โดนพ่อว่าต่างๆนาๆแต่พ่อก็บอกเราว่ารักเรานี่คือพ่อรักเราจริงๆใช่มั้ย

เราคงเป็นคนอายุน้อยคนนึงได้เลยขอไม่ระบุอายุเราโดนพ่อว่าต่างๆนาๆคำหยาบสารพัดอย่างตอนเด็ก ป.2 ป.3 เราก็โดนตอนนั้นจำได้ทุกอย่างเค้าใช้ให้เราทำงานทุกอย่างตอนนั้นเราเหนื่อยแบบโคตรเหนื่อยทุกคนอาจจะคิดว่าทำงานบ้านแค่นี้มีอะไรเหนื่อยคือมันไม่ใช่แค่นี้ตอนนั้นเราเหมือนเป็นแม่บ้าน(คนรับใช้)คนนึงช่วงนั้นพ่อกับแม่เราแยกทางกันเราอยู่กับพ่อสองคนก็นั่นคือช่วงเวลานรกเลยตอนนั้นดันเลี้ยงหมาอยู่เค้าไม่เคยมาช่วยเลยช่วงแรกที่เอาหมามาก็มาช่วยเก็บอึนู่นนี่นั่นแต่นั่นแหละแค่เดือนละครั้งตอนดึกๆเราก็ต้องมาให้อาหารมันมันเป็นหมาที่ดื้อมากมันข่วนเราทุกคนลองนึกภาพตามนะขาเราตอนนั้นอ่ะมีแต่รอยข่วนเต็มไปหมดเลือดไหลอาบแต่เชื่อมั้ยตอนนั้นเราชินมากเพราะเจอมาทุกวันโดนข่วนซ้ำๆจนเราเฉยเค้าใช้เราเหมือนแม่บ้านทำงานบ้านต่างๆเรายังจำได้สนิทเลยเค้าสั่งให้เราทำน้ำให้เราก็ทำให้แต่เค้าไม่พอใจที่น้ำแข็งเค้าบอกไม่อยากได้น้ำแข็งอันนี้เค้าก็เทลงพื้นเราทำอะไรไม่ได้เลยต้องเก็บแล้วทำมาให้ใหม่ ตอนนั้นก็นัดเจอนัดกินข้าวกับแม่แล้วก็มีเรื่องตอนไปร้านอาหารดันสั่งมาผิดตอนนั้นแม่กับเราก็เถียงกันว่าใครสั่งผิดแล้วเค้าก็นำด่าเรากับแม่เป็นคำหยาบสารพัดตอนนั้นคือคนในร้านหันมามองเรากับแม่ เราอายมากพ่อเราพาเราเดินออกมาจากร้านปล่อยให้แม่เราต้องขายหน้าอยู่วันนั้นพ่อเราอาละวาดโยนของเราที่แม่ซื้อให้ออกจากชั้นสองขอยาดเล่าแค่นี้ตัดมาตอนเราโตเค้าบังคับให้เราอ่านหนังสือต่างๆขออนุญาตนะเยอะชิหายเลย คนที่ชอบอ่านหนังสือจะไม่เข้าใจเราว่าเราต้องทรมานขนาดไหน70หน้าเราก็อ่านมาแล้วทรมานอ่ะ😭พ่อเรากดดันการเรียนพอผลการเรียนเราออกมาไม่ดีคือด่าขู่ต่างๆขู่ว่าจะส่งไปรรวัดคือเราเหนื่อยมากกมันจะเป็นช่วงๆบางช่วงเค้าก็อารมดีแต่ช่วงนี้หลายเดือนมากแล้วที่เค้าโมโหทำอะไรก็ผิดไปหมดจริงๆเรื่องทั้งหมดที่เค้าทำกับเรามันเยอะแบบเยอะมากแต่เค้าก็บอกเราว่าเค้ารักเรา คือเราก็คุยกับตัวเองหลายรอบนะว่าแบบเค้ารักเราจริงมั้ยวะ 😭เค้าทำร้ายจิตใจเราต่างๆนาๆคำหยาบอยู่ในที่สาธารณะก็พูดคือเราอายแต่ก็พูดไม่ได้เค้าเคยบอกจะเปลี่ยนตัวเองแต่ทุกวันนี้ยังไม่เห็นอะไรดีขึ้น😭เราอัดอั้นใจไปปรึกษาเพื่อนกับแม่ของเราตอนนี้เราแค่อยากมีอิสระเราเป็นคนๆนึงที่ติดโทรศัพท์ทุกครั้งที่โดนด่าจากพ่อหรือแม่โทรศัพท์เป็นอะไรที่เหมือนทำให้เรามีความสุขอ่ะแต่ความคิดทุกคนคงจะคิดว่าก็เพราะว่าเราติดโทรศัพไงเรายอมรับว่าเราผิดที่ติดโทรศัพแต่เราก็ไม่ใช่ว่าใช้แต่การเล่นเกมพ่อเราดูถูกเราตลอดว่าใช้โทรศัพไอแพดมาเล่นเกม นี่มันยุดไหนแล้วเราต้องใช้เรียนพิเศษใช้ค้นหาเรื่องต่างๆเวลาที่เค้ายึดไปเค้าก็ไม่เคยคิดเลยว่ามันก็มีความสำคัญกับเราคือเข้าใจมั้ยว่าเราต้องใช้ติดต่อไลน์เรียนอีกหาข้อมูลดูเวลา เค้าแทบไม่เข้าใจเราเลยแม่เราพยายามที่จะให้เค้าแคร์ให้เค้าเข้าใจแต่เค้าก็ไม่เคยเข้าใจแล้ววันนี้เค้าขึ้นมาในห้องแม่เราที่เรานอนอยู่มาอาละวาดเตะกระบะทรายแมว(เราเลี้ยงแมว)จนข้าวกับน้ ำมันกระเด็นแล้วก็โยนของนู่นนี่นั่นออกมาจากห้องนอนของเราอีกฝั่งนึงเค้ายึดโทรศัพท์ไอแพดเราไปพอเราขอเอามาเรียนก็แน่นอนต้องมีการด่าก่อนให้นั่นแหละเมื่อวานก็มีเรื่องด่าเราสารภาพ ไอ้อะไรพวกนี้มาหมดตอนนี้ขอเล่าแค่นี้ไว้จะมาต่อเราต้องไปเรียนอัดอั้นใจมากหวังว่าจะมีคนมาให้ความคิดเห็นอะไรที่ช่วยให้เราคิดได้ตอนนี้คือสมองเราตันสุดๆ😭