ตอนผมเป็นเด็กส่ง นสพ.

ก็ไม่เด็กละครับ 20 ย่าง กำลังสู้งานทุกอย่าง  ได้งานส่ง นสพ. แอลเอ ไทมส์ ปี 1971 ...... จันทร์-อังคาร-พุธ ....ศุกร์ ส่ง 200 ฉบับ......พฤหัสฯ 300......เสาร์-อาทิตย์ เกิน 300 ฉบับ(บางบ้านรับเฉพาะ ส.\อา.)     ปกติเริ่มงานตีสอง ต้องไปพับ (fold&wrap) ต้องพับ เพราะ ฉบับวันธรรมดา ก็ เกิน 30 หน้ามีหลาย ซับพรีเม๊นท์ จากเต็มหน้า ก็พับครึ่ง แล้วก็พับ เหลือ 1\4 ตามด้วยรัดเชือกด้วยเครื่อง fold พับเรียงลงรถเข็นสูง ให้นับง่าย ครบ 200 ฉบับก็  ใส่ที่เบาะหน้าขวาเต็มก็เบาะหลังของ ฟอร์ด มัสแตงเปิดประทุนรุ่นปี '65 นั่นละ ...... วันธรรมดาก็ขับ-ส่ง คนเดียว พมล..ซ้าย ขับชิดขวา 7-8 ถนน วิ่งโยนซีกซ้ายก่อน แล้ววกกลับรถโยนซีกขวา 16-18 รอบก็หมดเกลี้ยง เสร็จราวตีห้าบ้างเกือบหกโมงเช้าบ้าง.........พฤหัสฯ ฉบับละไม่ต่ำกว่า 200 หน้า มีแต่ โฆษณา เยอะแยะ ซับพรีเม๊นนท์ไม่เคยนับสักที .... ส.อา. เกิน 400 หน้า (หนักเกือบ 2 ปอนด์ หนังสือพิมพ์รายวันบ้าอะไรก็ไม่รู้)......เมื่อเยอะหน้าอย่างนี้ เราต้องถึงดีลเล่อร์ห้าทุ่ม ซึ่งรถบรรทุกวางกองหน้าออฟฟิซแล้ว และเราต้อง folding & delivery ช่วยกัน 2 คน เกือบสี่ร้อยฉบับ เสาร์-อาทิตย์ หนักจน มัสแตงเราหน้าเชิดเลย  คนหนึ่งขับ คนหนึ่ง จับ นสพ. สองมือเหวี่ยง ข้ามสนาม บางบ้านก็เหวี่ยงล่อประตูมุ้งลวดเขาขาดกระจุย จำบ้านเลขที่ไว้เเล้วรีบบึ่งเผ่นก่อน เจ้าของบ้านออกมาด่าไล่หลัง ส.-อา. โหดๆกว่าจะโยนเสร็จก็เจ็ดโมงเช้า เข้าออฟฟิซ  รีบรายงานเจ้าของดีลเล่อร์ ว่าล่อประตูบ้านไหน ถนนไหน ทำของเขาขาด(บางทีพอจะเอ่ยปาก นายก็ชิงบอกว่า รู้แล้ว บ้านนั้นบ้านนี้ โทรมาฟ้องเรียบร้อยแล้ว/นายก็จะส่งร้านไปซ่อม แล้วเบิกบริษัทประกันฯ)  ........ก็สนุกครับ เป็นงานพาร์ทไทม์ สำหรับคนวัยแอ็คทีฟ รายได้วันธรรมดา รวม พฤหัส-เสาร์-อาทิตย์ ทำงานวันละไม่กี่ชั่วโมง ได้ราวๆ ร้อยกว่าบาท(dollar)/week  ตอนนั้น The Times จ.-ศ. ขายฉบับละ 10 เซ็นต์....เสาร์-อาทิตย์  ฉบับละ 50 เซ็นต์..........................จบละ มีโอกาสจะค่อยๆทบทวนความจำ เอาเรื่องจริง มาเล่าเป็นตอนๆให้อ่านกัน ครับ ผมจะได้ไม่เป็นอัลไซเมอร์ .....บ๊าย ซียา..