นิพพานต้องเป็นของเราสิ ?

นิพพานเป็นของกลางมีอยู่ทั่วไป อยากได้ก็ต้องหาเอา เมื่อหามาได้แล้วด้วยความยากลำบาก มานะบากบั่น
ไม่ว่าจะแลกเปลี่ยน ซื้อขาย ด้วยต้นทุน คือโลภะ โทสะ โมหะ จนหมดเกลี้ยง นิพพานจึงต้องเป็นของเราโดยปริยาย...

นิพพานก็เปรียบเหมือนทรัพย์สมบัติที่มีค่า ไม่เสื่อม ไม่หมด ที่เราทนทำงานหาแลกเอา
ด้วยความมานะบากบั่นเช่นเดียวกัน ต้องลงทุนลงแรง ทรัพย์นั้นจึงเป็นของเราโดยปริยาย
จะจับจ่ายใช้สอย ซื้อหาเพื่อความสุขส่วนตัวยังไงก็ได้ทั้งนั้น...

ของแบบนี้ใครทำคนนั้นก็ได้  ใครไม่ทำก็ไม่ได้ เป็นสมบัติของใครของมัน...

เพราะฉนั้นในชั่วชีวิตของคนที่ทำได้  ท่านจึงอยู่ได้ด้วยนิพพาน มีนิพพานเป็นที่พึ่งอาศัย...

แม่นบ่ ?...