สวัสดีค่ะ กระทู้นี้ไม่มีอะไรมีสาระนะคะแค่อยากระบายมันออกมาแค่นั้นเอง บ้านเรามีครอบครัว4คน มีพ่อมีแม่มีพี่สาวและเราค่ะเป็นน้องสุด
เราอายุ20 ส่วนพี่สาวเรา28 (พ่อคนละพ่อกันนะคะพ่อของพี่สาวเสียชีวิตไปแล้ว) ตอนี้บ้านเราทำงานเป็นธุรกิจของตัวเอง2อย่าง รีดนมและปั่นข้าวโพดหมัก
(ข้าวโพดหมักคืออาหารเสริมสำหรับวัวนมกินเพื่อเพิ่มน้ำนม) เรามีหน้าที่ขับรถส่วนวัวแม่เราจ้างคนงานมาทำเลยไม่ต้องยุ่งกับตรงนั้น
แต่สิ่งที่ทุกคนจะได้อ่านกันต่อไปนี้คือเรื่องราวชีวิตสุดบัดซบของเราเอง เราต้องตื่น6โมงเช้าทุกวันไปรับคนงานและขับรถส่งข้าวโพดตามฟาร์มและสหกรณ์ต่างๆ(รถหนัก) แม่เราจ่ายเงินต่อเดือนให้เรา7000บาท(แต่เรื่องนี้เราไม่ซีเพราะส่วนที่เหลือที่ควรจะได้หักค่าน้ำค่าไฟไป) คือไม่กล้าอยู่กินฟรีๆเพราะความรู้สึกคือเราเป็นคนนอกของคนที่บ้านเราต้องจ่ายค่าปรับเครื่องมือจัดฟันทุกเดือน1200บาทและผู้หญิงเราต้องใช้ครีมต่างๆ(เราผิวหน้าเป็นสิวบริเวณแก้มเยอะมากเราต้องไปกดสิว500*ผลัดเซลล์ต่อครั้ง2000 ทำแค่บางครั้ง* ) ค่ากินค่าใช้มันพอค่ะอยู่ได้ไม่ได้กินอะไรมากไม่ได้ไปเที่ยวไหนบ่อยๆแต่พ่อกับแม่บีบเราทุกทางเพื่อให้เราไปทำงานต่อร้านพี่สาวหักเงินเราเหลือ5000บาท พี่สาวเราเปิดร้านหมูกะทะค่ะแม่จะอวยพี่สาวมากเป็นพิเศษพูดอวดให้คนอื่นฟังซึ่งพี่สาวเราไม่เคยมาช่วยอะไรกับงานที่บ้านเลยแม้กระทั่งตอนเด็กที่พี่สาวอายุเท่าเราเขายังวิ่งทริปเที่ยวไปวันๆกับเพื่อนไม่เคยทำงานตอนเด็กเราลำบากตั้งแต่เด็กมาช่วยงานที่บ้าน(เราอยากเรียนต่อมากๆ)เถมเรายังโดนตีโดนด่าจนเราเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาครั้งนึงแต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจมันเลย
คือเราต้องตื่น6โมงออกบ้านไปขับรถกลับมาตอนเย็นต้องไปทำงานร้านหมูกะทะถึงเที่ยงคืนตี1 แต่ร่างกายเราไม่ไหวจริงๆบอกไปแล้วเขาก็ไม่เข้าใจ
มันไม่ไหวจริงๆมันท้อมากกับชีวิตเราไปทำงานแม่เรายังไม่ให้เราเอาเงินสักบาท ความรู้สึกตอนนี้คือเขาเคยห่วงเคยรักเราบ้างรึป่าวเรายังเป็นลูกเป็นคนในบ้านอยู่รึป่าวหรือแค่ทำให้เกิดมาเพื่อไว้ใช้เป็นทาสทวงบุญคุณตลอด พ่อนะแม่นะ เราเลือกเกิดไม่ได้นิถ้าเลือกได้คงไม่อยากมาอยู่ในครอบครัวแบบนี้เราเหนื่อยใจ เหนื่อยกายเราพอสู้ได้แต่ใจคือไม่ไหวแล้วท้อมากหมดปัญญาทำให้ครอบครัวเห็นใจ....
อยากระบายเรื่องแย่ๆในชีวิต
เราอายุ20 ส่วนพี่สาวเรา28 (พ่อคนละพ่อกันนะคะพ่อของพี่สาวเสียชีวิตไปแล้ว) ตอนี้บ้านเราทำงานเป็นธุรกิจของตัวเอง2อย่าง รีดนมและปั่นข้าวโพดหมัก
(ข้าวโพดหมักคืออาหารเสริมสำหรับวัวนมกินเพื่อเพิ่มน้ำนม) เรามีหน้าที่ขับรถส่วนวัวแม่เราจ้างคนงานมาทำเลยไม่ต้องยุ่งกับตรงนั้น
แต่สิ่งที่ทุกคนจะได้อ่านกันต่อไปนี้คือเรื่องราวชีวิตสุดบัดซบของเราเอง เราต้องตื่น6โมงเช้าทุกวันไปรับคนงานและขับรถส่งข้าวโพดตามฟาร์มและสหกรณ์ต่างๆ(รถหนัก) แม่เราจ่ายเงินต่อเดือนให้เรา7000บาท(แต่เรื่องนี้เราไม่ซีเพราะส่วนที่เหลือที่ควรจะได้หักค่าน้ำค่าไฟไป) คือไม่กล้าอยู่กินฟรีๆเพราะความรู้สึกคือเราเป็นคนนอกของคนที่บ้านเราต้องจ่ายค่าปรับเครื่องมือจัดฟันทุกเดือน1200บาทและผู้หญิงเราต้องใช้ครีมต่างๆ(เราผิวหน้าเป็นสิวบริเวณแก้มเยอะมากเราต้องไปกดสิว500*ผลัดเซลล์ต่อครั้ง2000 ทำแค่บางครั้ง* ) ค่ากินค่าใช้มันพอค่ะอยู่ได้ไม่ได้กินอะไรมากไม่ได้ไปเที่ยวไหนบ่อยๆแต่พ่อกับแม่บีบเราทุกทางเพื่อให้เราไปทำงานต่อร้านพี่สาวหักเงินเราเหลือ5000บาท พี่สาวเราเปิดร้านหมูกะทะค่ะแม่จะอวยพี่สาวมากเป็นพิเศษพูดอวดให้คนอื่นฟังซึ่งพี่สาวเราไม่เคยมาช่วยอะไรกับงานที่บ้านเลยแม้กระทั่งตอนเด็กที่พี่สาวอายุเท่าเราเขายังวิ่งทริปเที่ยวไปวันๆกับเพื่อนไม่เคยทำงานตอนเด็กเราลำบากตั้งแต่เด็กมาช่วยงานที่บ้าน(เราอยากเรียนต่อมากๆ)เถมเรายังโดนตีโดนด่าจนเราเคยเป็นโรคซึมเศร้ามาครั้งนึงแต่ทุกคนก็ไม่ได้สนใจมันเลย
คือเราต้องตื่น6โมงออกบ้านไปขับรถกลับมาตอนเย็นต้องไปทำงานร้านหมูกะทะถึงเที่ยงคืนตี1 แต่ร่างกายเราไม่ไหวจริงๆบอกไปแล้วเขาก็ไม่เข้าใจ
มันไม่ไหวจริงๆมันท้อมากกับชีวิตเราไปทำงานแม่เรายังไม่ให้เราเอาเงินสักบาท ความรู้สึกตอนนี้คือเขาเคยห่วงเคยรักเราบ้างรึป่าวเรายังเป็นลูกเป็นคนในบ้านอยู่รึป่าวหรือแค่ทำให้เกิดมาเพื่อไว้ใช้เป็นทาสทวงบุญคุณตลอด พ่อนะแม่นะ เราเลือกเกิดไม่ได้นิถ้าเลือกได้คงไม่อยากมาอยู่ในครอบครัวแบบนี้เราเหนื่อยใจ เหนื่อยกายเราพอสู้ได้แต่ใจคือไม่ไหวแล้วท้อมากหมดปัญญาทำให้ครอบครัวเห็นใจ....