ต้องรู้สึกยังไงคะเมื่อพ่อกับแม่ไม่สนใจวันเกิดของเราแม้แต่น้อยทั้งๆที่อยู่บ้านด้วยกัน

ต้องเล่าไปก่อนหน้านี้ว่าเรากับแม่ทะเลาะกันไม่พูดกัน(ยอมรับว่าทิฐิกันทั้งคู่)มาเกือบสี่เดือนแล้วเรื่องที่ทะเลาะก็เป็นของพี่ที่แม่มายืมตังค์ให้พี่แต่เราไม่ค่อยอยากให้แต่สุดท้ายเราก็ให้  เราอยู่บ้านด้วยกันแต่ไม่ได้นั่งกินข้าวด้วยกัน กับข้าวที่แกเคยทำไว้ใส่ตู้ก็ไม่เคยมี บ้านเรามี2ชั้น เรานอนอยู่ชั้นล่าง แกจะทำกับข้าวแล้วไปกินด้วยกัน2คนอ้อต้องบอกก่อนนะคะว่าเรากับพ่อคุยกันอยู่แต่พ่อจะไมใช่คนที่แบบว่าเคลียร์ใจอะไรแกก็ปล่อยเรากับแม่ต่างคนต่างอยู่ไปเลยบางครั้งแม่ก็เรียกพี่ไปกินด้วยแต่ไม่เคยเรียกเรา เราอยู่บ้านเช่านะคะ ค่าบ้านเราก็เป็นคนช่วยจ่าย ค่าน้ำ ค่าไฟเราก็เป็นคนจ่าย พี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มีแต่เรา มันมีเหตุการณ์นึงที่เราน้อยใจมาก เราทำงานมากลับค่ำ  แล้วข้าวก็ยังไม่ได้กิน ไม่มีใครถามเราสักคำแถมเราเห็นแม่ทำคล้ายไปกับเป็นข้าวราดแกงไว้แต่แกเอาขึ้นไปไว้ให้พี่กินบนห้อง กับอีกเหตุการณ์วันนั้นแม่ทำก๋วยเตี๋ยวแกก็ลวกเส้นใส่น้ำก๋วยเตี๋ยว เก็บไว้ในตู้กับข้าว อันนี้เราก็เลิกงานมาเห็นพอดีเราก็ไม่ได้สนใจคิดว่าแกทำให้เราด้วยต่อให้ไม่พูดกันก็ช่างแต่ไม่ใช่แกทำไว้ให้พี่ชายเราซึ่งยังไม่กลับบ้านมาด้วยซ้ำ มีแต่เราที่เรารู้เพราะเราถามพ่อว่าก๋วยเตี๋ยวในตู้ของใครตอนนั้นน้ำตาไหลเลยค่ะ แกอาจจะคิดว่าเราหากินเองได้ มั้งคะ เกิ่นมาตั้งนานค่ะมันก็เป็นแบบนี้มาตลอดเกือบสี่เดือนไม่คุยกันไม่มองหน้ากัน จนมาปีใหม่เราก็ก็ยังไม่อยากพูดด้วยก่อนเพราะด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่างตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยสร้างความเดือดร้อนอะไรให้เลยจนเรียนจบทำงาน มีแต่พี่ชายกับน้องชายที่สร้างแต่เรื่อง แถมเมื่อก่อนก็มีแต่เราที่ช่วยแกขายของ พี่กับน้องไม่เคยช่วยเลย เพราะเราทำแบบนี้มาตลอดหรอแกเลยมองไม่เห็นค่าเรา ปีใหม่เราเลยเอาเงินใส่ซอง(ทุกเทศกาลเราให้เงินอยู่แล้ว)แล้วเอาให้พ่อบอกว่าให้พ่อกับแม่ไว้ใช้ปีใหม่ ส่วนเราไม่อยู่บ้านไปเที่ยวกับแฟน แล้วกลับมาเหตุการณ์ก็ยังเหมือนเดิมจนวันเกิดเราปกติแกจะบอกให้ใส่บาตรตอนเช้าแล้วก็ซื้อเค้กมาให้ตอนเย็นต่อให้ทะเลาะยังไงก็ช่าง(เมื่อก่อน)แต่ตอนนี้ไม่มีเลยค่ะ แม้แต่คำอวยพร ต่างคนต่างอยู่ทั้งๆที่อยู่บ้านด้วยกัน ไม่รู้ตอนนี้ต้องรู้สึกยังไงเลยค่ะมันชาไปหมด ถ้าจะบอกว่ายังไงก็แม่ ต้องเข้าหาก่อนเพราะเราเด็กแต่เราว่าผู้ใหญ่ผิดไม่เป็นเลยหรอ ทั้งการกระทำแต่ละอย่างทำให้ลูกรู้สึกไม่ดี  ชีวิตตอนนี้เหมือนอยู่หอพักเลยค่ะ ต้องสั่งข้าวมากิน สั่งเซเว่นบ้างซื้อจากข้างนอกมากินบ้าง เรามีเกณฑ์ที่จะเป็นซึมเศร้ามั้ยคะ ตอนนี้เหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียวในบ้าน เลิกงานมาก็อยู่แต่ในห้อง บางคนอาจจะบอกก็เข้าไปคุยแล้วก็จบ เราก็คิดค่ะ แต่ก็จะมีเหตุการณ์ที่เรารู้สึกไม่ดีขึ้นมาแย้งตลอด เราก็คิดนะคะว่าแม่ไม่อยากคุยกับเราบ้างหรอ นี่เป็นครั้งแรกที่เรากับแม่ทะเลาะแล้วไม่คุยกันขนาดนี้และเป็นครั้งแรกที่แม่ไม่ง้อเรา อยากจะบอกว่าวันนั้นที่ทะเลาะกันเราไม่ได้พูดอะไรไม่ดีเลยตรงข้ามแกพูดเราร้องไห้ด้วยซ้ำแล้วแกก็เดินหนีเราไป จะบอกว่าแกไปขอยืมป้ามาก่อนแล้วแต่ป้าไม่ให้เลยมายืมเรา เราก็งงว่าทำไมไม่ให้พี่มายืมเองทำไมแกต้องมายืมไปให้ ทะเลาะถึงทุกวันนี้คือเรื่องเงินแหละค่ะใครว่าเงินไม่สำคัญสำหรับบ้านเราถ้ามีเงิน=มีความสุข