โดนทำร้ายร่างกายตั้งแต่เด็กๆจนกลายเป็นปม แก้ปัญหายังไง

คือเราโดนครอบครัวทำร้ายตั้งแต่เด็กคือมันหนักมากจริงๆจนตอนนี้กำลังเรียนอยู่มัธยมปลายยังแก้ปัญหาปมหรือความรู้ของตัวเองได้เลยรู้สึกแตกต่างจากเพื่อนสังคมรอบตัวมาก อีกทั้งเราเป็นlgbtq+ยิ่งทำให้คนภายนอกมองเราว่าเป็นคนที่สดใสร่าเริง ตลก แต่ไม่มีใครเคยรู้เลยว่าเราเจออะไรมาบ้าง จะบอกว่าที่บ้านเราทำงานข้าราชทั้งครอบครัวแม่เป็นพยาบาบพ่อเป็นตำรวจ แม่ทำงานหนักมาจนไม่เคยมีเวลาให้เราเครียดจากที่ทำงานก็มาลงที่เรา หรือไม่ ก็ดูเราโดนทำร้ายอย่างเงียบๆอะค่ะ ตอนเด็กเราค่อนข้างดื้อ ทุกครั้งที่มีเหตุการณ์แบบนี้พ่อของเราชอบหยิบของมาตีทำร้ายเราตลอดพ่อเป็นคนอารมณ์รุนแรงมาก กกกกกกกชอบพูดเสียงดัง เคยมีครั้งหนึ่งตอนเราอายุ6ขวบทำน้ำจิ้มลูกชิ้นหกพ่อลงโทษเราด้วยการเอากระบองตำรวจสีดำๆแท่งยาวๆมาตีเราจำได้ว่าตัวเราระบมมากเจ็บมากร้องไห้ให้คนที่บ้านมาช่วยไม่เคยมีใครมาสนใจได้แต่มอง มันหลายครั้งมากๆ จนมีเรื่องหนึ่งที่ฝังใจเรามาทุกวันนี้คือเราก็จำไม่ได้ว่าเราทำอะไรผิดตอนนั้นมันเด็กมากค่ะประมาณป3 เหมือนพ่อตะไล่ตีเราจนเราหนีมาเข้ามาแอบห้องน้ำบ้านตรงข้ามคือบ้านน้าเราเอง เราคือร้องไห้หนักมากไม่ยอมออกอยู่ในห้องน้ำนั้นมึดๆแคบๆ พร้อมกับ เสียงประตูที่พ่อพยายามพังเข้ามาเพื่อตีเรา พ่อเราพังประตูเป็นประตูพลาสติกพังออกมาเป็นสองท่อนแล้วจับเราตีด้วยประตูจำได้ว่าร้องไห้หนักสุดๆในชีวิต เจ็บใจเจ็บกายภาพจำเหล่านั้นยังติดตา หรือแท้กระทั้งกับการที่เราอยากค่ะเป็นสิ่งที่เราอยากเป็นตอนสมัยป6เราค่อนข้างออกสาวมากจนที่บ้านโทรหาครูเพื่อให้ควบคุมพฤติกรรมเราเพื่อให้เป็นชายแท้100%แบบไม่เล็บเจล บอกเลยคุณครูก็เลวววมากเป็นโรงเรียนเอกชนแล้วเป็นครูออกแนวแก่ๆหัวโบราณ ทุกครั้งที่เราอยู่กับเพื่อนผู้หญิงจะโดนหยิกหรือดึงหัวหรือหูและลากมานั่งข้างครูตลอดคุณครูคนนี้ชอบใช้คำพูดรุนแรงมาก ตอนนั้นจนเกิดโรคแพนิคในเด็กแค่อายุ12ปีเอง จำได้ว่าเป็นช่วงวิชาการงานทำส้มตำกินกัน เหมือนเราโดนสภาพแวดล้อมเครียดมาเยอะจนตำไปตำมาเกิดอาการตัวแดง ร่างกายเย็นวูปแต่ความรู้สึกข้างนอกร้อน มือสั่น หน้ามืด เป็นครั้งแรกที่เราสัมผัสกับการเป็นโรคแพนิคครั้งแรก จนปัจจุบันทุกครั้งที่ทำงานกลุ่มกับเพื่อนๆอาจจะมีบ้างที่เครียดเจอเพื่อนที่พูดตระครอกเสียงดังใส่เรามักจะเดินหนีจนโดนเพื่อนนินทาบ่อยมากแม้แต่เพื่อนสนิทเราที่ชอบพูดแรงๆใส่แต่วุดท้ายก็ต้องทนอะค่ะไม่เหลือใครให้คบแล้ว🥺 เราเคยพยายามขอพ่อแม่เพื่อไปรักษาอาการแพนิคตอนปี64เพราะเราเกิดอาการมือสั่นเครียดหายใจไม่ออกบ่อยครั้งเราทั้งกราบทั้งขอร้องแม่ไม่ยอมพาเราไปเลยค่ะ โดยอ้างว่าแม่เคยเป็นและเคยรักษาบอกว่าเปลืองตังจนเราพูดออกมาว่ส"แค่รักษาสุขภาพจิตลูกทำไม่ได้ตัวเองเป็นพยาบาลแท้ๆอะ"เราพูดคำนี้ออกไปยิ่งโดนด่าหนักกว่าเดิมหาว่าเราดูถูกแม่ หาว่าเราสำออยทั้งๆที่เห็นเราโดนทำร้ายมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ไม่เคยคิดที่จะพาเราไปรักษา ทุกวันนี้ไม่รู้จะหาทางออกยังไงค่ะเราเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดในสายที่เราไม่ชอบเพราะว่าโดนบังคับให้เรียนเรียนไม่ทันเพื่อนแถมอาการเครียดแพนิคเริ่มมาขึ้นเรื่อยๆ เราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้งมาก 
ตั้งแต่ตอนม1พยายามกินยาพารา8เม็ดเพราะเรียนเครียดมากๆแถมโดนคำพูดแย่ไจากคนในครอบครัว พอมาม3ก็เริ่มทำร้ายตัวเองโดยการกรีดตัวเองเย็บไป12เข็ม5555 มันไม่เจ็บนะตอนนั้นคือมันทุขเศร้าจนลืมความเจ็บปวด จำได้ว่าเหลือไหลเต็มบ้านเลย พาอแม่ก็ยังไม่สนใจจนพี่สาวมาดูจึงบอกแม่และพาไปโรงพยาบาลแถวบ้านตอนนี้มันเป็นคีลอยด์ไปล้ะพยายามคิดว่ามันคือสัญลักษณ์ความเจ็บปวด ชีวิตซวยมากเกิดมากฮือ จนตอนนี้พยายามลืมเรื่องราวต่างๆอยู่ค่ะแต่ก็ลบเลือนเรื่องราวเหล่านี้ไม่ได้สักที ไม่รู้จะระบายที่ไหนดีคะไม่มีเพื่อนสนิทที่รู้ใจ คุณครูที่รัก หมอก็ไม่สามารถไปรักษารับคำปรึกษาได้ เลยมาลงพันทิปตอนแรกคิดว่าจะมีแต่พี่ผู้ใหญ่30++คงไม่สนใจมาตอบมันจะตอบแต่หนูแค่อยากมาระบายค่ะ อย่าซ้ำเติมหนูเลยนะคะพี่ผู้ใหญ่