ยวกับเรื่องเรียนเพราะงานส่วนใหญ่เป็นโปรเจค โครงงาน วิจัย ซึ่งต้องทำเป็นกลถ่มหรือคู่ซะส่วนใหญ่ เลยติดปัญหาเรื่องนี้ เพื่อนในห้องส่วนใหญ่ลูกคุณหนู ติดแกรม เฟียสๆตัวแม่นิสัยแรงๆ  ส่วนเราเด็กบ้านๆกินง่ายอยู่ง่ายๆอะไรก็ได้สบายๆ
(เรามีกลุ่มเพื่อนที่คอยติดต่อคุยกันอยู่ตลอดเราสนิทกันมาจะ10ปีได้แล้วถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันปีสองปีเจอกันครั้ง นั่นนับว่าเป็นโชคดีเรื่องหนึ่งในชีวิตเราเลย)

เราเป็นคนคิดมาก เรียนก็ไม่ค่อยเก่งไม่เก่งอะไรสักอย่างเลย ก่อนเปิดเทอมเราก็แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยๆ กลัวเรียนไม่ไหวไปไม่รอดกลัวเรื่องสังคม กลัวไปหมดทุกอย่าง จะถอยหลังก็ไม่ได้เพราะเลือกที่จะมาแล้ว ไม่อยากให้พ่อแม่ต้องกังวลเป็นห่วง

คำถามหลักๆคือต้องทำยังไงให้ชินสักที555