เราเป็นเด็กมึนๆ ใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆ และเข้าสังคมไม่เก่งคนหนึง

ตั้งแต่เราย้ายมาเรารู้สึกว่า เพื่อนทุกคนในกลุ่มทุกคนต่างเก่งกันคนละเรื่องและเพื่อนก่อนหน้าก็เป็นนักเรียนเกรดดีก่อนมาเข้าที่แห่งนี้ทุกคน เคยทำกิจกรรม หน้าตาดีเรียนเก่งมีความสามารถกันคนละแบบ ส่วนเราเมื่อก่อนก็เคยได้เกียรติบัตรเรียนดีตอนมัธยมแต่ว่าเราไม่เคยมีกิจกรรมเลย เป็นคนหน้าตาธรรมดา บางทีก็โดนบูลลี่เรื่องฟันเหยินด้วย เราไม่ค่อยมั่นใจในตัวเอง ตอนประถมเคยสอบที่โหล่เราก็พยายามเปลี่ยนแปลงไล่ระดับ จนมาที่ต้นๆ มัธยมเรากลางๆค่อนข้างเรียนเก่งแต่เกิดมาไม่เคยสอบได้ที่1เลย แบบเราแอบน้อยใจแต่ไม่เคยอิจฉาใครนะตอนนั้น

พอขึ้นมหาลัยเรายอมรับเลยว่าที่นี่หลายคนจบโรงเรียนดีดังกันทั้งนั้น มีผลงานกิจกรรมการเรียนและหลายอย่างครอบครัวมีฐานะ เราตอนแรกก็ไม่ค่อยใส่ใจ แต่บางอยู่ๆนานๆบาสถาณการณ์ก็แอบคิดแล้วอิจฉาเล็กๆ ปกติก่อนมาที่นี่เราแทบไม่เคยอิจฉาใครเลย เราคงนิสัยขี้อิจฉามากขึ้น แต่เราก็ไม่ได้สนใจ พออยู่มาหลายปีเห็นได้ชัดว่าอาจารย์ต่างมองเพื่อนเราในกลุ่มดูดีเก่งกัน แต่เราก็พยายามนะแต่เราเข้าใจว่าเรายังเก่งไม่พอต้องพยายามอีกเยอะ เพื่อนเก่งมาก แต่บางทีช่วงนี้หลายครั้งมองกลับมาเราอดอิจฉาความสามารถความเก่งของเพิ่อนไม่ได้เลย เราคิดว่าเราก็คงมีดีและเก่งในเรื่องที่เพื่อนไม่เก่งบ้างแหละ แต่มันก็ไม่เห็นแววสักนิด ตอนนี้เราตัดสินใจแล้ว เราคงห้ามการอิจฉาไม่ได้ เราแค่คนๆหนึง แต่เราจะพยายามเรียนรู้ในสิ่งที่ชอบและทำตัวเองให้ดีขึ้น เพื่อนอาจจะเป็นสุดยอดที่หนึ่งกันมีความสุขกับที่พวกเขาเป็น ส่วนเราคงตัองคิดว่าจะเป็นคนขี้อิจฉา น้อยใจ แบบนี้หรือจะทำในสิ่งที่อยากทำพยายามทำออกมาให้ดี ช่างหัวมหาลัย อย่าเอาคะแนนแย่เกินอย่าให้ใครมาดูถูกมากไป เราไม่มีวันเป็นที่หนึ่งหรอก และเพื่อนก็ยังเป็นเป็ดที่ทำได้หลายอย่างกันอีก แต่เราคิดว่าเราก็แค่คนๆหนึง บางทีเราแค่สร้างกระทู้เพื่อมายอมรับด้านแย่ๆความรู้สึกแย่ๆที่เราแอบคิดกับเพื่อนเพราะบางทีเราไม่รู้จริงๆว่าจะพูดกับใครเคยพูดกับเพื่อนเก่าแล้วแต่มันก็ดูไม่ค่อยเวริก์ เราแค่อยากระบาย ความรู้สึกลบไปบ้าง เหมือนเราคือคนโง่หลายๆครั้ง และทำไงได้เราเป็นแค่คนๆหนึง ชีวิตมหาลัยก็ไม่ได้แน่ทั้งหมด แต่ห่วยแตกกว่าที่คิดเยอะด้านจิตใจ (สำหรับเรา) เพราะเราแย่เองเลยเป็นงี้ ไม่โทษใคร ขี้เกียจละ