เวลาที่รู้ว่าตัวเองไม่เก่งอะไรเลย คุยก็ไม่เก่ง ชอบอ๋องชอบเอ๋อ บางทีเขาถามอันนี้ เราไปตอบอีกอย่าง ชอบกังวล คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราพึ่งได้ทำงานใหม่ค่ะ หลังจากพึ่งเรียนจบและได้ทำงานเลย ซึ่งเป็นงานที่เราฝึกงานมา คือในแผนกเขาน่าจะเอ็นดูเราระดับนึง ชีวิตเราผ่านอะไรมาเยอะมาก ทำงานส่งตัวเองเรียน อยู่กับพ่อชีวิตดราม่าใดใด เราก็เล่าให้พี่ๆฟัง เพราะมันมีสถานการณ์ที่ทำให้เขาถามถึงครอบครัวเรา ละเหมือนกับว่าเขาก็เอ็นดูสงสารเลยช่วยให้ได้ทำงานที่นั้นเลย ซึ่งโชคดีและขอบคุณมากที่ทำให้เราได้มีงานทำแต่ในขณะที่เราได้รับโอกาส ก็ทำให้กดดันตัวเอง ว่าทำได้ไม่ดีพอ เพราะเราฝึกงานมาแล้วแต่ตอนฝึกงาน กับทำงานจริงมันแอบต่างกัน ตอนฝึก เราแค่ทำงานตามที่เขาให้เราทำได้ พอทำงานจริงมันตัองรับผิดชอบสิ่งนั่นซึ่งเราไม่ได้เรียนมาโดยตรง ตอนเรียนเราไม่เคยได้เรียนรู้สิ่งนี้เลย มันเป็นการทำงานในคอม ซึ่งเราไม่เก่งคอมและภาษาอังกฤษ และการดำเนินงานก็ซับซ้อนและต่างกัน ซึ่งทำให้เราทำงานผิดพลาดบ่อยๆ และพี่ๆก็ยุ่งกับงาน เราก็เกรงใจทำผิดบ่อยๆ จนเริ่มเครียดว่าทำไมเราถึงไม่เก่งพอสักที ทำไมยังผิด ทำไมนะ เพราะเราไม่ใช่คนขี้คุย พอเราเกรงใจมากๆ เราก็ไม่กล้าคุยเล่นซึ่งปกติเราพูดมากๅๆๆๆกับคนที่สนิท เราเป็นไมเกรนทุกวันเลย ตั้งแต่ทำงาน ซึ่งล่าสุดเราทำผิดอีกแล้วในระบบ ซึ่งพี่เขายังไม่ทราบ รู้สึกผิดมากที่ไม่ยอมบอกทันที สับสนวุ่นวายและโทษตัวเองมากๆที่ทำผิดซ้ำๆ คิดผิดซ้ำๆ เราพยายสมเรียนรู้เพิ่มเติม แต่มันหายากมากกก เหนื่อยอะ เคยคิดอยากจบชีวิตเพราะรู้สึกว่าชีวิตมันยากจัง คิดซ้ำไปซ้ำมา ว่าเราต้องสู้สินะ ยังไงมันก็ต้องผ่านไปได้ แต่พรุ่งนี้ งานที่เราทำผิด มันจะทำให้แผนกเกิดความผิดพลาดเพราะเราซึ่งผลเสียที่จะตามมาหละ เห้อออออ