กระทู้นี้ตั้งขึ้นเพราะอยากระบายล้วนๆ
เราอยู่กับครอบครัว5คน ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นเหมือนครอบครัวอื่นนัก บ้านเรามีแม่เป็นหัวหน้าครอบครัว ส่วนพ่อเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยมีปากมีเสียง
และมีพี่ชายอีกสองคน ทำงานได้เงินมาจะเก็บที่แม่ทั้งหมด เวลาอยากซื้อของหรือขอเงินไปซื้อของกินก็ต้องขอที่แม่ และส่วนมากเวลาขอจะโดนด่า เวลาแม่ไม่พอใจจะโดนไล่ออกจากบ้าน โดนเอาไปเปรียบเทียบจะลูกคนนั้นลูกคนนี้ บอกว่าเขาดีอย่างนู้นดีอย่างนี้ จนบางที่เราก็น้อยใจบ่อยๆ อยากจะหนีออกจากบ้านให้พ้นๆ
มีครั้งนึงตอนประถม เราจำไม่ได้ว่าอยู่ ป. แต่ไม่น่าจะเกิน ป.3หรือป.4 เราโดนแม่ด่าว่าเป็นลูกที่เกิดจากหมาเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยงจากถังขยะ ตอนนั้นเราจำได้เลยว่านั่งกินข้าวทั้งน้ำตา และมันเหมือนฝังใจจนถึงตอนนี้ ฝังอยู่ข้างในจนพยายามที่จะลืมแต่ก็ลืมไม่ลงมันจะกลายเป็นแผลในใจไปซะแล้ว เราเคยถามเพื่อนๆเราว่า เคยโดนแม่ด่าแบบนี้บ้างมั้ย สรุปไม่มีใครเคยโดนด่าแบบนี้สักคน แล้วมันก็ยิ่งเหมือนกับตอกย้ำเราแล้วเกิดคำถามขึ้นในใจทุกครั้งที่โดนด่าด้วยสัตว์สารพัดว่า มันมีสักครั้งไหมที่แม่จะคิดว่รักเราหรือตอนนั้นแค่ด่าให้ตัวเองสบายใจไปงั้น
บางครั้งที่เราทะเลาะกับแม่หรือแม่เข้าข้างพี่มากกว่าเราก็เคยคิดว่าจะหนีไปให้พ้นๆไปให้ไกลๆไม่ต้องกลับมาอีก หรือไม่ก็พูดความในใจที่มันอัดอั้นอยู่ข้างในนี้ออกไปให้หมดๆ เราเกลียดเขามากแต่เราก็รักเขามาก ทั้งเกลียดทั้งรัก ถ้านับว่าภายใน1ปีเรากับเขาพูดดีๆกัน คุยกันดีๆหรือมีความสุขจริงเวลาอยู่บ้าน นับๆดูก็ไม่น่าถึง2เดือน ที่เหลือก็อยู่กับความไม่สบายใจ น้อยใจ เบื่อ รำคาญ อยากตาย อยากหนีออกจากบ้านไปให้พ้นๆล่ะมั้ง 55555
บางครั้งในหัวเรามันก็บอกว่าทำแบบนี้คิดแบบนี้มันไม่ดีเลิกคิดซะ นั้นแม่แกนะ เขาอาจจะทำเพราะรักแก เขาอาจจะเหนื่อยจากการทำงานเลยมาลงกับแก แกก็อย่าโกรธเขาเดี๋ยววันนี้ก็ผ่านไป เหมือนทุกวันนั้นแหละเดี๋ยวก็ผ่านไป
เราสังเกตตัวเองมาเสมอว่าเราจะยิ้มกับตนรอบข้าง หัวเราะกับเพื่อนมากกว่าที่บ้านซะอีก บางที่ไปบ้านน้าเรายังคิกเลยว่าเราหัวเราะ ยิ้ม คุยกับพวกเขามากกว่าคนที่บ้านตัวเองอีกมั้ง เลิกเรียนเมื่อไหร่เวลาถึงบ้านเราไม่ยิ้มเลยเวลาเดินเข้าบ้าน เราจะกลายเป็นหน้ายิ่งไม่พูด ไม่ยิ้ม อยู่แต่ในห้อง จนบางที่ก็โดนด่าว่า อยู่แต่ในห้องงานไม่ทำ แล้วก็ยกคำด่าสารพัดมาด่าเรา ด่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ จนเหนื่อยที่จะฟัง เหนื่อยมากๆ
แล้ววันนี้เราอยู่ของเราเฉยๆ ก็โดนไล่ออกจากบ้าน ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ โดนไล่ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด บอกให้ทำอะไรก็ทำ ช่วยนั้นช่วยนี้เท่าที่ทำได้ แต่ก็เป็นคนผิดอยู่ดี โดนไล่ปีนึงก็หลายหนอยู่นะ อยากไปอยู่ที่อื่นไปให้พ้นๆแต่ติดอย่างเดียวไม่มีเงิน 55555 ถ้ามีก็คงไปนานแล้วไม่ให้เขามาไล่แบบนี้ เขาไล่จนเหนื่อย เราก็เหนื่อยที่จะอยู่บ้านหลังนี้เหมือนกัน
วันนี้คงเก็บไปอยู่บ้านน้าสักสามสี่วันช่วงดึกๆ หรือไม่ก็ไปอยู่บ้านน้าสักพัก ค่อยหาลู่ทางกันต่อ อยู่แบบนี้มันเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ สู้ออกไปให้พอพ้นๆจากที่นี้ดีกว่า
สรุปสุดท้ายก็แค่อยากระบายความอัดอั้นที่มีถึงมีอีกหลายเรื่องแต่มันก็ระบายออกมาได้แค่นี้ เคยคิดนะเนี่ยว่าถ้าตายไปเขาจะเสียใจบ้างมั้ย เคยจำได้มั้ยว่าด่าอะไรไว้ บางทีก็เคยคิดว่าตายไปก็ดีจะได้ไมาเหนื่อยแต่ก็ไม่กล้า5555 น่าสมเพชจังชีวิตเรา
ปัญหาครอบครัว
เราอยู่กับครอบครัว5คน ครอบครัวเราไม่ได้อบอุ่นเหมือนครอบครัวอื่นนัก บ้านเรามีแม่เป็นหัวหน้าครอบครัว ส่วนพ่อเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยมีปากมีเสียง
และมีพี่ชายอีกสองคน ทำงานได้เงินมาจะเก็บที่แม่ทั้งหมด เวลาอยากซื้อของหรือขอเงินไปซื้อของกินก็ต้องขอที่แม่ และส่วนมากเวลาขอจะโดนด่า เวลาแม่ไม่พอใจจะโดนไล่ออกจากบ้าน โดนเอาไปเปรียบเทียบจะลูกคนนั้นลูกคนนี้ บอกว่าเขาดีอย่างนู้นดีอย่างนี้ จนบางที่เราก็น้อยใจบ่อยๆ อยากจะหนีออกจากบ้านให้พ้นๆ
มีครั้งนึงตอนประถม เราจำไม่ได้ว่าอยู่ ป. แต่ไม่น่าจะเกิน ป.3หรือป.4 เราโดนแม่ด่าว่าเป็นลูกที่เกิดจากหมาเป็นเด็กที่เก็บมาเลี้ยงจากถังขยะ ตอนนั้นเราจำได้เลยว่านั่งกินข้าวทั้งน้ำตา และมันเหมือนฝังใจจนถึงตอนนี้ ฝังอยู่ข้างในจนพยายามที่จะลืมแต่ก็ลืมไม่ลงมันจะกลายเป็นแผลในใจไปซะแล้ว เราเคยถามเพื่อนๆเราว่า เคยโดนแม่ด่าแบบนี้บ้างมั้ย สรุปไม่มีใครเคยโดนด่าแบบนี้สักคน แล้วมันก็ยิ่งเหมือนกับตอกย้ำเราแล้วเกิดคำถามขึ้นในใจทุกครั้งที่โดนด่าด้วยสัตว์สารพัดว่า มันมีสักครั้งไหมที่แม่จะคิดว่รักเราหรือตอนนั้นแค่ด่าให้ตัวเองสบายใจไปงั้น
บางครั้งที่เราทะเลาะกับแม่หรือแม่เข้าข้างพี่มากกว่าเราก็เคยคิดว่าจะหนีไปให้พ้นๆไปให้ไกลๆไม่ต้องกลับมาอีก หรือไม่ก็พูดความในใจที่มันอัดอั้นอยู่ข้างในนี้ออกไปให้หมดๆ เราเกลียดเขามากแต่เราก็รักเขามาก ทั้งเกลียดทั้งรัก ถ้านับว่าภายใน1ปีเรากับเขาพูดดีๆกัน คุยกันดีๆหรือมีความสุขจริงเวลาอยู่บ้าน นับๆดูก็ไม่น่าถึง2เดือน ที่เหลือก็อยู่กับความไม่สบายใจ น้อยใจ เบื่อ รำคาญ อยากตาย อยากหนีออกจากบ้านไปให้พ้นๆล่ะมั้ง 55555
บางครั้งในหัวเรามันก็บอกว่าทำแบบนี้คิดแบบนี้มันไม่ดีเลิกคิดซะ นั้นแม่แกนะ เขาอาจจะทำเพราะรักแก เขาอาจจะเหนื่อยจากการทำงานเลยมาลงกับแก แกก็อย่าโกรธเขาเดี๋ยววันนี้ก็ผ่านไป เหมือนทุกวันนั้นแหละเดี๋ยวก็ผ่านไป
เราสังเกตตัวเองมาเสมอว่าเราจะยิ้มกับตนรอบข้าง หัวเราะกับเพื่อนมากกว่าที่บ้านซะอีก บางที่ไปบ้านน้าเรายังคิกเลยว่าเราหัวเราะ ยิ้ม คุยกับพวกเขามากกว่าคนที่บ้านตัวเองอีกมั้ง เลิกเรียนเมื่อไหร่เวลาถึงบ้านเราไม่ยิ้มเลยเวลาเดินเข้าบ้าน เราจะกลายเป็นหน้ายิ่งไม่พูด ไม่ยิ้ม อยู่แต่ในห้อง จนบางที่ก็โดนด่าว่า อยู่แต่ในห้องงานไม่ทำ แล้วก็ยกคำด่าสารพัดมาด่าเรา ด่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ จนเหนื่อยที่จะฟัง เหนื่อยมากๆ
แล้ววันนี้เราอยู่ของเราเฉยๆ ก็โดนไล่ออกจากบ้าน ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ โดนไล่ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรผิด บอกให้ทำอะไรก็ทำ ช่วยนั้นช่วยนี้เท่าที่ทำได้ แต่ก็เป็นคนผิดอยู่ดี โดนไล่ปีนึงก็หลายหนอยู่นะ อยากไปอยู่ที่อื่นไปให้พ้นๆแต่ติดอย่างเดียวไม่มีเงิน 55555 ถ้ามีก็คงไปนานแล้วไม่ให้เขามาไล่แบบนี้ เขาไล่จนเหนื่อย เราก็เหนื่อยที่จะอยู่บ้านหลังนี้เหมือนกัน
วันนี้คงเก็บไปอยู่บ้านน้าสักสามสี่วันช่วงดึกๆ หรือไม่ก็ไปอยู่บ้านน้าสักพัก ค่อยหาลู่ทางกันต่อ อยู่แบบนี้มันเหนื่อยทั้งกายทั้งใจ สู้ออกไปให้พอพ้นๆจากที่นี้ดีกว่า
สรุปสุดท้ายก็แค่อยากระบายความอัดอั้นที่มีถึงมีอีกหลายเรื่องแต่มันก็ระบายออกมาได้แค่นี้ เคยคิดนะเนี่ยว่าถ้าตายไปเขาจะเสียใจบ้างมั้ย เคยจำได้มั้ยว่าด่าอะไรไว้ บางทีก็เคยคิดว่าตายไปก็ดีจะได้ไมาเหนื่อยแต่ก็ไม่กล้า5555 น่าสมเพชจังชีวิตเรา