ยิ่งอยู่บ้าน สุขภาพจิตยิ่งย่ำแย่

สวัสดีนะคะ เราชื่อพลอย นี่เป็นกระทู้แรกของเรา คือเราเครียดมากๆ ไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรเลย นอนอย่างเดียว ข้าวไม่กิน บางทีก็ร้องไห้ เศร้าตลอดเวลา คิดวนในหัวว่าตัวเองเกิดมาเพื่ออะไร ถ้าไม่มีเราอยู่บนโลก

ทั้งคำพูด คอมเม้น ตามโลกโซเชียลก็ติดตลก ไร้สาระ ร่างทรง โน่น นั่น นี่ ไว้ต้นไม้ หิน อื่นๆ เห้อ พูดมาล่ะปวดหัว

หนูอายุ16ปี หนูรู้สึกว่าหนูมีอาการคล้ายโรคซึมเศร้าแต่หนูบอกครอบครัวไปเค้าบอกหนูว่าไร้สาระ ปญอ. ที่หนูเป็นแบบนี้ก็เพราะพวกเค้าทั้งนั้น ทุกวันนี้หนูยังคิดอยู่เลยว่าหนูเกิดมาเพื่ออะไร หนูตัดพ้อตัวเองทุกว

ตอนนี้เป็นนักศึกษาอยู่ค่ะ รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีปัญหา อาจจะไม่ได้ใหญ่หลวงอะไร เป็นปัญหาทางด้านจิตใจน่ะค่ะ ทุกวันนี้เราก็ไม่เข้าใจว่าเราเป็นอะไร แต่เรารู้สึกหดหู่ เศร้า อึดอัด เหมือนเก็บอะไรไว้ในใจตลอ

ทุกคนคิดว่าเราควรจะไปต่อหรือ หรือควรจะพอดีคะ คือเราคบกับแฟน แล้วเราอยู่ด้วยกันอะไรๆก็ดี เรารักเค้ามาก เพราะเค้าค่อยข้างเป็นคนดีมากๆ ในสายตาเราเค้าดีมาก เค้ารักลูกเรา(ปล.เรามีลูกติด1คน) ช่วงแรกที่อยู่

ตามหัวข้อกระทู้เลย มีใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ในที่ทำงานไหม ทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระ จนตอนนี้เกลียดขี้หน้ากันไปเลย ไม่อยากพูดไม่อยากคุยด้วยอยู่ด้วยกันเป็นเหมือนอากาศ แต่ก็ยังทำงานร่วมกันอยู่ มีใครเ

เริ่มไงดีละ!! เอาเป็นว่ามาเข้ามาอ่านเรื่องไร้สาระของเราแล้วกัน ทุกคนชีวิตเรากำลังจะพัง ตอนนี้เราเป็นเหมือนคนที่สูญเสียการรับรู้ความสุข คนรอบตัวของเราค่อยๆหายไปทีละคน เราไม่มีความฝัน ไม่มีความรัก ไม่สุ

ณ ฟากฟ้ามีหมู่ดาวที่อ่อนไหว เฝ้ากระพริบแสงไฟส่องสว่าง เฝ้ารอคอยใครจะเห็นแสงเบาบาง เฝ้าอ้างว้างเพียงกระพริบตลอดไป ณ แผ่นพื้นคนหนึ่งคนร้องเพลงโศก หมายโบยโบกอารมณ์แสนอ่อนไหว หมายทำนองปลอบถนอมประโลมใจ หม

เรื่องมีอยู่ว่าเรามีเพื่อนอยู่กลุ่มนึง และในนั้นมีเพื่อนสนิทมากๆผ่านอะไรและอยู่กันมานาน ซึ่งเหตุการณ์ก่อนหน้านี้คือเพื่อนในกลุ่มจัดทริปไปเที่ยวกันส่วนเราไม่ได้ไปด้วยเพราะไม่สะดวก กลายเป็นว่าดันมีปัญหา