เรามีลูกแต่เลิกกับแฟนไปแล้วค่ะ ตั้งแต่เรามีลูกมาแม่ก็ด่าเราตลอดทำอะไรก็ผิดตลอดค่ะ เสียใจมาตลอดเก็บความรู้สึกมามาก ลูกยังเล็กเราจับลูกไม่เป็นก็มาปัดมือเราตลอด น้ำนมเราไม่มีก็ด่าว่าเรา พูดไม่เคยดี ลูกร้องไห้ก็ด่าเรา ลูกตกที่นอนก็ด่าเรา กลางคืนลูกไม่นอนร้องไห้ก็ด่าเรา ต้องคอยสั่งว่าเราต้องทำอย่างงั้นอย่างงี้ พอเราไม่ทำก็ด่า ด่าทุกเรื่อง ด่าทั้งวัน จะนอนหลับตาได้แปบๆโดนด่าอีกแล้ว เราไม่เคยหลับตาสนิทเลย เพราะถ้าหลับแล้วลูกไม่หลับคือโดนด่า นอนไม่ค่อยได้นอนตื่นตี 4-5 มาซักผ้าตลอด เช้าๆลูกก็ตื่นตี5 กลางวันลูกนอนครึ่งชัาวโมง กลางคืนตื่นตลอดเวลา แต่ทุกเหตุการณ์ที่เราทำถ้าเป็นแม่ทำจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เป็นเราทำกับด่าเราแล้วรีบมาแย่งลูกไปโอ๋ เข้าใจแม่รักหลานนะ แต่ทำไมเราต้องโดนด่าตลอดเราเก็บอารมณ์เยอะ เครียด จนบางทีก็ระเบิดอารมณ์เป็นช่วงๆ พอลูกขวบกว่าเราก็ไปทำงาน แม่เราเลี้ยงก็ยังโดนด่าเหมือนเดิม เพราะเค้าเหนื่อยเค้าก็จ้องจะด่าแต่เรา คือเราก็เหนื่อยแต่มันคือหน้าที่เรา โดนด่าทุกอย่างจนเครียดมาตลอด ตอนนี้ลูก 4ขวบกว่าก็โดนด่าค่ะ ลูกเอาแต่ใจและดื้อมากกรี้ดตอนทำอะไรไม่ดี กดข้ามทีวีไม่ทันก็กริ้ดร้องไม่หยุด กลับมาทำงานเหนื่อยๆเครียดมาก แม่ก็คอยแต่จะด่าว่าลูกเป็นแบบนี้เพราะนิสัยเหมือนเรา เพราะเราเป็นแบบนี้ ตอนท้องอารมณ์ไม่ดีลูกเลยเป็นแบบนี้ แม่ว่าลูกเป็นแบบนี้เพราะเรามาสักพักใหญ่แล้ว แต่เราไม่ได้เลี้ยงลูกมาตั้งแต่ขวบกว่าเลี้ยงแค่วันหยุดกับช่วงค่ำๆบางวัน เราได้แต่คิดนะว่าแม่จะคอยแต่โทษเราไปอีกนานแต่ไหนกัน บางทีลูกเล่นคนเดียว เราขอไปงีบ ลูกร้องแล้วไปหาแม่เรา แม่ก็ตะโกนหาว่าเราไปไหนไม่ดูลูก ขนาดกินข้าวอยู่ไม่ได้มองลูก ลูกเลียหวีพ่อเห็นไปฟ้องแม่ แม่มาด่าเราไม่ดูลูก ลูกไปดึงปักไฟแม่เราอยู่ใกล้ๆตีลูกไป หันมาด่าเราว่าหัดดูลูกบ้าง แล้วพี่เรากับแม่นิสัยเหมือนกันด่าแต่เรา แม่ดูโทรศัพท์ว่าลูกคนอื่นมีแฟนเปลี่ยนแฟนบ่อย พี่เราก็ว่าแม่ว่าไปว่าคนอื่นเค้ามีชีวิตดีกว่าเราไปตัดสินเค้าแบบนั้นได้ไง หัดดูลูกตัวเองบ้างว่าเป็นไง คือเรานั่งเฉยๆเพราะเราเครียดอยากอยู่เงียบๆกับต้องมาโดนด่า เราเลยบอกแม่ไปแล้วว่าทำไมหนูถึงต้องผิดตลอดตั้งแต่ลูกเกิดมา อยากอยู่เงียบๆก็มาพาดพิง คือเหนื่อยมากในทุกๆวัน หวังว่าเค้าจะเข้าใจ แต่สุดท้ายไม่ว่ายังไงถ้ามันเป็นเรื่องลูกเรา เราก็ผิดอยู่ดี  เรามันไม่เคยดีเลยสักอย่างเหนื่อยมาก แต่ก็ต้องทนอยู่ที่นี่เพื่อลูก แต่เราไม่ไหวมากๆๆ จะทิ้งลูกไปก็ทำไม่ได้ จะเอาลูกไปก็ลำบาก พอจะมีกำลังใจจากใครบ้างไหมคะ