แม่ขู่จะฆ่าเรากับน้อง

ตั้งแต่กระทู้แรกที่เราได้เล่าไป ตอนนี้เรายังอยู่กับแม่ค่ะ เราไม่กล้าตัดสินใจออกไป เพราะเราคิดว่าเรารักแม่มาก ไม่กล้าทิ้งแกไป แต่ในทุกๆวันเราไม่มีความสุขเลย เราได้แต่ตั้งคำถามทุกวันว่าแม่เคยรักเราบ้างไหม? ที่เลี้ยงดูเรามา แม่ทวงบุญคุณแทบทุกวัน เราเหนื่อยมากที่ต้องมารองรับอารมณ์ของแก เราคิดว่าแม่เราป่วยค่อนข้างหนัก เพราะเราไปศึกษาเกี่ยวกับผู้ป่วยอารมณ์รุนแรงมา แล้วแม่ตรงกับทุกข้อที่มีเลย เรื่องเล็กๆน้อยๆ สามารถทำให้แม่อารมณ์เสียได้และนำมาต่อว่าเรา และน้อง ตอนนี้น้องเราอยู่มหาวิทยาลัย ปี 1 แล้วค่ะ อารมณ์รุนแรงของแม่มากขึ้นทุกวัน เริ่มมีคำด่าหยาบคายที่รุนแรงมากขึ้น นานมากขึ้น สาปแช่งให้ตาย พินาศ ล่ามไปด่าคนที่ใกล้ชิดเรา เพื่อนร่วมงาน คนที่เรานับถือ ซึ่งพวกเค้าไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่เลยด้วยซ้ำ หัวข้อที่ด่าในทุกครั้งคือเรื่องเงินค่ะ แม่เราไม่ได้ทำงานอะไร เราโอนเงินให้ บ่อยๆ ตามที่เค้าอยากใช้ แต่ทุกครั้งเค้าก็บอกว่าไม่อยากติดหนี้บุญคุณเรา ซึ่งแม่ให้เรากู้เงินมาแล้ว เพื่อไปใช้หนี้ หรือใช้กินอยู่ เราทำทุกอย่างที่แม่ต้องการมาตั้งแต่เล็กจนตอนนี้เราอายุ 30 แล้ว ในทุกวันแม่ว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดี ไม่ดูแล เนรคุณ ซึ่งเราทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว เราทำงาน กลับบ้าน ช่วยเหลือ และถามไถ่ หากเจ็บป่วยเราพยามอยากจะพาไปหาหมอ แต่แม่บอกไม่ต้องไม่อยากไป เราไม่สามารถบังคับอะไรได้ แต่ท้ายที่สุดแม่ก็ว่าเราไม่ดูแล แม่มองทุกอย่างลบหมดเลยค่ะ ออกไปข้างนอก ด่าคนที่ทำให้ไม่พอใจ ด่าทุกคนจริงๆค่ะ เรื่องที่เล็กมากๆ ทำให้เป็นเรื่องใหญ่ได้ในพริบตา 2 วันก่อนแม่ด่าเราเรื่องเงินเช่นเดิม แต่รุนแรงกว่าที่ผ่านมา เราบอกว่าจะโอนให้ก็บอกไม่ต้องแล้ว ไม่อยากรบกวน *ึง เรางง มาก แม่บอกจะไปฟ้องศาลว่าเราไม่ดูแลบุพการี ซึ่งเราก็อยู่กับแม่ตลอด ให้เงินนับครั้งไม่ถ้วน เราสงสัยว่าจริงๆแล้วเเม่แค่อยากได้แค่เงินใช่ไหม ไม่ได้อยากเห็นลูกมีความสุข เดือนๆนึงเราแทบไม่เหลือเงินเก็บเลย เราไม่ได้ใช้ชีวิตเลย เรามีแต่แม่ วันนี้แม่ล่ามโกรธมาที่น้อง ยึดโทรศัพท์น้อง และเห็นแชทที่น้องคุยเรื่องแม่กับพ่อ และโกรธมาก ลงมือตีน้อง ซึ่งเราไปห้ามไม่ทัน เราสงสารน้องมาก เพราะเหมือนที่แม่เคยทำกับเราตอนเด็กๆ เราโดนตีมาโดยตลอด มันรุนแรงแล้วเป็นแผลในใจ น้องบอกไม่อยากอยู่แล้ว เพราะคำด่าที่รุนแรงในทุกๆวัน มันสะสมมากๆ และโดนขู่จะฆ่า หรือจะปาดคอตอนเรากับน้องหลับ แม่เคยบอกว่าพวก *ึงเ*ือกเกิดมาเป็นลูกกุ ทำไมละ มาเกิดในท้องกุทำไม.. เราไม่รู้หรอกว่าเราจะไปเกิดที่ไหน ใช่ไหมคะ ? เราคิดว่าทุกวันนี้เราทำหน้าลูกได้เต็มที่สุดแล้ว แต่ในฐานะมนุษย์คนนึงเราก็มีจิตใจที่เจ็บปวดเป็นเราอดทนมาโดยตลอด เรากลัวว่าสักวันนึงเราจะโดนคนเป็นแม่ฆ่าจริงๆค่ะ เราคิดว่าจะไปปรึกษาใครสักคน แพทย์ที่เราไปปรึกษาปัญหาที่เราป่วยและเราคิดว่าเราเป็นซึมเศร้า ก็อยากให้เราออกมา แต่เรากลัวว่าแม่เราจะมำให้คนอื่นเดือนร้อนค่ะ รวมถึงคนอื่นๆที่ทำงาน หรือคนใกล้ชิดเรา แม่ทำได้ทุกอย่างค่ะ เคยจะไปประจานเราที่ทำงาน จะประจานน้องเราที่มหาวิทยาลัย แต่พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย เราโตพอจะตัดสินใจแต่เรากลัวมากๆค่ะ ขอความช่วยเหลือให้คำปรึกษาจากพี่ๆ เพื่อนๆ ด้วยนะคะ ทุกข์ใจจริงๆค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าแทนน้องและจากเราค่ะ 🙏🏻😢