ค่ำคืนวันนึงเป็นวันว่างๆที่ไม่มีภารกิจของสองเสาหลักอย่าง โทมิโอกะ กิยู และ โคโจ ชิโนบุ
เนื่องจากกิยูนั้นเพิ่งได้รับบาดเจ็บจากภารกิจครั้งล่าสุดและกำลังรักษาตัวอยู่ที่เรือนผีเสื้อ กิยูที่เบื่อกับการนอนติดเตียงจึงลุกออกไปข้างนอก ทั้งสองบังเอิญเจอกัน
ชิโนบุ : อ่าว คุณโทมิโอกะคะ ออกมาทำอะไรกลางดึกแบบนี้คะ ทำไมไม่นอนพักหล่ะ
กิยู : ฉันก็แค่...มาสูดอากาศหน่อย
ชิโนบุ : แผลยังไม่หายดีเลยนะคะแล้วการที่ออกมาเดินกลางดึกแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ คุณโทมิโอกะต้องรักษาร่างกายให้สมบูรณ์ก่อนนะคะ...
กิยู : ฉันไม่เป็นไรแล้ว...
ชิโนบุ : เอ๋~คุณโทมิโอกะดื้อจังเลยนะคะ...
หลังจากนั้นกิยูก็ไม่พูดอะไรแล้วเดินต่อไปชิโนบุจึงเดินตาม
ชิโนบุ : คุณโทมิโอกะจะไปไหนคะ?
กิยู : ก็บอกแล้วไงฉันแค่ไปเดินเล่น
ชิโนบุ : ถ้าคุณไม่เชื่อฟังฉันก็ไม่รู้จะพูดไงแล้วนะคะเพราะแบบนี้ไงถึงได้โดนทุกคนเกลียด...
หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดจึงพ่นคำที่แสบออกไปสะเทือนใจอีกฝ่ายแต่ใบหน้าก็ยังยิ้มตามประสาของเธอทำให้กิยูชะงักแล้วหยุดเดินทันที
กิยู : ฉันหน่ะนะ...
ชิโนบุ : ไม่ได้โดนเกลียด! จะพูดงั้นอีกแล้วใช่มั้ยหล่ะคะ?!
ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวก็แทรกมาทันที
ชิโนบุ : พอเถอะค่ะ เพราะฉันได้ยินเป็นพันรอบแล้วค่ะ ถ้าไม่ได้โดนเกลียดจริงๆทำไมคุณถึงอยู่คนเดียวหล่ะคะ?
กิยู : เรื่องนั้น...
สีหน้าของชายหนุ่มดูอึนสุดๆไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายยังไง
ชิโนบุ : เห้ออ ช่วยไม่ได้นะคะ...ชั่งมันเถอะนะแต่เอาเป็นว่าตอนนี้คุณช่วยกลับไปที่เรือนด้วยนะคะแล้วฉันจะไม่ยุ่งกับคุณโทมิโอกะอีกแล้วก็ได้...แต่ช่วยรักษาตัวให้หายด้วยค่ะ...
กิยู : ...!
ชายหนุ่มสะตั้นขึ้นมาทันที
กิยู : ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ...
ชิโนบุ : เอ๋?
เธอกำลังงงว่าอีกฝ่ายพูดอะไรออกมา
กิยู : ฉันแค่...
ยังไงกิยูก็ยังคงเป็นกิยูเขาไม่สามารถจะอธิบายสิ่งที่คิดได้ง่ายเหมือนกับคนทั่วๆไป
ชิโนบุ : แค่อะไรคะ? พยายามจะบอกอะไรกันแน่?
กิยู : ไม่ใช่ว่าฉันรำคาญเธอหรือไม่อยากให้เธอมายุ่ง...
สีหน้าของชิโนบุถึงกับเหวอสุดๆ เขาทั้งสับสนทั้งเริ่มหงุดหงิดกับอีกฝ่ายแต่ก็มึนงงมากกว่าในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา
ชิโนบุ : แล้วยังไง...งั้นหรอคะ?...
กิยู : ...เห้อ
ชายหนุ่มถอนหายใจและรวบรวมคำพูดของตัวเองพร้อมตั้งสติที่จะพูดความในใจ
กิยู : ฉันอยากจะบอกเธอว่า ฉันไม่เคยรำคาญเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว...อันที่จริงมันดีมากเวลาที่เธอมาชวนฉันคุยแบบนี้เพราะเธอเป็นคนเดียวที่มาเข้าหาฉันมากที่สุด เหตุผลที่ฉันเป็นแบบนี้มันก็อีกเรื่องนึง มันยากที่ฉันจะอธิบาย แต่ที่สำคัญคือตอนนี้ฉันอยากบอกเธอและเป็นสิ่งที่อยากจะบอกมาตลอด ว่ามันดีมากๆการที่มีเธอมาคอยคุยกับฉันถึงแม้ว่าตัวฉันนั้นจะเย็นชาใส่เธอและดูไม่สนใจเธอเท่าไหร่ แต่ที่จริงฉันแค่ไม่รู้จะพูดกับคนอื่นยังไง ฉันเองก็พูดไม่เก่งและฉันไม่รู้ว่าต้องพูดกับเธอยังไง...แต่ฉันรู้สึกดีและรู้สึกมีคุณค่าทุกครั้งเวลาที่เธอเข้ามาคุยกับฉัน...ความจริงแล้ว...เวลาที่ฉันต้องมารักษาตัวแบบนี้สิ่งที่ดีที่สุดก็คือได้เห็นเธอเข้ามาดูอาการให้ ความสุขของฉันมันหายไปนานจนฉันหลงลืมมันไปแล้วจนกระทั่งได้เจอเธอ สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขเวลาอยู่ที่หน่วยพิฆาตอสูรหรือเวลามีประชุมเสาหลักก็คือการที่เธอเขามาหยอกล้อฉันนี่แหละ ฉันดีใจนะที่มีเธอเป็นเพื่อนมาตลอด เธอชอบบอกว่าฉันไม่มีเพื่อนแต่ความจริงแล้วก็เธอไม่ใช่รึไงที่เข้าหาฉันมากที่สุด
ชายหนุ่มพูดความใจในออกมายาวสุดๆน่าจะเป็นประโยคที่ยาวสุดในชีวิตตั้งแต่เขาเกิดมาแต่นั่นก็คือความในใจของ โทมิโอกะ กิยู
ชิโนบุ : ...?
หญิงสาวยืนนิ่งพร้อมอ้าปากค้างเธอทั้งสับสนทั้งดีใจและซาบซึ้ง เธอตื้นตันมากจนพูดไม่ออก
ชิโนบุ : งั้น...หรอคะ...
เธอก้มหน้าลงพร้อมกับพูดสั้นๆ
ชิโนบุ : ถ้าเช่นนั้น...ก็ยินดีมากๆเลยค่ะ ที่ฉันทำให้คุณโทมิโอกะมีความสุข
และเธอก็เงยหน้ามาพูดต่อพร้อมน้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้า
กิยูที่ได้เห็นน้ำตาของชิโนบุก็อึ้งไปเช่นกัน
ชิโนบุ : ฉันนึกว่า...ที่พยายามมาตลอดมันเสียเปล่าซะอีก...ฉันหน่ะนะ...พยายามจะให้คุณโทมิโอกะมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีขึ้น แต่คุณโทมิโอกะก็ดูจะไม่แสดงอะไรออกมาเลย จนถึงขั้นถ้าให้พูดตามตรงฉันก็เลิกหวังไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันได้รู้แล้วว่าฉันทำให้คุณโทมิโอกะเป็นเพื่อนกับฉันได้จริงๆ
สาวน้อยพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาและหยุดไม่อยู่ กิยูที่ได้ยินและเห็นแบบนั้นก็น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย
กิยู : โคโจ...ขอบคุณเธอมากๆนะ
เขาพูดพร้อมเอามือไปเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย
ชิโนบุ : ขอบคุณเช่นกันนะคะคุณโทมิโอกะ ฉันไม่นึกเลย ว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ทุกวันจะมีความหมายกับคุณขนาดนี้...จากนี้ก็...ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณโทมิโอกะตลอดไปนะคะ!
ใบหน้าของหญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจและยินดี ทางด้านของพ่อหนุ่มหน้านิ่งก็ยิ้มออกมาครั้งแรกให้กับเธอ
กิยู : งั้น...ฉันจะยอมกลับไปที่เรือนแล้วแหละนะ
ชิโนบุ : ถ้าเช่นนั้น กลับกันเถอะค่ะ แล้วไปนอนรักษาตัวให้หายนะคะ
เธอพูดเสร็จก็คว้ามืออีกฝ่ายมาจับ
กิยู : เข้าใจแล้ว
เขาพูดพร้อมยิ้มมุมปากให้อีกฝ่ายแล้วก็กำมือเอาไว้แน่นๆจากนั้นทั้งสองคนก็เดินกลับไปที่เรือนผีเสื้อพร้อมกัน จบ...
//ไม่รู้ว่าทำได้ดีรึป่าวแต่ก็แค่อยากสานฝันของตัวเองและแฟนๆเรือคู่นี้ให้เป็นจริง ขอฝากด้วยนะคะติชมกันได้ ใครที่รักคู่นี้เหมือนกันก็ขอให้โชคดีนะคะเราจะพายเรือรำนี้ไปด้วยกันถึงแม้ตามเนื้อหามังงะและอนิเมะจะไม่ยอมให้พวกเราสมหวังแต่เราก็จะทำมันขึ้นมาเองได้ค่ะ! ทุกอย่างอยู่ที่จินตนาการของทุกคน ใครอยากให้ทำต่อ คอมเม้นบอกได้เลยนะคะ มีอีกหลายโมเมนต์เลยที่เราคิดไว้ในหัว ขอขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบนะคะ
🌊Giyu X Shinobu🦋
🌊Tomioka Giyu 🩵 Kocho Shinobu🦋 เรื่องราวความรักของกิยูและชิโนบุEp.1(ในเมื่ออฟช.ไม่ทำเราทำเอง)😁
เนื่องจากกิยูนั้นเพิ่งได้รับบาดเจ็บจากภารกิจครั้งล่าสุดและกำลังรักษาตัวอยู่ที่เรือนผีเสื้อ กิยูที่เบื่อกับการนอนติดเตียงจึงลุกออกไปข้างนอก ทั้งสองบังเอิญเจอกัน
ชิโนบุ : อ่าว คุณโทมิโอกะคะ ออกมาทำอะไรกลางดึกแบบนี้คะ ทำไมไม่นอนพักหล่ะ
กิยู : ฉันก็แค่...มาสูดอากาศหน่อย
ชิโนบุ : แผลยังไม่หายดีเลยนะคะแล้วการที่ออกมาเดินกลางดึกแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพนะคะ คุณโทมิโอกะต้องรักษาร่างกายให้สมบูรณ์ก่อนนะคะ...
กิยู : ฉันไม่เป็นไรแล้ว...
ชิโนบุ : เอ๋~คุณโทมิโอกะดื้อจังเลยนะคะ...
หลังจากนั้นกิยูก็ไม่พูดอะไรแล้วเดินต่อไปชิโนบุจึงเดินตาม
ชิโนบุ : คุณโทมิโอกะจะไปไหนคะ?
กิยู : ก็บอกแล้วไงฉันแค่ไปเดินเล่น
ชิโนบุ : ถ้าคุณไม่เชื่อฟังฉันก็ไม่รู้จะพูดไงแล้วนะคะเพราะแบบนี้ไงถึงได้โดนทุกคนเกลียด...
หญิงสาวเริ่มหงุดหงิดจึงพ่นคำที่แสบออกไปสะเทือนใจอีกฝ่ายแต่ใบหน้าก็ยังยิ้มตามประสาของเธอทำให้กิยูชะงักแล้วหยุดเดินทันที
กิยู : ฉันหน่ะนะ...
ชิโนบุ : ไม่ได้โดนเกลียด! จะพูดงั้นอีกแล้วใช่มั้ยหล่ะคะ?!
ยังไม่ทันพูดจบหญิงสาวก็แทรกมาทันที
ชิโนบุ : พอเถอะค่ะ เพราะฉันได้ยินเป็นพันรอบแล้วค่ะ ถ้าไม่ได้โดนเกลียดจริงๆทำไมคุณถึงอยู่คนเดียวหล่ะคะ?
กิยู : เรื่องนั้น...
สีหน้าของชายหนุ่มดูอึนสุดๆไม่รู้จะตอบอีกฝ่ายยังไง
ชิโนบุ : เห้ออ ช่วยไม่ได้นะคะ...ชั่งมันเถอะนะแต่เอาเป็นว่าตอนนี้คุณช่วยกลับไปที่เรือนด้วยนะคะแล้วฉันจะไม่ยุ่งกับคุณโทมิโอกะอีกแล้วก็ได้...แต่ช่วยรักษาตัวให้หายด้วยค่ะ...
กิยู : ...!
ชายหนุ่มสะตั้นขึ้นมาทันที
กิยู : ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ...
ชิโนบุ : เอ๋?
เธอกำลังงงว่าอีกฝ่ายพูดอะไรออกมา
กิยู : ฉันแค่...
ยังไงกิยูก็ยังคงเป็นกิยูเขาไม่สามารถจะอธิบายสิ่งที่คิดได้ง่ายเหมือนกับคนทั่วๆไป
ชิโนบุ : แค่อะไรคะ? พยายามจะบอกอะไรกันแน่?
กิยู : ไม่ใช่ว่าฉันรำคาญเธอหรือไม่อยากให้เธอมายุ่ง...
สีหน้าของชิโนบุถึงกับเหวอสุดๆ เขาทั้งสับสนทั้งเริ่มหงุดหงิดกับอีกฝ่ายแต่ก็มึนงงมากกว่าในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา
ชิโนบุ : แล้วยังไง...งั้นหรอคะ?...
กิยู : ...เห้อ
ชายหนุ่มถอนหายใจและรวบรวมคำพูดของตัวเองพร้อมตั้งสติที่จะพูดความในใจ
กิยู : ฉันอยากจะบอกเธอว่า ฉันไม่เคยรำคาญเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว...อันที่จริงมันดีมากเวลาที่เธอมาชวนฉันคุยแบบนี้เพราะเธอเป็นคนเดียวที่มาเข้าหาฉันมากที่สุด เหตุผลที่ฉันเป็นแบบนี้มันก็อีกเรื่องนึง มันยากที่ฉันจะอธิบาย แต่ที่สำคัญคือตอนนี้ฉันอยากบอกเธอและเป็นสิ่งที่อยากจะบอกมาตลอด ว่ามันดีมากๆการที่มีเธอมาคอยคุยกับฉันถึงแม้ว่าตัวฉันนั้นจะเย็นชาใส่เธอและดูไม่สนใจเธอเท่าไหร่ แต่ที่จริงฉันแค่ไม่รู้จะพูดกับคนอื่นยังไง ฉันเองก็พูดไม่เก่งและฉันไม่รู้ว่าต้องพูดกับเธอยังไง...แต่ฉันรู้สึกดีและรู้สึกมีคุณค่าทุกครั้งเวลาที่เธอเข้ามาคุยกับฉัน...ความจริงแล้ว...เวลาที่ฉันต้องมารักษาตัวแบบนี้สิ่งที่ดีที่สุดก็คือได้เห็นเธอเข้ามาดูอาการให้ ความสุขของฉันมันหายไปนานจนฉันหลงลืมมันไปแล้วจนกระทั่งได้เจอเธอ สิ่งเดียวที่ทำให้ฉันมีความสุขเวลาอยู่ที่หน่วยพิฆาตอสูรหรือเวลามีประชุมเสาหลักก็คือการที่เธอเขามาหยอกล้อฉันนี่แหละ ฉันดีใจนะที่มีเธอเป็นเพื่อนมาตลอด เธอชอบบอกว่าฉันไม่มีเพื่อนแต่ความจริงแล้วก็เธอไม่ใช่รึไงที่เข้าหาฉันมากที่สุด
ชายหนุ่มพูดความใจในออกมายาวสุดๆน่าจะเป็นประโยคที่ยาวสุดในชีวิตตั้งแต่เขาเกิดมาแต่นั่นก็คือความในใจของ โทมิโอกะ กิยู
ชิโนบุ : ...?
หญิงสาวยืนนิ่งพร้อมอ้าปากค้างเธอทั้งสับสนทั้งดีใจและซาบซึ้ง เธอตื้นตันมากจนพูดไม่ออก
ชิโนบุ : งั้น...หรอคะ...
เธอก้มหน้าลงพร้อมกับพูดสั้นๆ
ชิโนบุ : ถ้าเช่นนั้น...ก็ยินดีมากๆเลยค่ะ ที่ฉันทำให้คุณโทมิโอกะมีความสุข
และเธอก็เงยหน้ามาพูดต่อพร้อมน้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้า
กิยูที่ได้เห็นน้ำตาของชิโนบุก็อึ้งไปเช่นกัน
ชิโนบุ : ฉันนึกว่า...ที่พยายามมาตลอดมันเสียเปล่าซะอีก...ฉันหน่ะนะ...พยายามจะให้คุณโทมิโอกะมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีขึ้น แต่คุณโทมิโอกะก็ดูจะไม่แสดงอะไรออกมาเลย จนถึงขั้นถ้าให้พูดตามตรงฉันก็เลิกหวังไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันได้รู้แล้วว่าฉันทำให้คุณโทมิโอกะเป็นเพื่อนกับฉันได้จริงๆ
สาวน้อยพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาและหยุดไม่อยู่ กิยูที่ได้ยินและเห็นแบบนั้นก็น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย
กิยู : โคโจ...ขอบคุณเธอมากๆนะ
เขาพูดพร้อมเอามือไปเช็ดน้ำตาให้อีกฝ่าย
ชิโนบุ : ขอบคุณเช่นกันนะคะคุณโทมิโอกะ ฉันไม่นึกเลย ว่าสิ่งที่ฉันทำอยู่ทุกวันจะมีความหมายกับคุณขนาดนี้...จากนี้ก็...ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณโทมิโอกะตลอดไปนะคะ!
ใบหน้าของหญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจและยินดี ทางด้านของพ่อหนุ่มหน้านิ่งก็ยิ้มออกมาครั้งแรกให้กับเธอ
กิยู : งั้น...ฉันจะยอมกลับไปที่เรือนแล้วแหละนะ
ชิโนบุ : ถ้าเช่นนั้น กลับกันเถอะค่ะ แล้วไปนอนรักษาตัวให้หายนะคะ
เธอพูดเสร็จก็คว้ามืออีกฝ่ายมาจับ
กิยู : เข้าใจแล้ว
เขาพูดพร้อมยิ้มมุมปากให้อีกฝ่ายแล้วก็กำมือเอาไว้แน่นๆจากนั้นทั้งสองคนก็เดินกลับไปที่เรือนผีเสื้อพร้อมกัน จบ...
//ไม่รู้ว่าทำได้ดีรึป่าวแต่ก็แค่อยากสานฝันของตัวเองและแฟนๆเรือคู่นี้ให้เป็นจริง ขอฝากด้วยนะคะติชมกันได้ ใครที่รักคู่นี้เหมือนกันก็ขอให้โชคดีนะคะเราจะพายเรือรำนี้ไปด้วยกันถึงแม้ตามเนื้อหามังงะและอนิเมะจะไม่ยอมให้พวกเราสมหวังแต่เราก็จะทำมันขึ้นมาเองได้ค่ะ! ทุกอย่างอยู่ที่จินตนาการของทุกคน ใครอยากให้ทำต่อ คอมเม้นบอกได้เลยนะคะ มีอีกหลายโมเมนต์เลยที่เราคิดไว้ในหัว ขอขอบคุณสำหรับคนที่อ่านจนจบนะคะ
🌊Giyu X Shinobu🦋