หัวข้อนี้ไม่ต้องอ่านก็ได้ แค่คนคนนี้อยากระบาย

เราไม่รู้ว่าตัวเองเป็นซึมเศร้าหรือเพราะไม่เคยไปหาหมอเลย แต่ทุกๆวันเราจะถามตัวเองจะอยู่ไปทำไม โลกที่โคตรโหดร้าย ไม่มีใครใจดีกับเราสักคนแม้แต่คนในครอบครัว เราต้องรับฟังทุกคนทุกเรื่อง แต่ไม่มีใครรับฟังเราเลยพยายามฮิวตัวเองให้มากที่สุดบอกตัวเองไม่เป็นไร มันจะผ่านไปแต่ทุกเรื่องมันยากสำหรับเราไปหมด ความกดดันเรื่องเรียน การเข้าเรียนมหาลัย  อยากให้เป็นครู ต้องสอบติดม.นี้เท่านั้นเราเหนื่อยเราไม่อยากทำตามใครบอก เราเบื่อแม่เรา ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนนี่คือเรื่องจริง ไม่มีใครเป็นความสบายใจของเราจริงๆสักคน ทั้งเพื่อน ครอบครัว เราไม่กล้าฆ่าตัวเองหรือทำร้ายตัวเองหรอก เพราะถ้าทำนอกจากรู้สึกและถ้าไม่ตายก็ต้องพิการณ์ซึ่งเราไม่อยากเป็นภาระใครแล้ว แค่เราเกิดมาก็เป็นภาระพ่อกับแม่อยู่แล้วบอกทุกวัน เราใช้เงินเยอะขนาดนั้นเลยหรอ ทำให้ที่บ้านไม่มีเงิน ไม่เข้าใจอ่ะ คนไม่มีตังค์จริง ไม่มีรถขับสองสามคันหรอก(หรือแค่ภาพลวงตา ให้คนอื่นมองว่าเราเป็นผู้ดี)บางสิ่งบางอย่างเราก็อยากมีเหมือนเพื่อนแต่ติดคำเดียวไม่มีเงินซื้อให้หรอกนะ ช่างเถอะไม่มีเงินก็ไม่เป็นไร แต่เรื่องด่านี่โดนมาตลอดตั้งแต่10ขวบขึ้นมาโดนตลอด แม้แต่เรื่องของกิน เหลือไว้ให้น้องบ้างทั้งๆที่มันมีอยู่นิดเดียว แบ่งน้องบ้างพอเราไม่ค่อยอยากแบ่งเพราะมีน้อย ก็มองตาขวาง แม่ยังเลือกให้เกิดหรือไม่ให้เกิดได้ แต่เราเลือกที่จะเกิดไม่ได้ ไม่มีความยุติธรรมตั้งแต่เป็นเซลล์แล้ว