วันนี้ผมมีเรื่องเล่าที่ไม่เหมือนใครมาเล่าให้ฟัง เป็นเรื่องของตัวผมเอง เมื่ออดีตหลายปีแล้ว เรื่องเล่าที่ผมมีแรงบรรดาลใจ สอบติดคณะแพทยศาสตร์ จากความแค้นกับเพื่อนๆของผมเอง...
เริ่มจาก ผมเรียนในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งเด็กเรียนเก่งในระดับกลางๆ ปีหนึ่งมีคนติดหมอค่อนข้างน้อย แต่ก็พอมีอยู่บ้าง สมัยเรียน ม.4 แรกๆผมก็ไม่ได้เรียนเก่งเท่าไร อยู่ระดับกลางๆถึงท้ายๆ ของห้องด้วยซ้ำ เคยสอบได้น้อยจนครูเรียกไปพบประจานหน้าห้อง ซึ่งเป็นเรื่องที่อับอายมาก
บุคลิกของผมคือเป็นเด็กเนิร์ด แต่เป็นเด็กเนิร์ดในแง่ลบ คือเป็นบุคลิกที่ดูเนิร์ดแต่คนไม่ได้คิดว่าเราเก่ง เป็นเนิร์ดแบบคนอื่นอยากแกล้ง มาบูลลี่ ยิ่งเราเรียนได้ที่กลางๆของห้อง ยิ่งโดนดูถูกเข้าไปอีก ไม่มีเพื่อนคบ แต่ก็พอมีบ้างแต่น้อยมากๆ เพื่อนจะชอบมองเราเป็นตัวประหลาดอยู่บ่อยๆ เวลามีงานกลุ่ม ผมมักเป็นเศษเหลือของห้อง ชีวิตตอนเรียนผมเคยเสียใจมาก เพราะไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร สังคมก็รังเกียจ เรียนก็ไม่ได้ดี กีฬาหรือความสามารถพิเศษก็ไม่มี ไม่มีอะไรดีเลย แถมครูก็บูลลี่เราเพราะเราเป็นคนเงียบๆ เขาก็ชอบประจานเราเวลามีเรื่องอะไรในห้อง เพราะเราไม่ค่อยมีเพื่อนคบ ผมเก็บความรู้สึกด้านลบอยู่หลายปี ตั้งแต่เด็กๆ ประถม ม.ต้น ผมก็โดนแบบนี้มาก่อนแล้ว จนวันหนึ่ง ผมตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต ที่จะเปลี่ยนตัวเอง โดยใช้ความดำมืดในจิตใจของผม มาหลายปีมาเป็นตัวขับดันผมในการเรียน
ผมไม่เคยนึกเลยว่าครั้งเดียวในการเปลี่ยนแปลงของผมมันได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล ผมมีความทุกข์ทรมาน ไม่หมดสิ้น ผมใช้มันไปกับการอ่านหนังสือ กับการทำโจทย์ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นึกถึงหน้าคนที่ดูถูก อยู่ตลอดเวลาที่อ่านหนังสือ ผมใช้มันยังไงก็ไม่หมด ผมอ่านหนังสือวันละเป็น 10 ชั่วโมง โดยที่ไม่เหนื่อย ตราบใดที่ผมยังคงทุกข์ทรมาน จากการโดนสังคมรังเกียจ ผมมีความแค้นเยอะมาก มากพอจะไปฆ่าเพื่อนคนที่มันดูถูกผมได้ แต่ผมเลือกจะใช้มันไปกับการอ่านหนังสือแทน หลายเดือนผ่านไป จากเดือนเป็นปี ผมเปลี่ยนจากคนเรียนกลางๆ มาเป็นคนเรียนเก่งที่สุดในห้อง วันที่ผมสะใจมากที่สุดคือตอนที่ครูแต่ละวิชาประกาศชื่อคนที่ได้ คะแนน top ห้อง ต้องเป็นชื่อผมเท่านั้น
ความแค้นผมไม่เคยลดลง หลายคนอ่านมาถึงตรงนี้อาจคิดว่า ผมน่าจะหายแค้นแล้วแต่ โลกความจริงมันไม่หอมหวานเหมือนในการ์ตูนหรอกครับ ผมเรียนเก่งขึ้นเรื่อยๆ เก่งขึ้นมากจนคิดว่าตัวเองน่าจะสอบแข่งระดับประเทศได้ด้วยซ้ำ เก่งจนผมเริ่มที่จะเอาคืนทุกคนในห้อง ตอนนี้เพื่อนๆในห้องเริ่มมองผมเปลี่ยนไป ผมรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เพื่อนทุกคนเริ่มทำดีกับผม อยากให้ผมช่วย แล้วคุณคิดว่าคนที่เติบโตมาจากความแค้นสุดท้ายแล้วจุดจบต้องเป็นยังไง ทุกอย่างมันคือความดำมืดและไม่มีทางจบด้วยดีทั้งนั้น ความแค้นของผมเยอะมากเกินไปมันเป็นส่วนหนึ่งกับผมไปแล้ว ไม่มีมันก็ไม่มีผมในวันนี้ ผมบูชาความแค้นและความอาฆาตพยาบาท สุดท้ายผมก็เลือกที่จะดูถูกทุกคนในห้องคืน ผมไม่ใช่คนดีผมแค่ต้องการเอาคืน ทุกคนที่เคยทำกับผม ผมทำให้พวกเขาทุกคนรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่เมื่อเทียบกับผม ผมหาโอกาสพูดจาเสียดแทงพวกเขาว่าโง่มากแค่ไหนที่กล้ามาลองดีกับผม ผมทำกับทุกๆคนไว้แม้กระทั่งกับครูที่เคยดูถูกผม เนื่องจากผมอ่านหนังสือเยอะจนแทบไม่ต้องกลับไปอ่านอีกแล้ว ผมเลยท้าทายครูอยู่หลายครั้ง แน่นอนผมก็ชนะตอนนั้นผมค่อนข้างรู้สึกดีขึ้นนะ มันเหมือนความแค้นผมเริ่มปลดไปทีละนิดทีละน้อย ทุกวันๆ
ยังโชคดีก่อนที่ความแค้นผมจะหายไปหมด ผมยังตั้งใจอ่านหนังสือครั้งสุดท้ายจนสอบเข้าคณะแพทย์ได้ วิชาที่ภูมิใจที่สุดคือ คณิตศาสตร์ จากช่วงคะแนน กสพท ได้อันดับ top 300 จากคนสอบ แสนกว่าคน
มาวันนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ความแค้นของผมอยู่ๆก็หายไป ความพยายามในการอ่านหนังสือจากความแค้นของผม มันไม่มีให้ใช้แล้ว เหมือนมันตายไปพร้อมวันที่ผมสอบติดหมอ ผมก็ไม่มีอะไรต้องสนใจอีก แต่หลายครั้งผมยังคงนึกย้อนกลับไป ว่าผมทำถูกไหม ผมควรทำไม่ดีกับเพื่อนๆ เพื่อการแก้แค้นหรือเปล่า ทุกวันนี้ผมไม่มีเพื่อนเก่ามัธยมเหลืออยู่เลย เพราะผมตัดขาดจากพวกเขาทั้งหมด ครั้งนึง พวกเขาเคยลองทำดีกับผมแต่ผมก็ปฏิเสธเพราะสิ่งที่พวกเขาเคยทำกับผมมันมากเกินไป จนเป็นตราบาปติดตัว
ใครอ่านมาถึงตรงนี้ อยากบอกว่าความแค้นมันเป้นแรงผลักดันที่ทรงพลังไม่แพ้พลังอื่นๆ แต่ถ้าเลือกได้ผมก็อยากมีชีวิตที่มีความสุขมากกว่า อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นๆ ผมยังคงคิดทุกวันว่าจริงๆผมควรเกิดมาหรือเปล่า ทำไมผมมีชีวิตที่ไม่เหมือนคนปกติ ? การที่คนๆหนึ่งเกิดมาแล้วต้องโดนดูถูกมันควรเกิดกับผมด้วยเหรอ ทั้งๆที่ผมเกิดมาฉลาด แต่คนอื่นกับดูถูกเนี่ยนะ มันไม่สมเหตุสมผลเลย เพราะบุคลิกผมแค่ไม่เหมือนใคร เขาถึงมาบูลลี่ผมได้หรอ ???
ติดหมอเพราะความแค้น..แรงบรรดาลใจที่ไม่เหมือนใคร ?
* กระทู้นี้สามารถใช้งานได้เฉพาะผู้ที่มี Link นี้เท่านั้นค่ะเริ่มจาก ผมเรียนในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งเด็กเรียนเก่งในระดับกลางๆ ปีหนึ่งมีคนติดหมอค่อนข้างน้อย แต่ก็พอมีอยู่บ้าง สมัยเรียน ม.4 แรกๆผมก็ไม่ได้เรียนเก่งเท่าไร อยู่ระดับกลางๆถึงท้ายๆ ของห้องด้วยซ้ำ เคยสอบได้น้อยจนครูเรียกไปพบประจานหน้าห้อง ซึ่งเป็นเรื่องที่อับอายมาก
บุคลิกของผมคือเป็นเด็กเนิร์ด แต่เป็นเด็กเนิร์ดในแง่ลบ คือเป็นบุคลิกที่ดูเนิร์ดแต่คนไม่ได้คิดว่าเราเก่ง เป็นเนิร์ดแบบคนอื่นอยากแกล้ง มาบูลลี่ ยิ่งเราเรียนได้ที่กลางๆของห้อง ยิ่งโดนดูถูกเข้าไปอีก ไม่มีเพื่อนคบ แต่ก็พอมีบ้างแต่น้อยมากๆ เพื่อนจะชอบมองเราเป็นตัวประหลาดอยู่บ่อยๆ เวลามีงานกลุ่ม ผมมักเป็นเศษเหลือของห้อง ชีวิตตอนเรียนผมเคยเสียใจมาก เพราะไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร สังคมก็รังเกียจ เรียนก็ไม่ได้ดี กีฬาหรือความสามารถพิเศษก็ไม่มี ไม่มีอะไรดีเลย แถมครูก็บูลลี่เราเพราะเราเป็นคนเงียบๆ เขาก็ชอบประจานเราเวลามีเรื่องอะไรในห้อง เพราะเราไม่ค่อยมีเพื่อนคบ ผมเก็บความรู้สึกด้านลบอยู่หลายปี ตั้งแต่เด็กๆ ประถม ม.ต้น ผมก็โดนแบบนี้มาก่อนแล้ว จนวันหนึ่ง ผมตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต ที่จะเปลี่ยนตัวเอง โดยใช้ความดำมืดในจิตใจของผม มาหลายปีมาเป็นตัวขับดันผมในการเรียน
ผมไม่เคยนึกเลยว่าครั้งเดียวในการเปลี่ยนแปลงของผมมันได้เปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล ผมมีความทุกข์ทรมาน ไม่หมดสิ้น ผมใช้มันไปกับการอ่านหนังสือ กับการทำโจทย์ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า นึกถึงหน้าคนที่ดูถูก อยู่ตลอดเวลาที่อ่านหนังสือ ผมใช้มันยังไงก็ไม่หมด ผมอ่านหนังสือวันละเป็น 10 ชั่วโมง โดยที่ไม่เหนื่อย ตราบใดที่ผมยังคงทุกข์ทรมาน จากการโดนสังคมรังเกียจ ผมมีความแค้นเยอะมาก มากพอจะไปฆ่าเพื่อนคนที่มันดูถูกผมได้ แต่ผมเลือกจะใช้มันไปกับการอ่านหนังสือแทน หลายเดือนผ่านไป จากเดือนเป็นปี ผมเปลี่ยนจากคนเรียนกลางๆ มาเป็นคนเรียนเก่งที่สุดในห้อง วันที่ผมสะใจมากที่สุดคือตอนที่ครูแต่ละวิชาประกาศชื่อคนที่ได้ คะแนน top ห้อง ต้องเป็นชื่อผมเท่านั้น
ความแค้นผมไม่เคยลดลง หลายคนอ่านมาถึงตรงนี้อาจคิดว่า ผมน่าจะหายแค้นแล้วแต่ โลกความจริงมันไม่หอมหวานเหมือนในการ์ตูนหรอกครับ ผมเรียนเก่งขึ้นเรื่อยๆ เก่งขึ้นมากจนคิดว่าตัวเองน่าจะสอบแข่งระดับประเทศได้ด้วยซ้ำ เก่งจนผมเริ่มที่จะเอาคืนทุกคนในห้อง ตอนนี้เพื่อนๆในห้องเริ่มมองผมเปลี่ยนไป ผมรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง เพื่อนทุกคนเริ่มทำดีกับผม อยากให้ผมช่วย แล้วคุณคิดว่าคนที่เติบโตมาจากความแค้นสุดท้ายแล้วจุดจบต้องเป็นยังไง ทุกอย่างมันคือความดำมืดและไม่มีทางจบด้วยดีทั้งนั้น ความแค้นของผมเยอะมากเกินไปมันเป็นส่วนหนึ่งกับผมไปแล้ว ไม่มีมันก็ไม่มีผมในวันนี้ ผมบูชาความแค้นและความอาฆาตพยาบาท สุดท้ายผมก็เลือกที่จะดูถูกทุกคนในห้องคืน ผมไม่ใช่คนดีผมแค่ต้องการเอาคืน ทุกคนที่เคยทำกับผม ผมทำให้พวกเขาทุกคนรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่เมื่อเทียบกับผม ผมหาโอกาสพูดจาเสียดแทงพวกเขาว่าโง่มากแค่ไหนที่กล้ามาลองดีกับผม ผมทำกับทุกๆคนไว้แม้กระทั่งกับครูที่เคยดูถูกผม เนื่องจากผมอ่านหนังสือเยอะจนแทบไม่ต้องกลับไปอ่านอีกแล้ว ผมเลยท้าทายครูอยู่หลายครั้ง แน่นอนผมก็ชนะตอนนั้นผมค่อนข้างรู้สึกดีขึ้นนะ มันเหมือนความแค้นผมเริ่มปลดไปทีละนิดทีละน้อย ทุกวันๆ
ยังโชคดีก่อนที่ความแค้นผมจะหายไปหมด ผมยังตั้งใจอ่านหนังสือครั้งสุดท้ายจนสอบเข้าคณะแพทย์ได้ วิชาที่ภูมิใจที่สุดคือ คณิตศาสตร์ จากช่วงคะแนน กสพท ได้อันดับ top 300 จากคนสอบ แสนกว่าคน
มาวันนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ความแค้นของผมอยู่ๆก็หายไป ความพยายามในการอ่านหนังสือจากความแค้นของผม มันไม่มีให้ใช้แล้ว เหมือนมันตายไปพร้อมวันที่ผมสอบติดหมอ ผมก็ไม่มีอะไรต้องสนใจอีก แต่หลายครั้งผมยังคงนึกย้อนกลับไป ว่าผมทำถูกไหม ผมควรทำไม่ดีกับเพื่อนๆ เพื่อการแก้แค้นหรือเปล่า ทุกวันนี้ผมไม่มีเพื่อนเก่ามัธยมเหลืออยู่เลย เพราะผมตัดขาดจากพวกเขาทั้งหมด ครั้งนึง พวกเขาเคยลองทำดีกับผมแต่ผมก็ปฏิเสธเพราะสิ่งที่พวกเขาเคยทำกับผมมันมากเกินไป จนเป็นตราบาปติดตัว
ใครอ่านมาถึงตรงนี้ อยากบอกว่าความแค้นมันเป้นแรงผลักดันที่ทรงพลังไม่แพ้พลังอื่นๆ แต่ถ้าเลือกได้ผมก็อยากมีชีวิตที่มีความสุขมากกว่า อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นๆ ผมยังคงคิดทุกวันว่าจริงๆผมควรเกิดมาหรือเปล่า ทำไมผมมีชีวิตที่ไม่เหมือนคนปกติ ? การที่คนๆหนึ่งเกิดมาแล้วต้องโดนดูถูกมันควรเกิดกับผมด้วยเหรอ ทั้งๆที่ผมเกิดมาฉลาด แต่คนอื่นกับดูถูกเนี่ยนะ มันไม่สมเหตุสมผลเลย เพราะบุคลิกผมแค่ไม่เหมือนใคร เขาถึงมาบูลลี่ผมได้หรอ ???