สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็กคนหนึ่งที่พึ่งจะอายุ17 ครอบครัวเรา มีกัน8คนค่ะ พ่อ แม่ ตา ยาย น้องชาย เรา น้าอีก2คน คือน้าเราอีกคนหนีจากภรรยามาค่ะ กลับมาอยู่บ้านเป็นปีแล้ว น้าเราติดเหล้า แล้วก็สารเสพติดค่ะ แต่ละวันที่อยู่บ้านมันไม่มีวันไหนที่สงบเลย ครอบครัวต้องอยู่อย่างวาดระแวง แจ้งตำรวจมาหลายรอบมากๆ แต่ก็เหมือนทำอะไรต่อไม่ได้ เพราะยายไม่ยอม เหมือนยายก็ยังรักน้าอยู่ ไม่เข้าใจเลยค่ะ ตัวเราเองก็เครียดอยู่แล้ว เจอแบบนี้ยิ่งรู้สึกไม่ดีเลยค่ะ แต่ไม่รู้จะทำยังไง
เราก็กินยาคลายเครียด ยานอนหลับ คือเราเป็นดีแพนชั่นนะคะ เราเรียนได้4เดือน เราก็ลาออกจากโรงเรียน ปัญหาตีกันไปหมดเลยค่ะ ครอบครัว เรื่องเรียน เพื่อน (ขอไม่ลงละเอียดเรื่องนี้นะคะ) แล้วน้าทั้งสองคน ก็จะขอเงินอะค่ะ เขาก็อายุเยอะแล้ว ตอนที่เรียนไม่ตั้งใจเรียน ก็เลยไม่ได้วุฒิการศึกษาค่ะ เขาก็ไม่ทำงาน ขอเงินยายเรา พอไม่ได้ก็จะอาละวาด ทุบของพังไปหมดเลยค่ะ ขอต่อวันเลยค่ะ 300-400 เลย แล้วขอไม่ใช่ครั้งเดียวจบนะคะ คือน้าขอเวลาที่อยากได้อะค่ะ ครั้งละ100-200 50-70 แบบนี้ทั้งวัน แม่เรากับพ่อเป็นคนที่รับผิดชอบครอบครัว เขาเคยพูดกับยายว่าไม่ไหวนะ ถ้าเป็นอยู่แบบนี้ เงินก็หมดไปกับสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ ไหนจะน้องกับเราจะเรียนต่อม.4อีก เหมือนมันไม่มีทางออกเลยค่ะ เงินก็ไม่พอใช้ แม่ต้องไปยืมคนอื่น เป็นแบบนี้มาตลอดเลยค่ะ ช่วงแรกๆเราทำใจไม่ได้เลยค่ะ คุยกับยายว่าเราไม่อยากเจออะไรแบบนี้ เครียดจนกินยาฆตตไปหลายครั้งเลยค่ะ แต่รอดมาได้ตลอด เราไม่เข้าใจเลย เราเสียใจมากเลยค่ะ คิดอยู่ตลอดว่าถ้าไม่เกิดมาก็คงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้ ทำไมแม่ไม่เลี้ยงดูเราในสภาพแวดล้อมที่มันดีกว่า ทำไม ทำไม เต็มไปหมดเลยค่ะ เราอยากเป็นแพทย์ แต่แม่บอกว่า แม่คงส่งเราไม่ไหว ถ้าเป็นอยู่แบบนี้ ตอนนั้นเราพูดไม่ออกเลย เราโกรธน้าทั้งสองคนมากเลยค่ะ เราคิดว่าเป็นเพราะเค้าสองคนที่ทำให้เงินไม่พอใช้ หมดไปกินสิ่งที่มันไม่เกิดประโยชน์ อนาคตเราจะเป็นไปไม่ได้เพียงเพราะไม่มีเงิน เงินไม่พอ เสียใจมากเลยค่ะ เรารับไม่ได้จนถึงตอนนี้ ตากับยายก็อายุเยอะมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะหาเงินจากไหนมาให้เยอะแยะ ขอไม่ได้ก็โวยวาย ทุบของ เป็นแบบนี้วนอยู่ซ้ำๆ บางคืนหลอนยาหรือไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็ลุกขึ้นมาโวยวาย เราสดุ้งตื่นตอนดึกๆบ่อยมาก แต่เอาจริงๆเราคิดว่าครอบครัวเราไม่ทางที่จะการเงินดีหรอกค่ะ ถ้าน้าสองคนยังเป็นแบบนี้ กินเหล้า ติดยา เราเคยพูดกับเค้าสองคนแล้ว แต่ก็ไม่ฟัง ชีวิตก็คงวนเวียนแบบนี้ไปอีกนานค่ะ อยู่อย่างวุ่นวาย เราคิดว่าถ้ามีเงินเยอะๆก็จบ เราแค่อยากมีชีวิตที่ดีแค่นั้นเองค่ะ คนอื่นอาจจะเจอมากกว่าเราหรือน้อยกว่าเรา แต่สำหรับในอายุ17เรารู้สึกแบกรับมันไม่ไหวเลยค่ะ เราขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจออะไรแบบนี้ หรือแย่กว่านี้นะคะ จะมีวันที่เป็นของเราแน่นอนค่ะ แต่ไม่ใช่วันนี้
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังกันนะคะ
แค่อยากมีชีวิตที่ดี
เราก็กินยาคลายเครียด ยานอนหลับ คือเราเป็นดีแพนชั่นนะคะ เราเรียนได้4เดือน เราก็ลาออกจากโรงเรียน ปัญหาตีกันไปหมดเลยค่ะ ครอบครัว เรื่องเรียน เพื่อน (ขอไม่ลงละเอียดเรื่องนี้นะคะ) แล้วน้าทั้งสองคน ก็จะขอเงินอะค่ะ เขาก็อายุเยอะแล้ว ตอนที่เรียนไม่ตั้งใจเรียน ก็เลยไม่ได้วุฒิการศึกษาค่ะ เขาก็ไม่ทำงาน ขอเงินยายเรา พอไม่ได้ก็จะอาละวาด ทุบของพังไปหมดเลยค่ะ ขอต่อวันเลยค่ะ 300-400 เลย แล้วขอไม่ใช่ครั้งเดียวจบนะคะ คือน้าขอเวลาที่อยากได้อะค่ะ ครั้งละ100-200 50-70 แบบนี้ทั้งวัน แม่เรากับพ่อเป็นคนที่รับผิดชอบครอบครัว เขาเคยพูดกับยายว่าไม่ไหวนะ ถ้าเป็นอยู่แบบนี้ เงินก็หมดไปกับสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์ ไหนจะน้องกับเราจะเรียนต่อม.4อีก เหมือนมันไม่มีทางออกเลยค่ะ เงินก็ไม่พอใช้ แม่ต้องไปยืมคนอื่น เป็นแบบนี้มาตลอดเลยค่ะ ช่วงแรกๆเราทำใจไม่ได้เลยค่ะ คุยกับยายว่าเราไม่อยากเจออะไรแบบนี้ เครียดจนกินยาฆตตไปหลายครั้งเลยค่ะ แต่รอดมาได้ตลอด เราไม่เข้าใจเลย เราเสียใจมากเลยค่ะ คิดอยู่ตลอดว่าถ้าไม่เกิดมาก็คงไม่ต้องเจออะไรแบบนี้ ทำไมแม่ไม่เลี้ยงดูเราในสภาพแวดล้อมที่มันดีกว่า ทำไม ทำไม เต็มไปหมดเลยค่ะ เราอยากเป็นแพทย์ แต่แม่บอกว่า แม่คงส่งเราไม่ไหว ถ้าเป็นอยู่แบบนี้ ตอนนั้นเราพูดไม่ออกเลย เราโกรธน้าทั้งสองคนมากเลยค่ะ เราคิดว่าเป็นเพราะเค้าสองคนที่ทำให้เงินไม่พอใช้ หมดไปกินสิ่งที่มันไม่เกิดประโยชน์ อนาคตเราจะเป็นไปไม่ได้เพียงเพราะไม่มีเงิน เงินไม่พอ เสียใจมากเลยค่ะ เรารับไม่ได้จนถึงตอนนี้ ตากับยายก็อายุเยอะมากแล้ว ไม่รู้ว่าจะหาเงินจากไหนมาให้เยอะแยะ ขอไม่ได้ก็โวยวาย ทุบของ เป็นแบบนี้วนอยู่ซ้ำๆ บางคืนหลอนยาหรือไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็ลุกขึ้นมาโวยวาย เราสดุ้งตื่นตอนดึกๆบ่อยมาก แต่เอาจริงๆเราคิดว่าครอบครัวเราไม่ทางที่จะการเงินดีหรอกค่ะ ถ้าน้าสองคนยังเป็นแบบนี้ กินเหล้า ติดยา เราเคยพูดกับเค้าสองคนแล้ว แต่ก็ไม่ฟัง ชีวิตก็คงวนเวียนแบบนี้ไปอีกนานค่ะ อยู่อย่างวุ่นวาย เราคิดว่าถ้ามีเงินเยอะๆก็จบ เราแค่อยากมีชีวิตที่ดีแค่นั้นเองค่ะ คนอื่นอาจจะเจอมากกว่าเราหรือน้อยกว่าเรา แต่สำหรับในอายุ17เรารู้สึกแบกรับมันไม่ไหวเลยค่ะ เราขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่เจออะไรแบบนี้ หรือแย่กว่านี้นะคะ จะมีวันที่เป็นของเราแน่นอนค่ะ แต่ไม่ใช่วันนี้
ขอบคุณที่เข้ามารับฟังกันนะคะ