ชีวิตของผมที่ไม่สำคัญ

คือผมอะครับมีครอบครัวเเม่พ่อพี่น้องปกติครับเเต่ช่วงนี้ทุกคนทำอะไรไม่ว่าผมผิดหรือผมถูกผมก็ผิดไม่ว่าผมจะทำอะไรผมก็เหมือนไม่ได้อยู่ในครอบครัวเลยผมเคยท้อจนหนีออกจากบ้านเคยคิดฆ่าตัวตายจนผมเริ่มมั่นใจว่าเป็นโรคซึมเศร้าเเต่พ่อเเม่ก็บอกจะเป็นได้ไงพี่เจอมาหนักกว่าอีกคือความอดทนของคนมันเท่ากันหรอผมเเบบควรทำไงดีผมจะหนีออกจากบ้านเพื่อไม่ให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่ไม่มีค่าหรือมีค่าเเค่สำหรัวตัวเองในโลกจรจัดของผมผมเครียดเรื่องสอบเรื่องทุกเรื่ิองเขากดดันผมเเต่ไม่เคยให้กำลังใจผมไม่อยากอยู่เลย