2
“เอมิลี่” เสียงหนึ่งดังขึ้น
เอมิลี่หันไปตามเสียงเรียกนั้น ก่อนจะพบว่าหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนมองเธอมาจากทางประตูห้อง
“โอลิเวีย” เอมิลี่ว่า
โอลิเวียปิดประตูห้อง พร้อมกับพูดว่า “ถึงเวลาแล้ว” จากนั้นจึงยื่นกระเป๋าเป้ขนาดเล็กมาให้ “ในนี้จะมีของใช้จำเป็นที่เธอต้องการ -- เครื่องอาบน้ำ ตั๋ว และข้อมูลที่พัก”
“ขอบคุณ โอลิเวีย”
“แต่ฉันไม่ทันหยิบเสื้อผ้ามาให้”
“ไม่มีปัญหา โอลิเวีย” เอมิลี่สวมเสื้อคลุมตัวโคร่งทับชุดกระโปรงสีแดงของตัวเอง ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูง แล้วพยักหน้าไปทางรองเท้าของอีกฝ่าย “แต่ฉันต้องขอยืมรองเท้าเธอ”
“นั่นสินะ” โอลิเวียถอดรองเท้าผ้าใบคู่เก่าของตนเองให้เอมิลี่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะรับรองเท้าส้นสูงมาสวมแทน “เธอทรงตัวอยู่ในรองเท้าคู่นี้ทั้งคืนได้อย่างไรกันนะ”
“เงินสดล่ะ” เอมิลี่สะพายกระเป๋าพาดบ่า “ฉันไม่คิดว่าเมืองนั่นจะรับบัตรเครดิตกันทุกร้าน”
“ถูกของเธอ” โอลิเวียว่า “เงินสดอยู่ในนั้นจำนวนหนึ่ง มากพอสำหรับการใช้จ่ายไปจนกว่าเธอจะกลับมา”
“ฉันจะไปไม่นานนักหรอก” เอมิลี่บอกเสียงเบา “ฉันจะกลับไปประมาณสองวัน --”
โอลิเวียถลึงตามองเอมิลี่ในทันที
“เธอบ้าไปแล้ว” โอลิเวียส่ายหน้า “สองวันมันน้อยเกินไป เธอควรถือโอกาสนี้พักผ่อนให้มากๆ --”
“เมืองเกิดของเราไม่ได้สงบจริงๆอย่างที่หลายคนคิดหรอก จริงไหม” เอมิลี่ส่งยิ้มมาให้ “อย่ากังวลไปเลย ฉันจะใช้เวลาสองวันนั้นให้คุ้มค่า ฉันสัญญา”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ
ดวงตาสีฟ้าของโอลิเวียคล้ายจะฉายความเศร้าออกมาชั่วขณะ “รู้ไหม” เธอกระซิบขึ้นมา “เธอไม่ต้องไปเมืองนี้ก็ได้นะ -- เธอทำงานหนักมานาน เธอคู่ควรกับอะไรที่ดีกว่านี้”
“ดีกว่านี้” เอมิลี่ทวน ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อย “เช่นที่ไหนกันล่ะ”
“ไม่รู้สิ” โอลิเวียยักไหล่ “เธอมีเงินมากพอที่จะไม่ต้องเสียเวลาคิดด้วยซ้ำไป ว่าอยากจะไปที่ไหน -- เธอแค่กางแผนที่ แล้วหลับตาจิ้มมาสักที่หนึ่ง -- เกาะสักแห่ง หรือหมู่บ้านสักที่ -- ไม่รู้สิ --”
“ไม่มีที่อื่นแล้วล่ะ” เอมิลี่ตอบสั้นๆ “ฉันจำเป็นต้องกลับบ้าน โอลิเวีย”
น้ำเสียงอันแผ่วเบา ทว่าหนักแน่นของเอมิลี่นั้น ทำให้โอลิเวียไม่พยายามเปลี่ยนใจอีกฝ่ายต่อไป
“ฉันจะรีบจัดการงานทุกอย่างให้เสร็จ แล้วตามเธอไปให้เร็วที่สุด” โอลิเวียถอนหายใจ “เอาล่ะ เธอควรรีบไปสถานีรถไฟได้แล้ว”
“แล้วบอนนี่ล่ะ” เอมิลี่ว่า “ฉันขอลาเธอหน่อย”
โอลิเวียดูลังเลเล็กน้อย หากแต่ยินยอมเปิดประตู แล้วตามบอนนี่มาอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่นาทีต่อมา เด็กหญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา ดวงตาสีฟ้าคู่โตมองตรงมาทางหญิงสาวที่กำลังยืนรอเธออยู่ในห้องเล็กๆแห่งนี้
เด็กหญิงพินิจมองเรือนผมสีดำเข้มที่โผล่พ้นมาจากใต้เสื้อคลุม ไปจนถึงชายกระโปรงแดงนั่น จากนั้นจึงพูดออกมาว่า “สวยจังเลยค่ะ”
เอมิลี่ส่งยิ้มให้เด็กหญิงตรงหน้า
“หนูก็ดูน่ารักมากเลย บอนนี่” เธอเอื้อมมือไปจัดเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของอีกฝ่ายให้เข้าทรง
“สวยจังเลย” บอนนี่ว่า เอื้อมมือไปคว้าชายกระโปรงสีแดงของเอมิลี่ “หนูอยากสวยแบบนี้บ้าง”
“เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ บอนนี่” เสียงโอลิเวียดังมาจากทางหน้าประตู “ลูกยังเด็กเกินไปที่จะทาลิปสติกสีแดง”
บอนนี่หน้ามุ่ยในทันที
“แต่หนูอยากลองทาดูนี่นา” เด็กหญิงว่า “หนูอยากสวยแบบนี้ หนูไม่อยากจืดชืดแบบนั้น” เธอพยักหน้าไปทางโอลิเวีย
“ขอบใจนะ บอนนี่” โอลิเวียพูดเสียงยานคาง
“ลองฉันลบเครื่องสำอางออกแล้ว ฉันไม่ต่างจากผีดิบเลยล่ะ” เอมิลี่บอก ก่อนจะจับมือเด็กหญิงแน่น
ตอนนั้นเองที่บอนนี่สัมผัสได้ถึงวัตถุขนาดเล็กบางอย่างในมือตนเอง แล้วเมื่อเธอก้มลงมอง เธอก็พบลิปสติกแท่งหนึ่งในมือตนเอง
เอมิลี่ขยิบตาให้ ก่อนจะพินิจมองไปตามชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนของบอนนี่ “ชอบชุดนี้ไหมจ้ะ”
บอนนี่พยักหน้า ใบหน้าดูร่าเริงมากกว่าเดิม
“เอมิลี่” โอลิเวียพูดขึ้นมาจากทางประตูห้อง น้ำเสียงคล้ายจะเร่ง หากแต่พยายามเก็บอาการอยู่ในที
เอมิลี่โน้มตัวลงมากอดบอนนี่แน่น
“ดูแลแม่ระหว่างที่น้าไม่อยู่ด้วยล่ะ -- และอย่าทาลิปสติกบ่อยเกินไป โดยเฉพาะต่อหน้าแม่ เธอโกรธแน่ ถ้ารู้ว่าน้าแอบให้ลิปสติกหลาน” เธอกระซิบเบาๆ ใบหน้าสวยคมยังคงส่งยิ้มให้เด็กหญิง “แล้วน้าจะกลับมาเร็วๆนี้”
“จะไปไหนหรือคะ” บอนนี่ถามอย่างสงสัย “ไปทำงานหรือ”
“ใช่จ้ะ”
“หนูได้ยินมาว่าจะลาพักร้อนยาวๆเสียอีก” บอนนี่ขมวดคิ้ว
“ไม่จ้ะ น้าไม่ได้ลาพักร้อน”
ตอนนั้นเองที่บอนนี่บีบมือเธอไว้แน่น “อย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ” เด็กหญิงกระซิบ “หนูไม่ชอบแบบนี้เลย”
เอมิลี่สบตามองโอลิเวีย ก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของเด็กหญิงเบาๆ
แวบหนึ่งเธอคล้ายจะบอกอะไรบางอย่างออกมา หากแต่วินาทีถัดมาเธอกลับพูดออกมาเพียง “แล้วเจอกันจ้ะ” จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปทางประตูห้อง
โอลิเวียเดินเข้ามากอดเอมิลี่อีกครั้ง
“เธอบอกบอนนี่หรือยัง ว่าอย่าทาลิปสติกเยอะเกินไป”
“ฉันบอกแล้ว”
โอลิเวียถอนหายใจ “ดูสิ ว่าฉันเกือบทำอะไรกับสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ สีฟ้าๆแบบนี้ไปแล้ว” เธอกระซิบ
“โทรหาฉันด้วย เมื่อเธอไปถึงที่พัก” โอลิเวียบอกน้องสาวตนเอง “ใช้เวลาพักผ่อนให้มากๆด้วยล่ะ เธอทำงานเหนื่อยมามากเกินพอแล้ว”
โอลิเวียกอดเอมิลี่ ก่อนจะเร่งให้เธอไปสถานีรถไฟ
“แล้วเจอกัน” โอลิเวียบอก “ระวังตัวจากคนอื่นๆด้วยล่ะ”
SHE,SUMMER เธอ,ฤดูร้อน (2)
เอมิลี่หันไปตามเสียงเรียกนั้น ก่อนจะพบว่าหญิงสาวคนหนึ่งกำลังยืนมองเธอมาจากทางประตูห้อง
“โอลิเวีย” เอมิลี่ว่า
โอลิเวียปิดประตูห้อง พร้อมกับพูดว่า “ถึงเวลาแล้ว” จากนั้นจึงยื่นกระเป๋าเป้ขนาดเล็กมาให้ “ในนี้จะมีของใช้จำเป็นที่เธอต้องการ -- เครื่องอาบน้ำ ตั๋ว และข้อมูลที่พัก”
“ขอบคุณ โอลิเวีย”
“แต่ฉันไม่ทันหยิบเสื้อผ้ามาให้”
“ไม่มีปัญหา โอลิเวีย” เอมิลี่สวมเสื้อคลุมตัวโคร่งทับชุดกระโปรงสีแดงของตัวเอง ก่อนจะถอดรองเท้าส้นสูง แล้วพยักหน้าไปทางรองเท้าของอีกฝ่าย “แต่ฉันต้องขอยืมรองเท้าเธอ”
“นั่นสินะ” โอลิเวียถอดรองเท้าผ้าใบคู่เก่าของตนเองให้เอมิลี่อย่างรวดเร็ว ก่อนจะรับรองเท้าส้นสูงมาสวมแทน “เธอทรงตัวอยู่ในรองเท้าคู่นี้ทั้งคืนได้อย่างไรกันนะ”
“เงินสดล่ะ” เอมิลี่สะพายกระเป๋าพาดบ่า “ฉันไม่คิดว่าเมืองนั่นจะรับบัตรเครดิตกันทุกร้าน”
“ถูกของเธอ” โอลิเวียว่า “เงินสดอยู่ในนั้นจำนวนหนึ่ง มากพอสำหรับการใช้จ่ายไปจนกว่าเธอจะกลับมา”
“ฉันจะไปไม่นานนักหรอก” เอมิลี่บอกเสียงเบา “ฉันจะกลับไปประมาณสองวัน --”
โอลิเวียถลึงตามองเอมิลี่ในทันที
“เธอบ้าไปแล้ว” โอลิเวียส่ายหน้า “สองวันมันน้อยเกินไป เธอควรถือโอกาสนี้พักผ่อนให้มากๆ --”
“เมืองเกิดของเราไม่ได้สงบจริงๆอย่างที่หลายคนคิดหรอก จริงไหม” เอมิลี่ส่งยิ้มมาให้ “อย่ากังวลไปเลย ฉันจะใช้เวลาสองวันนั้นให้คุ้มค่า ฉันสัญญา”
เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ
ดวงตาสีฟ้าของโอลิเวียคล้ายจะฉายความเศร้าออกมาชั่วขณะ “รู้ไหม” เธอกระซิบขึ้นมา “เธอไม่ต้องไปเมืองนี้ก็ได้นะ -- เธอทำงานหนักมานาน เธอคู่ควรกับอะไรที่ดีกว่านี้”
“ดีกว่านี้” เอมิลี่ทวน ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเล็กน้อย “เช่นที่ไหนกันล่ะ”
“ไม่รู้สิ” โอลิเวียยักไหล่ “เธอมีเงินมากพอที่จะไม่ต้องเสียเวลาคิดด้วยซ้ำไป ว่าอยากจะไปที่ไหน -- เธอแค่กางแผนที่ แล้วหลับตาจิ้มมาสักที่หนึ่ง -- เกาะสักแห่ง หรือหมู่บ้านสักที่ -- ไม่รู้สิ --”
“ไม่มีที่อื่นแล้วล่ะ” เอมิลี่ตอบสั้นๆ “ฉันจำเป็นต้องกลับบ้าน โอลิเวีย”
น้ำเสียงอันแผ่วเบา ทว่าหนักแน่นของเอมิลี่นั้น ทำให้โอลิเวียไม่พยายามเปลี่ยนใจอีกฝ่ายต่อไป
“ฉันจะรีบจัดการงานทุกอย่างให้เสร็จ แล้วตามเธอไปให้เร็วที่สุด” โอลิเวียถอนหายใจ “เอาล่ะ เธอควรรีบไปสถานีรถไฟได้แล้ว”
“แล้วบอนนี่ล่ะ” เอมิลี่ว่า “ฉันขอลาเธอหน่อย”
โอลิเวียดูลังเลเล็กน้อย หากแต่ยินยอมเปิดประตู แล้วตามบอนนี่มาอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่นาทีต่อมา เด็กหญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามา ดวงตาสีฟ้าคู่โตมองตรงมาทางหญิงสาวที่กำลังยืนรอเธออยู่ในห้องเล็กๆแห่งนี้
เด็กหญิงพินิจมองเรือนผมสีดำเข้มที่โผล่พ้นมาจากใต้เสื้อคลุม ไปจนถึงชายกระโปรงแดงนั่น จากนั้นจึงพูดออกมาว่า “สวยจังเลยค่ะ”
เอมิลี่ส่งยิ้มให้เด็กหญิงตรงหน้า
“หนูก็ดูน่ารักมากเลย บอนนี่” เธอเอื้อมมือไปจัดเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของอีกฝ่ายให้เข้าทรง
“สวยจังเลย” บอนนี่ว่า เอื้อมมือไปคว้าชายกระโปรงสีแดงของเอมิลี่ “หนูอยากสวยแบบนี้บ้าง”
“เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ บอนนี่” เสียงโอลิเวียดังมาจากทางหน้าประตู “ลูกยังเด็กเกินไปที่จะทาลิปสติกสีแดง”
บอนนี่หน้ามุ่ยในทันที
“แต่หนูอยากลองทาดูนี่นา” เด็กหญิงว่า “หนูอยากสวยแบบนี้ หนูไม่อยากจืดชืดแบบนั้น” เธอพยักหน้าไปทางโอลิเวีย
“ขอบใจนะ บอนนี่” โอลิเวียพูดเสียงยานคาง
“ลองฉันลบเครื่องสำอางออกแล้ว ฉันไม่ต่างจากผีดิบเลยล่ะ” เอมิลี่บอก ก่อนจะจับมือเด็กหญิงแน่น
ตอนนั้นเองที่บอนนี่สัมผัสได้ถึงวัตถุขนาดเล็กบางอย่างในมือตนเอง แล้วเมื่อเธอก้มลงมอง เธอก็พบลิปสติกแท่งหนึ่งในมือตนเอง
เอมิลี่ขยิบตาให้ ก่อนจะพินิจมองไปตามชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนของบอนนี่ “ชอบชุดนี้ไหมจ้ะ”
บอนนี่พยักหน้า ใบหน้าดูร่าเริงมากกว่าเดิม
“เอมิลี่” โอลิเวียพูดขึ้นมาจากทางประตูห้อง น้ำเสียงคล้ายจะเร่ง หากแต่พยายามเก็บอาการอยู่ในที
เอมิลี่โน้มตัวลงมากอดบอนนี่แน่น
“ดูแลแม่ระหว่างที่น้าไม่อยู่ด้วยล่ะ -- และอย่าทาลิปสติกบ่อยเกินไป โดยเฉพาะต่อหน้าแม่ เธอโกรธแน่ ถ้ารู้ว่าน้าแอบให้ลิปสติกหลาน” เธอกระซิบเบาๆ ใบหน้าสวยคมยังคงส่งยิ้มให้เด็กหญิง “แล้วน้าจะกลับมาเร็วๆนี้”
“จะไปไหนหรือคะ” บอนนี่ถามอย่างสงสัย “ไปทำงานหรือ”
“ใช่จ้ะ”
“หนูได้ยินมาว่าจะลาพักร้อนยาวๆเสียอีก” บอนนี่ขมวดคิ้ว
“ไม่จ้ะ น้าไม่ได้ลาพักร้อน”
ตอนนั้นเองที่บอนนี่บีบมือเธอไว้แน่น “อย่าพูดแบบนี้เลยนะคะ” เด็กหญิงกระซิบ “หนูไม่ชอบแบบนี้เลย”
เอมิลี่สบตามองโอลิเวีย ก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มของเด็กหญิงเบาๆ
แวบหนึ่งเธอคล้ายจะบอกอะไรบางอย่างออกมา หากแต่วินาทีถัดมาเธอกลับพูดออกมาเพียง “แล้วเจอกันจ้ะ” จากนั้นจึงลุกขึ้นเดินไปทางประตูห้อง
โอลิเวียเดินเข้ามากอดเอมิลี่อีกครั้ง
“เธอบอกบอนนี่หรือยัง ว่าอย่าทาลิปสติกเยอะเกินไป”
“ฉันบอกแล้ว”
โอลิเวียถอนหายใจ “ดูสิ ว่าฉันเกือบทำอะไรกับสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ สีฟ้าๆแบบนี้ไปแล้ว” เธอกระซิบ
“โทรหาฉันด้วย เมื่อเธอไปถึงที่พัก” โอลิเวียบอกน้องสาวตนเอง “ใช้เวลาพักผ่อนให้มากๆด้วยล่ะ เธอทำงานเหนื่อยมามากเกินพอแล้ว”
โอลิเวียกอดเอมิลี่ ก่อนจะเร่งให้เธอไปสถานีรถไฟ
“แล้วเจอกัน” โอลิเวียบอก “ระวังตัวจากคนอื่นๆด้วยล่ะ”