ย้ายบ้านจนนอนไม่หลับเป็นเดือน หาหมอดีไหม ?

ท้าวความไว้ก่อนเลยว่าเราเป็นคนหลับยากมากๆ แต่ตื่นง่ายมากๆ เราเป็นคนนอนดึก ช้าสุด ตี 2-3  เดือนละ 2-3 ครั้ง เร็วสุดสำหรับเราคือ 5 ทุ่ม-เที่ยงคืน  เรามีสามีแล้ว แต่ยังอาศัยอยู่บ้านร่วมกันกับพ่อแม่เราค่ะ บ้านที่อยู่เป็นบ้านชั้นเดียวแต่อยู่กันหลายคนประมาณ 5-6 คน และเป็นหมู่บ้านค่ะ สามีเราเช่าร้านทำธุรกิจส่วนตัว แต่เป็นห้องเช่าปล่าวๆ ไม่มีห้องไม่มีที่นอน เปิดมาประมาณ 3 ปี ก็เช้าไปเปิดร้านค่ำก็กลับมานอนบ้าน พอเปิดไปนานๆ ธุรกิจยิ่งเติบโต แต่พื้นที่ไม่เพียงพอ สามีเราเลยอยากย้ายร้านใหม่ที่พื้นที่ใหญ่ขึ้นกว้างขึ้นและสามารถอาศัยอยู่ที่นั่นได้เลย แบบว่าทำงาน นอนกิน ใช้ชีวิตทีเดียวในร้านใหม่ และ อยากไปใช้ชีวิตอยู่กันเอง 3 คน พ่อ แม่ ลูก  ก็คืออยากแยกอยู่กันเองไปด้วย เลยเจอร้านใหม่ค่ะ เป็นบ้าน 2 ชั้น สำหรับเรามันใหญ่มากค่ะ เพราะ บ้านที่เคยอยู่แค่ชั้นเดียว ได้บ้านใหม่ ที่มีห้องนอน 2 ห้อง ห้องน้ำ บน-ล่าง คือพื้นที่มันกว้างมาก สำหรับคน 3 คนค่ะ แต่สามีเราชอบเราก็โอเค ข้างล่างก็ทำเป็นร้าน ข้างบนเอาไว้อาศัยนอน พื้นที่ส่วนตัว นี่ละค่ะ สาเหตุที่นอนไม่หลับ ตั้งแต่เราย้ายร้านมาจะเข้า 1 เดือนแล้ว เราไม่นอนดึกเลยค่ะ แต่นอนเช้าแทน เปลี่ยนที่นอนเปลี่ยนการใช้ชีวิต เรารู้สึกคิดถึงบ้านเลยค่ะ เรารู้สึกว่า พื้นที่มันกว้างจนเรานอนไม่หลับ เราเคยชินกับการนอนห้องที่เล็กๆเหมือนที่บ้าน และ มีคนอยู่เยอะ พออยู่บ้านใหม่ เราอยู่กันแค่ 3 คน ส่วนอีกห้องคือห้องเปล่า ให้แมวอยู่ มันรู้สึกเหงา รู้สึกวังเวง อ้ออีกอย่างคือ ห้องน้ำข้างบนอยู่นอกระเบียงเลยค่ะ แล้วหลังร้านเป็นป่า แต่ก็พอมีบ้านคนอยู่ มันก็ไม่ได้น่ากลัวมาก แต่แค่แปลกรู้สึกวังเวง แล้วเรากลัวไปเอง บางวันเราขอสามีกลับไปนอนบ้าน คือเราหลับแบบสบายๆ ไม่คิดไรมาก แต่พอนอนที่ร้าน เราตั้งใจหลับตั้งแต่ก่อนเที่ยงคืน จนตี 4-5 ก็ไม่หลับ กังวลไปหมด เรามีความรู้สึกว่าอยากให้ใครก็ได้มาอยู่กับเราอีก อยากให้อยู่กันหลายๆคน จะได้ไม่รู้สึกเหงา ไม่รู้สิบอกไม่ถูก แล้วก็นอนเช้าแบบนี้จะ 1 เดือนแล้ว เรารู้สึกกลัวการนอนหลับ ส่วนสามีเราหลับสบาย เพราะเขาเป็นคนหลับง่ายที่สุดในโลก ตั้งหัวที่ไหนหลับที่นั่น เราอิจฉาเขามาก เราเคยร้องไห้เพราะเครียดที่เราเป็นคนหลับยากกว่าคนอื่น เราร้องไห้ที่เราไม่ยอมนอน เราอยากนอนเร็วๆบ้าง เราพยายามทุกทางที่เขาบอก ก็ยังไม่หลับ โทรศัพท์ก็ไม่แตะ โทรทัศน์ก็ไม่ดู ปิดไฟ คือทุกอย่างอะ จนเราอยากไปหาหมอแล้ว แต่เรากลัวจะติดยานอนหลับจัง ใจนึงเราก็คิดถึงบรรยากาศที่บ้าน แต่ใจนึงเราก็เห็นใจสามีค่ะ เขาต้องทำงาน ที่นี่ก็เปรียบเสมือนบ้านและการงานของเขา  พอกลางวันมันง่วงอัตโนมัติเลย เบื่อมากค่ะ เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี่ เราเครียดมากเลย ตกดึกทีไรเราก็จะกลัวทุกวันเลยกลัวตัวเองจะนอนไม่หลับ ซึ่งก็ไม่หลับจริงๆ ไม่กล้าบอกพ่อแม่เลยค่ะ กลัวเขาเป็นห่วง สามีก็ห่วงเรา บางวันถ้าพรุ่งนี้ร้านปิด เขาก็จะอยู่เป็นเพื่อน จนถึงเช้าก็อยู่ เขาจะพาเราไปหาหมอแต่เรายังไม่พร้อม รึเราควรไปดี ? 
ก่อนหน้านี่ตอนเราอยู่บ้าน สมมุติเรากำหนดเวลากับตัวเองว่า ตี 1 ฉันจะนอนละนะ เราก็นอนจริงๆ เหมือนหลับยากแต่ก็หลับสบายๆ เหมือนมันสบายใจยังไงไม่รู้