ชะตารักเหนือกาล : A Timeless Love. #32#

ฉันคือวินยา—ดวงจิตที่ยังคงวนเวียนอยู่ในโลกนี้ เพราะความรักที่ไม่เคยได้พูดออกไป ฉันรักเธอมานาน รักแบบเงียบๆ รักแบบไม่กล้าบอก รักแบบที่เธออาจไม่เคยรู้ ทุกครั้งที่เธอยิ้ม ฉันเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ทุกครั

"ปฏิเสธ" ดวงตากลมโตคู่หนึ่งค่อยๆ เปิดขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด เด็กชายรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ไม่มีเสียงลม ไม่มีแสงแดด มีเพียงความว่างเปล่าที่ไม่มีขอบเขต ไม่

ค่ำคืนวันนึงเป็นวันว่างๆที่ไม่มีภารกิจของสองเสาหลักอย่าง โทมิโอกะ กิยู และ โคโจ ชิโนบุ เนื่องจากกิยูนั้นเพิ่งได้รับบาดเจ็บจากภารกิจครั้งล่าสุดและกำลังรักษาตัวอยู่ที่เรือนผีเสื้อ กิยูที่เบื่อกับการนอน

“อย่ามายุ่งกับฉันอีก!” เสียงตะโกนของ “อิงดาว” ดังก้องท้องนา ขณะที่เธอพยายามดึงข้อเท้าออกจากโคลนในคันนา แต่ชายหนุ่มร่างสูงผิวเข้มในเสื้อเชิ้ตสีซีดกลับยื่นมือมาช่วยเธออีกครั้ง

ในความฝัน: ฉันที่ตื่นมาก็ยังพบร่างของผู้หญิงคนนั้นเป็นซากในห้องอยู่เหมือนเดิม หลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อคืน จากนั้นเราก็ได้ออกห้องมาแล้วไประเบียงบ้านเพื่อผ่อนคลายแต่กับเจอฆาตกรสาวคนนั้นที่รอเราอยู่แล้ว

เช้าวันใหม่ของซาฮารามาพร้อมกับความรู้สึกที่สดใสกว่าเดิม หลังจากที่เธอผ่านช่วงเวลาของความสับสนและพบคำตอบในศรัทธา เธอเริ่มมองโลกในมุมที่กว้างขึ้น เธอไม่ต้องการเป็นเพียงผู้รับเท่านั้น แต่เธออยากเป็น &ld

‘เอลิซา’ หญิงสาวผู้มีผมสีแดงยาวสลวยทอประกายอบอุ่นภายใต้แสงไฟประดับ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ขัดเงาที่ดูเรียบง่ายแต่มีเสน่ห์ เอลิซามีอายุราว 18 ปี ดวงตาสีเขียวสด