พ่อบ้า?

คือผมเบื่อมาก
พ่อชอบหาเรื่องทะเลาะกับแม่ซึ่งเหมือนคนบ้ามาก เพราะทุกครั้งเขาผิดหรือไม่ก็ผิดคู่แต่เขาทำเหมือนตัวเองถูก
เมื่อก่อนผมกลัวเขาเพราะเขาดุ ​แต่ตอนนี้ผมเกลียดมัน ยกตัวอย่าง ตอนประมาณ 9-10 ขวบ(จำไม่ค่อยได้) ตอนนั้นผมตักนํ้าแกงเข้าถ้วยแต่ผมไม่เอาถ้วยไปใกล้ๆมันจะได้ตักง่ายๆ พ่อผมก็บอก เอาถ้วยไปไว้ใกล้ๆอย่าทำเรื่องง่ายให้ยาก ซึ่งตอนนั้นผมคิดว่าผมยังมีความคิดที่เด็กมากๆถึงจะ 9-10 ​ขวบแล้วก็เถอะ ผมตอนนั้นก็ตอบไปว่า ก็อยากให้ยากอะ แค่นั้นแหละเขาขึ้นเสียงใส่ผมเลย อย่ากวนตีน แล้วก็เหมือนจะตบหัวผมด้วย(ไม่แน่ใจ)ตอนนั้นผมร้องเลย เขาก็พูดด่าผมอีก แม่ผมก็ห้ามแต่เขาไม่ฟังเลยมามาเข้าเรื่องเขาบ้า
เท่าที่จำได้มันเริ่มบ้าตอนประมาณ 9-10 ขวบ มีวันนึงแม่ผมไปเที่ยวแถวบ้านมาตั้งแต่เช้าจนเย็น กลับมาเข้าห้องไปนอนเล่นกับพ่อแต่.. มันก็เอาไม้กวาดมาตีแม่แรงมาก(ชํ้าเลย)ผมก็ไปห้ามแต่คือมันบ้าไปแล้วไม่ฟัง แม่ผมก็ต่อต้านไม่ได้ ​เมาแถมอีกฝั่งเป็นผู้ชายอีก ผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้มันเหมือนอกจะแตกกระวนกระวาย
หลังเหตุการณ์นั้นแม่กับมันก็มีความสัมพันธ์ที่แย่ลงเรื่อยๆ

มีอีกหลายครั้งที่มันเมาหาเรื่องแม่(มันไม่เมาก็มีบ่อย) อย่างล่าสุดที่เพิ่งเกิดก่อนผมเขียนกระทู้นี้มันก็บ้าเหมือนเดิม มันเมาแต่นี่ไม่ใช่ข้อแก้ตัวที่ฟังขึ้นตอนมันไม่เมาก็ไม่ต่างกันหรอกแค่มันจะบ้าน้อยลงเพราะ​แม่เป็นฝ่ายถูกซึ่งมันรู้ดีมันเลยจะเอาอย่างอื่นมาพูด
แต่
​
​สิ่งที่มันเอามาพูดมันก็บ้าเหมือนเดิม มันชอบบอกว่าแม่ไม่ทำอะไรเลย ​กับข้าวก็ไม่ทำ แต่แม่ทำมาตลอด มันจะชอบพูดแบบนี้วันไหนที่แม่ไม่ค่อยทำหรือไม่ได้ทำ ซึ่งการไม่ได้ทำหรือไม่ค่อยทำมันปกติ​เพราะมันก็ไม่ได้มีแค่แม่คนเดียวที่ทำได้ผมก็ช่วยแต่มันไม่ช่วย อะไรเลย
และเรื่องที่ อีกก็คือมันไม่มีงานทำ เอาง่ายๆมันเกาะแม่แดก ผมไม่เข้าใจแม่ทำมาตลอดกับข้าวงานบ้านทุกอย่างแม่ทำหมด แค่บางวันจะไม่ได้ทำกับข้าวบ้าง   แต่มันก็เอาเรื่องนี้มาทะเลาะกับแม่ ผมเบื่อมากแม่ทำมาตลอดแต่แม่ไม่ได้ทำกับข้าวแค่ไม่กี่มื้อแล้วมาพูดอย่างกับแม่ผมไม่ทำอะไรเลย
ขนาดสั่งของยังเอาตังแม่จ่ายเลยหรือเวลาซื้อของก็ตังแม่
มันมีงานนึงอยู่แต่ผมไม่นับเพราะมันแค่ผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน
เท่าที่รู้เงินเดือนประมาณ 5000+ ซึ่งมันพอที่มันจะใช้ชีวิตได้แต่มันก็ยังใช้ตังแม่ แม่ผมก็ไม่ได้มีตังเยอะแค่ทำเงินหรืออะไรสักอย่าง งานนึงก็ได้ 300 500 1000 ประมาณนี้
งานมันก็ไม่ได้มีตลอด ล่าสุดแม่ซื้อโทรศัพท์ให้มันเพราะเบื่อที่มันชอบเอาโทรศัพท์แม่ไปเล่นเพราะโทรศัพท์มันจะพัง แต่โทรศัพท์ของมันก็ของแม่ ผมจำได้ดีเลย โทรศัพท์มันมันเอาทุบแม่จนแตกหมด ตอนนั้นผมก็กลัว แต่พอนึกย้อนไปแล้วถ้าเป็นตอนนี้ผมคงจะผลักมันให้ตกเตียงไปละ ​แต่ร่างกายผมก็ยังสู้มันไม่ได้หรอก ตอนนี้ผมอายุ 13 เองผมผอมแต่สูง​    มันก็ไม่ค่อยอะไรกับผมมากก็เห็นเป็นลูกแต่ๆ  ผมรู้สึกว่ามันเห็นผมเป็นสิ่งของมีค่ามากกว่าลูก
เพราะมันจะเอาผมไปอ้างเสมอตอนยัง9-12 ​เวลาทะเลาะกับแม่มันจะเอาผมไปบอกว่า ลูกก็ไม่หาข้าวให้กิน ​ผมอย่างเอาตีนถีบปากมัน เพราะมันก็อยู่บ้านแต่แม่ไม่อยู่ชอบออกไปทำเงินที่เป็นแบบทักเป็นสร้อยรวมกับคนอื่น กลับมาเย็นๆ คือมันก็ทำได้อะกับข้าวแต่บางมื้อมันทำบางมื้อไม่ทำ ตอนช่วง 12 ปลาย ผมหากินเองได้แล้วมันก็เอาเรื่องนี้มาทะเลาะน้อยลง

มันชอบบอกให้แม่ไปไหนก็ไปนี่บ้านกูไปเลย ผมจำได้ครั้งแรกที่มันบอกแม่ผมก็จะขี่รถไปไหนไม่รู้แต่มันเอาเก้าอี้มาทำท่าจะขว้างใส่แล้วบอกจะไปไหน เอ้ยยยยไอ่แก่นี่ผมโคตรจะเกลียดมันเลยแต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ตอนนี้ผมยังไม่จบม.3ด้วยซํ้า


จริงๆสิ่งที่อยู่ในใจมันเยอะกว่านี้อีกแต่ผมขอแค่นี้พอมีอีกหลายอย่างที่มันทำตัว
ขอบคุณที่อ่านสิ่งที่ผมมาระบายผมแค่อยากระบายเฉยๆ
ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากทำให้ได้ที่สุดก็คือมีงานดีๆทำพาแม่ออกมาจากไอ่แก่นี่ ที่เหลือผมก็ไม่หวังอะไรแล้วชีวิตนี้

เสริม  จะถือว่าโชคดีมั้ยก็ไม่รู้ ผมตอนเด็กพอตื่นมาอีกวันจะจำอะไรก่อนหน้านี้ไม่ค่อยได้รวมถึงพ่อแม่ทะเลาะกัน
ผมคิดว่านี่โชคดีเพราะเด็กคนนึงโตมาแบบนี้ถ้าไม่เป็นซึมเศร้าก็เก็บตัว และตอนนี้สิ่งที่ให้ความสุขกับผมมากที่สุขก็โทรศัพท์นี่แหละ หากผมไม่มีโทรศัพท์ผมก็อาจจะเก็บตัวหรือซึมเศร้าได้ เพราะความสุขมันแทบไม่มี เพื่อนที่ร.ร. ผมก็มีหลายคนนะสนิทกันอยู่แต่มันก็แค่นั้นอะเจอกันแค่ที่ร.ร.บ้านก็ไกลกันถึงจะมีคนนึงใกล้แต่ผมก็ไม่อยากไปหาเท่าไหร่ไปก็ไม่มีไรทำ