สิ่งที่ติดตามสองพรานเข้ามาในหมู่บ้าน เป็นทั้งความน่าชื่นใจและความน่าสะพรึงกลัว
ผจญภัยป่าสาละวิน ตอนที่ 6
ล. วิลิศมาหรา
แสงแดดยามเช้าจับต้องร่างของชายหญิงสองคน เดินตามกันออกมาจากในดงไม้เบื้องหน้า มันคือร่างของลุงคำมากับสายที่มีท่าทางอิดโรยอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด สองพรานที่กำลังนั่งรออยู่บนแคร่ได้แต่จ้องมองเจ้าของกระท่อม เพื่อเตรียมพร้อมจะล่ำลากัน ลุงคำมาพอมาถึงก็เอ่ยทักขึ้นด้วยเสียงอันแหบเครือ
“สาคงเล่าให้พวกเอ็งฟังหมดแล้วว่าข้าสองคนเป็นอะไร”
สายเองก็หลบสายตาพรานถมที่มองมาด้วยแววตาตื่นเต้น ผู้หญิงที่เขาเห็นในเวลานี้ ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นเสือสางอะไรเลย หน้าตาเธอถึงแม้จะแฝงแววอิดโรย แต่ยังคงสวยงามผุดผาดเหมือนเคย เธอคือสายที่เขาแอบนึกชอบและหวังจะร่วมชีวิตคู่ด้วย ใครเลยจะรู้ว่า แท้จริงแล้วเธอจะเป็นเสือเย็น พรานเยี่ยมผงกหัวรับ เขายิ้มเฝื่อนให้ชายชรา
“เราสองคนรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วล่ะ เราเลยมานั่งรอบอกลาลุงกับสาย เราจะออกจากป่ากันวันนี้แล้ว”
ลุงคำมาพยักหน้า “ขอให้เอ็งสองคนโชคดี ข้าเสียใจที่ต้องมากลายเป็นคนอันตรายต่อพรานป่าอย่างพวกเอ็งไป ถ้าพวกเอ็งเห็นใจข้ากับลูก ก็ขอให้ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ให้เราสองคนได้อยู่ในป่ากันอย่างสงบสุข ข้าตัดสินใจจะเลิกกินเนื้อคน จะพยายามจำศีลภาวนาเหมือนกับสาย เพื่อไม่ให้วิญญาณของสาต้องมาคอยเป็นห่วงข้า จนไม่ยอมไปผุดไปเกิด และหากวันใดข้าพ้นจากความเป็นเสือเย็นกินคน หรือตายไปก่อน สายก็คงจะได้ออกจากป่านี้ไปเสียที”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะพ่อ ฉันมีพ่ออยู่แค่คนเดียวนะ” สายรีบท้วงผู้เป็นพ่อทันที พรานถมรู้สึกสงสารเธอมากยิ่งขึ้น
“ข้าขออนุโมทนาดัวยจ้ะ ที่ลุงคำมาจะทำแบบนั้น อนาคตข้างหน้าบอกไม่ได้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก ยามนี้พวกข้าต้องขอลาไปก่อน หากเรามีวาสนาต่อกัน พี่ก็อาจจะได้กลับมาพบกับสายอีก”
ประโยคท้ายเขาเจาะจงหันมาพูดกับสาย หนุ่มสาวทั้งสองมองหน้ากันด้วยสายตาที่บอกถึงความอาลัย แล้วพรานถมก็หักใจ บอกอำลาคนบ้านป่าทั้งคู่
“ข้าสองคนจะไปกันแล้ว ลาก่อนนะ”
“เออ ออกจากป่ากันไปด้วยความโชคดี”
ลุงคำมาอวยพร แล้วสองพรานก็เดินมุ่งหน้าออกจากป่า ทิ้งสิ่งมหัศจรรย์อาถรรพ์ของป่า ที่ไม่มีใครคาดเดาได้ถูกเอาไว้เบื้องหลัง
ระหว่างทางเดินทางกลับ พรานถมมีสีหน้าที่ซึมเศร้า ไม่ค่อยพูดจา แต่สีหน้าของพรานเยี่ยมกลับนิ่งเฉย มีเพียงประกายตาเท่านั้นที่ดูเต้นระยิบขึ้นเป็นบางครั้ง ตอนที่ลูบคลำไปมาบนถุงย่ามใส่เครื่องรางของตนเอง
ติดตามเรื่องราวของสองพรานได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ
https://youtu.be/qifuqHBckDs
ผจญภัยป่าสาละวิน ตอนที่ 6
“สาคงเล่าให้พวกเอ็งฟังหมดแล้วว่าข้าสองคนเป็นอะไร”
สายเองก็หลบสายตาพรานถมที่มองมาด้วยแววตาตื่นเต้น ผู้หญิงที่เขาเห็นในเวลานี้ ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นเสือสางอะไรเลย หน้าตาเธอถึงแม้จะแฝงแววอิดโรย แต่ยังคงสวยงามผุดผาดเหมือนเคย เธอคือสายที่เขาแอบนึกชอบและหวังจะร่วมชีวิตคู่ด้วย ใครเลยจะรู้ว่า แท้จริงแล้วเธอจะเป็นเสือเย็น พรานเยี่ยมผงกหัวรับ เขายิ้มเฝื่อนให้ชายชรา
“เราสองคนรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้วล่ะ เราเลยมานั่งรอบอกลาลุงกับสาย เราจะออกจากป่ากันวันนี้แล้ว”
ลุงคำมาพยักหน้า “ขอให้เอ็งสองคนโชคดี ข้าเสียใจที่ต้องมากลายเป็นคนอันตรายต่อพรานป่าอย่างพวกเอ็งไป ถ้าพวกเอ็งเห็นใจข้ากับลูก ก็ขอให้ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ให้เราสองคนได้อยู่ในป่ากันอย่างสงบสุข ข้าตัดสินใจจะเลิกกินเนื้อคน จะพยายามจำศีลภาวนาเหมือนกับสาย เพื่อไม่ให้วิญญาณของสาต้องมาคอยเป็นห่วงข้า จนไม่ยอมไปผุดไปเกิด และหากวันใดข้าพ้นจากความเป็นเสือเย็นกินคน หรือตายไปก่อน สายก็คงจะได้ออกจากป่านี้ไปเสียที”
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะพ่อ ฉันมีพ่ออยู่แค่คนเดียวนะ” สายรีบท้วงผู้เป็นพ่อทันที พรานถมรู้สึกสงสารเธอมากยิ่งขึ้น
“ข้าขออนุโมทนาดัวยจ้ะ ที่ลุงคำมาจะทำแบบนั้น อนาคตข้างหน้าบอกไม่ได้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก ยามนี้พวกข้าต้องขอลาไปก่อน หากเรามีวาสนาต่อกัน พี่ก็อาจจะได้กลับมาพบกับสายอีก”
ประโยคท้ายเขาเจาะจงหันมาพูดกับสาย หนุ่มสาวทั้งสองมองหน้ากันด้วยสายตาที่บอกถึงความอาลัย แล้วพรานถมก็หักใจ บอกอำลาคนบ้านป่าทั้งคู่
“ข้าสองคนจะไปกันแล้ว ลาก่อนนะ”
“เออ ออกจากป่ากันไปด้วยความโชคดี”
ลุงคำมาอวยพร แล้วสองพรานก็เดินมุ่งหน้าออกจากป่า ทิ้งสิ่งมหัศจรรย์อาถรรพ์ของป่า ที่ไม่มีใครคาดเดาได้ถูกเอาไว้เบื้องหลัง
ระหว่างทางเดินทางกลับ พรานถมมีสีหน้าที่ซึมเศร้า ไม่ค่อยพูดจา แต่สีหน้าของพรานเยี่ยมกลับนิ่งเฉย มีเพียงประกายตาเท่านั้นที่ดูเต้นระยิบขึ้นเป็นบางครั้ง ตอนที่ลูบคลำไปมาบนถุงย่ามใส่เครื่องรางของตนเอง
ติดตามเรื่องราวของสองพรานได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ https://youtu.be/qifuqHBckDs