พระภิกษุ เป็นเพศบรรพชิตที่สละอาคารบ้านเรือน ออกบวชด้วยศรัทธาเห็นประโยชน์ของการฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรมอบรมเจริญปัญญา
ขัดเกลากิเลสของตนเองยิ่งขึ้นในเพศที่สูงกว่าคฤหัสถ์ ความเป็นอยู่ของพระภิกษุก็ต้องอาศัยศรัทธาของคฤหัสถ์ อาหารบิณฑบาต
ตลอดจนถึงปัจจัยเครื่องอาศัยที่เหมาะควรแก่เพศบรรพชิต มีที่อยู่อาศัย จีวร ยารักษาโรค ก็เพื่อประคับประคองให้ชีวิตดำเนินต่อไปได้
เพื่อประโยชน์ในการอบรมเจริญปัญญาขัดเกลากิเลสต่อไป

ความเป็นบรรพชิต ก็มีการสำรวมตามพระธรรมวินัย การคึกคะนอง อย่างเพศคฤหัสถ์ เป็นสิ่งที่ไม่เหมาะควรแก่เพศบรรพชิตโดยแท้ 
ถ้าท่านเล่นคะนอง ไม่สำรวมทั้งคำพูด และกิริยาท่าทาง ตลอดจนถึงการนุ่งห่มไม่เรียบร้อย
แสดงถึงภาวะของผู้ที่ไม่ได้ขัดเกลากิเลส ไม่เป็นเหตุนำมาซึ่งความเลื่อมใสของผู้ที่ได้พบเห็น

ได้ทราบมาว่า พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ไม่มีการหัวเราะมีแต่ยิ้มแย้มเท่านั้น พระภิกษุควรจะหัวเราะหรือไม่?
พุทธดำรัสตอบ “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย การขับร้องคือ การร้องไห้ในวินัยของพระอริยเจ้า การฟ้อนรำคือ ความเป็นบ้าในวินัยของพระอริยเจ้าการหัวเราะ
จนเห็นฟันพร่ำเพรื่อ คือความเป็นเด็กในวินัยของพระอริยเจ้า เพราะเหตุนั้น และ จงละเสียโดยเด็ดขาดในการขับร้องฟ้อนรำ
เมื่อท่านทั้งหลายเบิกบานในธรรม ก็ควรแต่เพียงยิ้มแย้ม”
โรณสูตร ติ. อํ. (๕๔๗)